του Τάσου Κυπριανίδη
Όταν αναφέρει κανείς τη λέξη οικολογία, ιδιαίτερα σε σύνδεση με τις προτεραιότητες και τη στοχοθεσία του οικολογικού κινήματος, τότε εκείνο που πρωταρχικά δεσπόζει στη σκέψη ως εικονογράφηση της έννοιας δεν είναι μια βουκολική εικόνα, αλλά η εικόνα της καταστροφής της φύσης: καταστροφή δασών είτε από πυρκαγιές είτε από όξινη βροχή, εξαφάνιση των ειδών από «σπορ» ή από την αλλοίωση των όρων επιβίωσης τους, μολυσμένες θάλασσες από απόβλητα και πλαγκτόν, ποταμοί απορριμμάτων και χημικών αποβλήτων, ο γκρίζος αέρας του νέφους και της ατμοσφαιρικής ρύπανσης των μεγαλουπόλεων κ.ά. Όσο αυθόρμητη είναι η εικόνα της οικολογικής καταστροφής που καθημερινά βιώνουμε, άλλο τόσο αυτόματη είναι και η «ερμηνεία» για τα αίτια της καταστροφής: ο «άνθρωπος» που αλόγιστα υπονομεύει τις ίδιες τις βάσεις της ύπαρξης του, η στρεβλή του σχέση με το φυσικό περιβάλλον, η βουλιμία του για κοντόφθαλμο και άμεσο κέρδος, η διαστροφή της βιομηχανικής κοινωνίας κλπ.
Όταν αναφέρει κανείς τη λέξη οικολογία, ιδιαίτερα σε σύνδεση με τις προτεραιότητες και τη στοχοθεσία του οικολογικού κινήματος, τότε εκείνο που πρωταρχικά δεσπόζει στη σκέψη ως εικονογράφηση της έννοιας δεν είναι μια βουκολική εικόνα, αλλά η εικόνα της καταστροφής της φύσης: καταστροφή δασών είτε από πυρκαγιές είτε από όξινη βροχή, εξαφάνιση των ειδών από «σπορ» ή από την αλλοίωση των όρων επιβίωσης τους, μολυσμένες θάλασσες από απόβλητα και πλαγκτόν, ποταμοί απορριμμάτων και χημικών αποβλήτων, ο γκρίζος αέρας του νέφους και της ατμοσφαιρικής ρύπανσης των μεγαλουπόλεων κ.ά. Όσο αυθόρμητη είναι η εικόνα της οικολογικής καταστροφής που καθημερινά βιώνουμε, άλλο τόσο αυτόματη είναι και η «ερμηνεία» για τα αίτια της καταστροφής: ο «άνθρωπος» που αλόγιστα υπονομεύει τις ίδιες τις βάσεις της ύπαρξης του, η στρεβλή του σχέση με το φυσικό περιβάλλον, η βουλιμία του για κοντόφθαλμο και άμεσο κέρδος, η διαστροφή της βιομηχανικής κοινωνίας κλπ.