Το αποκρουστικό και απεχθές πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει ήδη αποκαλυφθεί, ιδιαίτερα κατά τα τελευταία χρόνια. Πολλά έχουν γραφτεί και περισσότερα έχουμε υποστεί. Η ΕΕ, με πυρήνα τους θεσμούς της και τις συνθήκες της (Μάαστριχτ, Άμστερνταμ, Νίκαια, Λισαβόνα, Λευκή Βίβλος, ευρωσύνταγμα) δεν ελέγχεται από τους λαούς αλλά από τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους και τους μεγάλους αγροτοεπιχειρηματίες. Αυτοί έχουν ωφεληθεί από τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών και τις επιδοτήσεις των αγροτικών προϊόντων (γάλα, βούτυρο κ.ά.). Αυτοί καθορίζουν τις τιμές τους. Οι δύο από την τρόϊκα των δανειστών μας, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (η περιβόητη Κομισιόν) είναι όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτοί είναι που μαζί με το ΔΝΤ μας επέβαλαν τα Μνημόνια της φτώχειας. Δεν είναι ένας οργανισμός αλληλεγγύης στους φτωχούς και εκμεταλλευόμενους. Δεν είναι το «σπίτι των λαών». Είναι η σύγχρονη Ιερή Συμμαχία.
Πρέπει να σύρουμε το πέπλο της σιώπης που έχουν υψώσει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η αποπροσανατολιστική προπαγάνδα του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου γύρω από την ΕΕ και την ευρωζώνη και να προχωρήσουμε σε αποκαλύψεις:
Οι θεσμοί της ΕΕ αντανακλούν τη θέληση και τα συμφέροντα των πολυεθνικών, των χρηματιστηρίων και των κυβερνήσεων της ΕΕ και θεμελιώνονται πάμω στο δραστικό περιορισμό της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών, καθώς και των εργατικών, κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων των ευρωπαϊκών λαών. Θωρακίζονται και διαπνέονται από την ιδεολογία της λεγόμενης «οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό».
Για τους λόγους αυτούς το ποσοστό των ψηφοφόρων οι οποίοι στρέφονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατά της ΕΕ έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια και κυμαίνεται γύρω στο 40%. Στους ψηφοφόρους αυτούς (και όχι σε πανεθνικό ακροατήριο) πρέπει να απευθυνθεί, κατά κύριο λόγο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να τους δείξει τη διέξοδο από αντικαπιταλιστική σκοπιά. Μόνον το ένα δέκατο αυτών να πεισθεί, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει εξασφαλίσει το 4% του εκλογικού σώματος. Και το κυριότερο είναι ότι δημιουργείται τεράστια δυναμική που δίνει «αέρα στα πανιά της». Στο ποσοστό αυτό υπάρχουν αριστεροί και κομμουνιστές ψηφοφόροι που διερωτώνται γιατί δεν υπάρχει κοινή δράση κατά της ΕΕ των δύο βασικών πολιτικών δυνάμεων (ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ), οι οποίες διακηρύσσουν ότι επιδιώκουν την αποδέσμευση και τη διπλή έξοδο από την ΕΕ και την ευρωζώνη. Η απάντηση είναι σαφής:
Το ΚΚΕ ναι μεν επιδιώκει την αποδέσμευση και τη διπλή έξοδο, αλλά υποστηρίζει ότι αυτή θα πραγματοποιηθεί μόνο από μια αυθεντική, σοσιαλιστική ή κομμουνιστική κυβέρνηση την οποία ονομάζει «λαϊκή εξουσία». Η πρώην ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα σε ομιλία της στις 9/12/2010 είχε υποστηρίξει μεταξύ άλλων ότι «το λαϊκό κίνημα πρέπει να έχει ξεκάθαρο ότι αυτή η έξοδος δεν σημαίνει και απαλλαγή από τα προβλήματα που έχει». Συμφωνούμε. Δεν αντιλαμβάνεται όμως η ηγεσία του ΚΚΕ ότι η ανατροπή του εμποδίου της ΕΕ θα είναι προς όφελος του λαού και θα αποτελεί το πρώτο ουσιαστικό βήμα στη μακρά πορεία προς το σοσιαλισμό;
Εάν υποτεθεί βάσιμα ότι η διπλή έξοδος πραγματοποιηθεί μ' ένα δημοψήφισμα του ελληνικού λαού, το οποίο θα προκηρυχθεί π.χ. από μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση τύπου ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δεν θα ήταν προς όφελος του λαού; Ελπίζουμε ότι το ΚΚΕ δεν θα τηρούσε στάση αποχής, επειδή το δημοψήφισμα θα το είχε προκαλέσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι τέτοιο θα θύμιζε την αποχή από τις εκλογές του Μάρτη του 1946 εξαιτίας λαθεμένης επιλογής της τότε ηγεσίας, παρόλο που το ΚΚΕ ήταν ακόμη νόμιμο, παντοδύναμο και λαοπρόβλητο. Κι ας είχαν προηγηθεί ο Δεκέμβρης και η Βάρκιζα.
Φυσικά και με νικηφόρο ακόμη δημοψήφισμα δεν θα ανατραπούν οι κυρίαρχες σήμερα κεφαλαιοκρατικές παραγωγικές σχέσεις, δεν θα ανατραπεί ο ελληνικός καπιταλισμός, αλλά είναι βέβαιο ότι θα ανατραπεί το πρώτο μεγάλο εμπόδιο που ονομάζεται ΕΕ και έτσι θα ανοίξει ο δρόμος προς τη μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία όπου θ' αναπτυχθεί, θ' ανθήσει και θα καρπήσει μια νέα ιεράρχηση των αναγκών των εργαζομένων και θα δημιουργηθεί ένας νέος επαναστατικός ανθρωπισμός, ώστε η ζωή των ανθρώπων ν' αποκτήσει νέο ουσιαστικό περιεχόμενο. Γιατί λοιπόν το ΚΚΕ αρνείται προσχηματικά την κοινή δράση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία διακηρύσσει προς κάθε κατεύθυνση ότι για μας η διπλή έξοδος από ευρώ και ΕΕ προς λαϊκή, αντικαπιταλιστική, ριζοσπαστική κατεύθυνση και με τους όρους που θέτει το λαϊκό κίνημα (μονομερής κατάργηση των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, πάυση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων που έχουν στρατηγική και εθνική σημασία) είναι αναγκαία και εφικτή. Μόνον έτσι θα καταργηθούν τα Μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις.
Πρέπει να σύρουμε το πέπλο της σιώπης που έχουν υψώσει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η αποπροσανατολιστική προπαγάνδα του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου γύρω από την ΕΕ και την ευρωζώνη και να προχωρήσουμε σε αποκαλύψεις:
Οι θεσμοί της ΕΕ αντανακλούν τη θέληση και τα συμφέροντα των πολυεθνικών, των χρηματιστηρίων και των κυβερνήσεων της ΕΕ και θεμελιώνονται πάμω στο δραστικό περιορισμό της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών, καθώς και των εργατικών, κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων των ευρωπαϊκών λαών. Θωρακίζονται και διαπνέονται από την ιδεολογία της λεγόμενης «οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό».
Για τους λόγους αυτούς το ποσοστό των ψηφοφόρων οι οποίοι στρέφονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατά της ΕΕ έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια και κυμαίνεται γύρω στο 40%. Στους ψηφοφόρους αυτούς (και όχι σε πανεθνικό ακροατήριο) πρέπει να απευθυνθεί, κατά κύριο λόγο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να τους δείξει τη διέξοδο από αντικαπιταλιστική σκοπιά. Μόνον το ένα δέκατο αυτών να πεισθεί, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει εξασφαλίσει το 4% του εκλογικού σώματος. Και το κυριότερο είναι ότι δημιουργείται τεράστια δυναμική που δίνει «αέρα στα πανιά της». Στο ποσοστό αυτό υπάρχουν αριστεροί και κομμουνιστές ψηφοφόροι που διερωτώνται γιατί δεν υπάρχει κοινή δράση κατά της ΕΕ των δύο βασικών πολιτικών δυνάμεων (ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ), οι οποίες διακηρύσσουν ότι επιδιώκουν την αποδέσμευση και τη διπλή έξοδο από την ΕΕ και την ευρωζώνη. Η απάντηση είναι σαφής:
Το ΚΚΕ ναι μεν επιδιώκει την αποδέσμευση και τη διπλή έξοδο, αλλά υποστηρίζει ότι αυτή θα πραγματοποιηθεί μόνο από μια αυθεντική, σοσιαλιστική ή κομμουνιστική κυβέρνηση την οποία ονομάζει «λαϊκή εξουσία». Η πρώην ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα σε ομιλία της στις 9/12/2010 είχε υποστηρίξει μεταξύ άλλων ότι «το λαϊκό κίνημα πρέπει να έχει ξεκάθαρο ότι αυτή η έξοδος δεν σημαίνει και απαλλαγή από τα προβλήματα που έχει». Συμφωνούμε. Δεν αντιλαμβάνεται όμως η ηγεσία του ΚΚΕ ότι η ανατροπή του εμποδίου της ΕΕ θα είναι προς όφελος του λαού και θα αποτελεί το πρώτο ουσιαστικό βήμα στη μακρά πορεία προς το σοσιαλισμό;
Εάν υποτεθεί βάσιμα ότι η διπλή έξοδος πραγματοποιηθεί μ' ένα δημοψήφισμα του ελληνικού λαού, το οποίο θα προκηρυχθεί π.χ. από μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση τύπου ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δεν θα ήταν προς όφελος του λαού; Ελπίζουμε ότι το ΚΚΕ δεν θα τηρούσε στάση αποχής, επειδή το δημοψήφισμα θα το είχε προκαλέσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι τέτοιο θα θύμιζε την αποχή από τις εκλογές του Μάρτη του 1946 εξαιτίας λαθεμένης επιλογής της τότε ηγεσίας, παρόλο που το ΚΚΕ ήταν ακόμη νόμιμο, παντοδύναμο και λαοπρόβλητο. Κι ας είχαν προηγηθεί ο Δεκέμβρης και η Βάρκιζα.
Φυσικά και με νικηφόρο ακόμη δημοψήφισμα δεν θα ανατραπούν οι κυρίαρχες σήμερα κεφαλαιοκρατικές παραγωγικές σχέσεις, δεν θα ανατραπεί ο ελληνικός καπιταλισμός, αλλά είναι βέβαιο ότι θα ανατραπεί το πρώτο μεγάλο εμπόδιο που ονομάζεται ΕΕ και έτσι θα ανοίξει ο δρόμος προς τη μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία όπου θ' αναπτυχθεί, θ' ανθήσει και θα καρπήσει μια νέα ιεράρχηση των αναγκών των εργαζομένων και θα δημιουργηθεί ένας νέος επαναστατικός ανθρωπισμός, ώστε η ζωή των ανθρώπων ν' αποκτήσει νέο ουσιαστικό περιεχόμενο. Γιατί λοιπόν το ΚΚΕ αρνείται προσχηματικά την κοινή δράση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία διακηρύσσει προς κάθε κατεύθυνση ότι για μας η διπλή έξοδος από ευρώ και ΕΕ προς λαϊκή, αντικαπιταλιστική, ριζοσπαστική κατεύθυνση και με τους όρους που θέτει το λαϊκό κίνημα (μονομερής κατάργηση των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, πάυση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων που έχουν στρατηγική και εθνική σημασία) είναι αναγκαία και εφικτή. Μόνον έτσι θα καταργηθούν τα Μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις.
3 σχόλια:
...Και το ΕΠΑΜ προτεινει εξω αποευρω-( απο τοτε που η Παπαρηγα ελεγε οτι επιστροφη στη δραχμη θαναι καταστροφη..)-και εξω απο την ΕΕ!!Αυτη η εκλογικη έστω συνεργασία ΠΡΕΠΕΙ να γινει ωστε να μπουν πιο πολλες φωνες στην Βουλή και Ευρωβουλή!!!...Το ΚΚΕ ΔΥΣΤΥΧΏς εχει το..αλάθητο και συνεγασίες δεν κάνει!!!Κόμμα -κονσερβα, πάει ερχεται μονο του...και λέει τα δικά του σε ωτα μη ακουόντων!!!!Ας ελπισουμε οτι θα ΞΕΚΟΛΛΗΣΕΙ..Εκτος αν βολευεται μεσα στον ..επαναστατικό μεχρι ταμπουνια κοινοβουλευτισμό του....
Θα μποορύατε να συνεργαστείτε και με τον κύριο Βαρουφάκη μιας και δεν τον βλέπω να μένει πολύ καιρό στον ΣΥΡΙΖΑ...
http://fadomduck2.blogspot.gr/2014/01/3.html
Το «αντι-ΕΕ» μέτωπο:
Υπάρχουν και μη "αντικαπιταλιστικές" αντι-ΕΕ απόψεις...
Να αρχίσουμε εδώ με μία ερώτηση:
-Είναι δυνατόν να υπάρξει ένα «αντι-ΕΕ» μέτωπο που να ΜΗΝ είναι ούτε «αντικαπιταλιστικό» ούτε «αντιιμπεριαλιστικό»;
Σαφέστατα και είναι δυνατόν να υπάρξει. Υπάρχουν αντι-ΕΕ ακόμη και ακροδεξιές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη, ενώ και στην Ελλάδα το επίσης ακροδεξιό κόμμα του Καμένου, αμφισβητεί την χρήση του Ευρώ μεν, αλλά όχι και την συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ π.χ., ή πολύ περισσότερο τον καπιταλισμό τον ίδιο.
Είδαμε στα δύο προηγούμενα σημειώματα πως το «αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό και αντι-ΕΕ μέτωπο» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, απέχει αρκετά από το να μπορεί να θεωρηθεί «αντικαπιταλιστικό» και «αντιιμπεριαλιστικό».
Είναι όμως πραγματικά αντι-ΕΕ τουλάχιστον;
Θα αρχίσουμε και εδώ από τα πολύ εύκολα, και συγκεκριμένα από την «Ροσινάντε».
-Πόσο αντι-ΕΕ δηλαδή μπορεί να είναι κάποιος αναρχικός;
Πιο σωστά, μπορεί κάποιος αναρχικός να είναι συνεπής στην ιδέα της ενισχυσης του («απόλυτου εχθρού») εθνικού κράτους έναντι υπερεθνικών θεσμών, χωρίς να μπερδέψει τα ιδεολογικά μπούτια του;
Ή, με δεδομένο πως η ΕΕ είναι ιμπεριαλιστική συμμαχία, υπάρχει ποτέ περίπτωση να κατανοήσει ποτέ αναρχικός την έννοια του ιμπεριαλισμού, με περισσότερες πιθανότητες από το να κατανοήσει εσκιμώος την έννοια «θάνατος από θερμοπληξία»;
Τα ερωτήματα ρητορικά βεβαίως, και δείχνουν το πόσο σαθρές είναι οι βάσεις του προτεινόμενου μετώπου, σε αυτό τουλάχιστον το κομμάτι του.
Για τον μεσιέ Αλαβάνο και πάλι δεν θα πούμε πολλά. Απλά να σημειώσουμε πως η «αντικαπιταλιστική», «αντιιμπεριαλιστική» και «αντι-ΕΕ» «μεταστροφή» του, είναι λαμβάνοντας υπόψην τον πρότερο πολιτικό του βίο, τόσο πειστική όσο η «αριστερή» στροφή του Κοτσακά για παράδειγμα…
Η ίδια όμως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εν τέλη, πόσο πραγματικά αντι-ΕΕ είναι;
Θα προσπεράσουμε την εντελώς θολή θέση που είχε μέχρι πρότινος («έξω από το ευρώ –ρήξη με την ΕΕ» -δηλαδή τι «ρήξη»; αναρωτιέται ο μη-μυημένος στην ΑΝΤΑΡΣΥώτικη φρασεολογία, -θα τους κρατάμε μούτρα;), και θα πούμε πως η σημερινή τους καθαρή θέση για «έξοδο από την ΕΕ» είναι αποτέλεσμα ιδεολογικών διεργασιών και όχι συγκυριακή.
Πόσο συνεπής μπορεί να είναι αυτή η θέση όταν εκφράζεται παράλληλα με το σπρώξιμο του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση και την συνεργασία σε όλους τους μαζικούς χώρους με την πιό συνεπή (μαζί με την παραδοσιακή δεξιά) ευρωενωσιακή πολιτική παράταξη της χώρας διαχρονικά;
Πόσο συνεπής μπορεί να είναι αυτή είναι αυτή η θέση όταν σε αντι-ΕΕ διαδήλωση συμμετέχουν στελέχη της πιό πάνω παράταξης;
Και πόσο συνεπής αντι-ευρωενωσιακός μπορεί να είναι κάποιος που στην ανακοίνωση του βάζει εσκεμένα στην ίδια μοίρα επάνω σε αυτό το ζήτημα τους ευρωλάγνους του «είμαστε πιο ευρωπαϊστές και από τους νεοφιλελεύθερους» και του «δεν είμαστε τρελλοί να φύγουμε από το ευρώ», με το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που έχει επίσης διαχρόνικα κρυστάλινη, αντιευρωενωσιακή θέση από τότε που η ΕΕ ήταν ακόμη ΕΟΚ και το ίδιο παράνομο εντός της ΕΔΑ;
Όταν δηλαδή προσπαθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δημιουργήσει θολούρα, ακόμη και γύρω από το πεντακάθαρο του ποιες είναι είναι και ποιες όχι, οι ευρωενωσιακές πολιτικές δυνάμεις;
Ρητορικά και αυτά τα ερωτήματα βεβαίως…
Είδαμε πιο πάνω πως το «αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό και αντι-ΕΕ μέτωπο» που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να πληρεί τους όρους για τίποτα από τα τρία αυτά χαρακτηριστικά. Τότε σε τι μέτωπο ακριβώς καλεί;
Μα σε αυτό που έλεγε το ΜΑΟ από την αρχή, και που καθόλου δεν παραποίησε τελικά τις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ:
Σε πολιτικό μέτωπο με ορίζοντα τις ευρωεκλογές και με αφορμή μια συμβολική (με την έννοια πως ποτέ δεν προσπάθησε ή διανοήθηκε να σπάσει την απαγόρευση) συγκέντρωση την μέρα μιας απαγόρευσης των διαδηλώσεων στην Αθήνα.
Υπό αυτό το πρίσμα είναι όλα ευεξήγητα.
Δημοσίευση σχολίου