του Δημήτρη Χατζηπαναγιώτου
Τις τελευταίες εβδομάδες δημοσιεύθηκαν διάφορα ντοκουμέντα που αφορούν κυρίως τα Ιουλιανά του 1965 και τη γνωστή αποστασία. Σταχυολογώ μερικά αποσπάσματα, κυρίως από το ειδικό αφιέρωμα της Εφημερίδας των Συντακτών με συγγραφείς τους Τάσο Κωστόπουλο και Δημήτρη Ψαρρά, αλλά και την εφημερίδα Καθημερινή εκείνης της εποχής.
Ενώ ο Κ. Μητσοτάκης εμφανιζόταν από το 1961 ως ηγέτης του αντικαραμανλικού αγώνα, ο ιδρυτής της ΕΡΕ τον κατακεραυνώνει σ’ ένα δακτυλογραφημένο κείμενό του υπό τον τίτλο «Οι σχέσεις μου με τους αντιπάλους», το οποίο είχε εμπιστευθεί στο στενό συνεργάτη του Τάκη Λαμπρία το 1995, σε αυτό αναφέρει: «Ο Κ. Μητσοτάκης ο οποίος υπερηφανεύεται δια την αντικαραμανλικήν του ορθοδοξίαν, κατά τας εκλογάς του 1961, όταν επεσκέφθην τα Χανιά, μου επρότεινε δια του δημοσιογράφου και κουμπάρου του, αν δεν απατώμαι κ. Μανωλιδάκη, να ενταχθή εις το κόμμα μου μετά τας εκλογάς, διότι όπως μου διεμήνυσε είχε αηδιάσει από τις αθλιότητες των Βενιζέλου και Παπανδρέου». (Τάκης Λαμπρίας, Καραμανλής ο φίλος, εκδόσεις Ποταμός 1998). Το όνειρό του το πραγματοποίησε το 1978, αφού προηγουμένως διέλυσε το μικρό προσωποπαγές κόμμα των «Νεοφιλελευθέρων» με τους 2 βουλευτές.
Απόρρητη έκθεση της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα (Σεπτέμβρης 1964) είχε επισημάνει εγκαίρως ότι «ο κύριος κίνδυνος για τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, όταν εκδηλωθεί, θα προέλθει μάλλον από το κόμμα του από τον Μητσοτάκη ή τον Τσιριμώκο τους οποίους θα συνδράμουν στοιχεία από ένα ή περισσότερα άλλα κόμματα» (Αλέξης Παπαχελάς, Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας. Ο αμερικανικός παράγων 1947-1967, εκδόσεις Εστία 1998).
