Ο αστικός συνασπισμός εξουσίας (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) ως πυλώνας της αστικής
κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας έχει υποστεί σημαντικές
ρωγμές κατά την τελευταία δεκαετία. Τόσο από κοινωνικής – οικονομικής
πλευράς όσο και από εκλογικής επιρροής έχει υποστεί βαριές ήττες. Οι
καίριες αυτές απώλειες τον οδηγούν σε αποδιοργάνωση και αποσύνθεση.
Φρέσκα πολιτικά φρούτα εμφανίστηκαν στην αγορά (ΑΝΕΛ, ΧΑ, ΔΗΜΑΡ, 58
κ.ά.). Οι παράγοντες αυτοί διεκδικούν μερίδιο του εκλογικού ποσοστού
του.
Το 2004 η ΝΔ παρέλαβε από την κυβέρνηση Κ. Σημίτη δημόσιο χρέος ύψους 180 δισ. ευρώ και κέρδισε στην εκλογική αναμέτρηση µε ποσοστό 42%. Το 2009 το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε από την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή δημόσιο χρέος ύψους 360 δισ. ευρώ και κέρδισε στην εκλογική αναμέτρηση µε ποσοστό 44%. Όσο μεγαλύτερο το χρέος τόσο µμεγαλύτερη και η «νίκη»! Σήμερα η ΝΔ στην πρόθεση ψήφου βρίσκεται στο 22-23% και το ΠΑΣΟΚ στο 6-7%. Φθίνουν συνεχώς αλλά δεν ανατράπηκαν ακόμη. Ποιοι και µε ποιο τρόπο θα τους ανατρέψουν προς όφελος του Ανθρώπου και της Φύσης;
Κατά τη γνώμη µας μόνον ένα ευρύτερο λαϊκό μέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, που θα εκφράζει την εργατική τάξη, τους συμμάχους της, καθώς και άλλα κοινωνικά στρώματα, μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός λαϊκού, μαζικού και παρατεταμένου αγώνα µε προοπτική την τελική νίκη και τη μετάβαση στο σοσιαλισμό. Το αίτημα αυτό παραμένει επίκαιρο. Οι πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς αξιοποιώντας τη σημερινή ιστορική ευκαιρία οφείλουν να αντιληφθούν ότι για ν’ αποβεί αυτή η σύγκρουση προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας, δηλαδή προς όφελος αυτών που παράγουν τον πλούτο, είναι υποχρεωμένες να κινηθούν στο δρόμο της κοινής δράσης. Θα παραμείνουν διασπαρμένες ακόμη και σε αντίθεση μεταξύ τους ή θα αντιληφθούν το αυτονόητο; Δεν διαβάζουν τους αρθρογράφους του αστικού τύπου (κυρίως Κ. Ιορδανίδη σε πρωινή αστική εφημερίδα) που τρέμουν μπροστά στο ενδεχόμενο συγκρότησης ενός νέου λαϊκού μετώπου, το οποίο θα έχει µεν παρόμοια κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά µ’ εκείνα του αντιστασιακού ΕΑΜ, αλλά ταυτόχρονα θα έχει γονιμοποιηθεί µε τους αγώνες κατά της ΕΕ, της τρόικας, του κεφαλαίου και του αστικού συνασπισμού εξουσίας;
Παρακολουθώντας το διάλογο για τη μετωπική συμπόρευση και προς αποφυγήν άσκοπων επαναλήψεων δηλώνουμε ιδιαιτέρως την πολιτική µας συμφωνία µε τις πολιτικές – ιδεολογικές θέσεις τις οποίες εξέθεσαν τα µέλη του Συλλόγου «Γιάννης Κορδάτος» για την ανάγκη συγκρότησης λαϊκού μετώπου και στις οποίες μπορούν οι αναγνώστες να ανατρέξουν (Πριν, 2/2/2014). Ως Οικολόγοι Εναλλακτικοί έχουμε διακηρύξει επανειλημμένα τόσο µε τις πολιτικές µας θέσεις όσο και µε την πρακτική µας ότι µας εμπνέει η κοινή δράση και η μετωπική λογική. Μ’ αυτήν κερδίζεις, δεν χάνεις. Από το 2000 συμμετέχουμε σε μετωπικά σχήματα – στην αρχή στο ΜΕΡΑ και στη συνέχεια στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Δύο ακόμη σημαντικά θέματα: Το πρώτο αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προσπαθεί να παραπλανήσει τους ψηφοφόρους υποστηρίζοντας ανενδοίαστα ότι «θα καταργήσει τα Μνημόνια µ’ ένα νόμο, ένα άρθρο, σε μια ημέρα», παραμένοντας όμως στην ΕΕ! Είναι πλέον ολοφάνερο ότι πρόκειται για έναν σοσιαλδημοκρατικό φορέα, οποίος θα επιδιώξει να διαχειρισθεί µε διαφορετικό τρόπο τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας και δεν θα ανατρέψει τις κυρίαρχες, σήμερα, παραγωγικές σχέσεις. Απεναντίας το δικό µας μέτωπο είναι υποχρεωμένο να πείσει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ότι, όποιο πρόβλημα κι αν προσπαθήσει ν’ αντιμετωπίσει το λαϊκό εργατικό κίνημα, δεν μπορεί παρά να συγκρουστεί µε την ΕΕ, τις οδηγίες και τις δεσμεύσεις της, τη συνολική φύση και το χαρακτήρα της.
Το δεύτερο αφορά τους Οικολόγους Πράσινους, δηλαδή τους υποστηρικτές της ΕΕ και του αλήστου μνήμης Σχεδίου Ανάν. Στις δημοσκοπήσεις των ευρωεκλογών 2009 το συγκρότημα Αλαφούζου τους είχε ανεβάσει στο 10% για να πετύχουν τελικά το 3,5%. Σήμερα μετά την αποχώρηση της δεξιάς πτέρυγας (Χρυσόγελος, Τρεμόπουλος) κι έχοντας επικεφαλής τον Βαγγέλη Πισσία, πρωτεργάτη της πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για τη Γάζα», οι Οικολόγοι Πράσινοι αλλάζουν προσανατολισμό και βάζουν πλώρη κατά της ΕΕ.
Η ανατρεπτική Αριστερά δεν πρέπει να υπάρχει µόνο για τον εαυτό της. Οι οργανώσεις της δεν πρέπει να κάνουν μέτωπα ή συμμαχίες µε τον εαυτό τους.
Δημοσιεύθηκε στο Πριν, 23/2/2014
Το 2004 η ΝΔ παρέλαβε από την κυβέρνηση Κ. Σημίτη δημόσιο χρέος ύψους 180 δισ. ευρώ και κέρδισε στην εκλογική αναμέτρηση µε ποσοστό 42%. Το 2009 το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε από την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή δημόσιο χρέος ύψους 360 δισ. ευρώ και κέρδισε στην εκλογική αναμέτρηση µε ποσοστό 44%. Όσο μεγαλύτερο το χρέος τόσο µμεγαλύτερη και η «νίκη»! Σήμερα η ΝΔ στην πρόθεση ψήφου βρίσκεται στο 22-23% και το ΠΑΣΟΚ στο 6-7%. Φθίνουν συνεχώς αλλά δεν ανατράπηκαν ακόμη. Ποιοι και µε ποιο τρόπο θα τους ανατρέψουν προς όφελος του Ανθρώπου και της Φύσης;
Κατά τη γνώμη µας μόνον ένα ευρύτερο λαϊκό μέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, που θα εκφράζει την εργατική τάξη, τους συμμάχους της, καθώς και άλλα κοινωνικά στρώματα, μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός λαϊκού, μαζικού και παρατεταμένου αγώνα µε προοπτική την τελική νίκη και τη μετάβαση στο σοσιαλισμό. Το αίτημα αυτό παραμένει επίκαιρο. Οι πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς αξιοποιώντας τη σημερινή ιστορική ευκαιρία οφείλουν να αντιληφθούν ότι για ν’ αποβεί αυτή η σύγκρουση προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας, δηλαδή προς όφελος αυτών που παράγουν τον πλούτο, είναι υποχρεωμένες να κινηθούν στο δρόμο της κοινής δράσης. Θα παραμείνουν διασπαρμένες ακόμη και σε αντίθεση μεταξύ τους ή θα αντιληφθούν το αυτονόητο; Δεν διαβάζουν τους αρθρογράφους του αστικού τύπου (κυρίως Κ. Ιορδανίδη σε πρωινή αστική εφημερίδα) που τρέμουν μπροστά στο ενδεχόμενο συγκρότησης ενός νέου λαϊκού μετώπου, το οποίο θα έχει µεν παρόμοια κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά µ’ εκείνα του αντιστασιακού ΕΑΜ, αλλά ταυτόχρονα θα έχει γονιμοποιηθεί µε τους αγώνες κατά της ΕΕ, της τρόικας, του κεφαλαίου και του αστικού συνασπισμού εξουσίας;
Παρακολουθώντας το διάλογο για τη μετωπική συμπόρευση και προς αποφυγήν άσκοπων επαναλήψεων δηλώνουμε ιδιαιτέρως την πολιτική µας συμφωνία µε τις πολιτικές – ιδεολογικές θέσεις τις οποίες εξέθεσαν τα µέλη του Συλλόγου «Γιάννης Κορδάτος» για την ανάγκη συγκρότησης λαϊκού μετώπου και στις οποίες μπορούν οι αναγνώστες να ανατρέξουν (Πριν, 2/2/2014). Ως Οικολόγοι Εναλλακτικοί έχουμε διακηρύξει επανειλημμένα τόσο µε τις πολιτικές µας θέσεις όσο και µε την πρακτική µας ότι µας εμπνέει η κοινή δράση και η μετωπική λογική. Μ’ αυτήν κερδίζεις, δεν χάνεις. Από το 2000 συμμετέχουμε σε μετωπικά σχήματα – στην αρχή στο ΜΕΡΑ και στη συνέχεια στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Δύο ακόμη σημαντικά θέματα: Το πρώτο αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προσπαθεί να παραπλανήσει τους ψηφοφόρους υποστηρίζοντας ανενδοίαστα ότι «θα καταργήσει τα Μνημόνια µ’ ένα νόμο, ένα άρθρο, σε μια ημέρα», παραμένοντας όμως στην ΕΕ! Είναι πλέον ολοφάνερο ότι πρόκειται για έναν σοσιαλδημοκρατικό φορέα, οποίος θα επιδιώξει να διαχειρισθεί µε διαφορετικό τρόπο τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας και δεν θα ανατρέψει τις κυρίαρχες, σήμερα, παραγωγικές σχέσεις. Απεναντίας το δικό µας μέτωπο είναι υποχρεωμένο να πείσει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ότι, όποιο πρόβλημα κι αν προσπαθήσει ν’ αντιμετωπίσει το λαϊκό εργατικό κίνημα, δεν μπορεί παρά να συγκρουστεί µε την ΕΕ, τις οδηγίες και τις δεσμεύσεις της, τη συνολική φύση και το χαρακτήρα της.
Το δεύτερο αφορά τους Οικολόγους Πράσινους, δηλαδή τους υποστηρικτές της ΕΕ και του αλήστου μνήμης Σχεδίου Ανάν. Στις δημοσκοπήσεις των ευρωεκλογών 2009 το συγκρότημα Αλαφούζου τους είχε ανεβάσει στο 10% για να πετύχουν τελικά το 3,5%. Σήμερα μετά την αποχώρηση της δεξιάς πτέρυγας (Χρυσόγελος, Τρεμόπουλος) κι έχοντας επικεφαλής τον Βαγγέλη Πισσία, πρωτεργάτη της πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για τη Γάζα», οι Οικολόγοι Πράσινοι αλλάζουν προσανατολισμό και βάζουν πλώρη κατά της ΕΕ.
Η ανατρεπτική Αριστερά δεν πρέπει να υπάρχει µόνο για τον εαυτό της. Οι οργανώσεις της δεν πρέπει να κάνουν μέτωπα ή συμμαχίες µε τον εαυτό τους.
Δημοσιεύθηκε στο Πριν, 23/2/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου