Η ενεργειακή μετάβαση ως συστατικό της "Πράσινης βιώσιμης ανάπτυξης", είναι σε μια διαδικασία εκρηκτικής ανάπτυξης, μέσα από τις αποφάσεις των Επικυρίαρχων του πλανήτη, σε μια σειρά διεθνών φόρουμ και διεθνικών συμφωνιών, όπου σε ένα "ασταθές" περιβάλλον ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών και πολεμικών συρράξεων για την Κυριαρχία των μεγάλων οικονομικοστρατιωτικών δυνάμεων, διαφαίνεται η εν τέλει συμφωνία για τις σφαίρες επιρροής με βάσει πλέον τους όρους της "πράσινης ισχύος", που δύναται να τροφοδοτεί τους πολεμικούς εξοπλισμούς και τους πολεμικούς επεκτατισμούς.
Στην COP 28, για παράδειγμα ελήφθησαν αποφάσεις ενδεικτικές της μεταστροφής, όχι τόσο των διεθνών τάσεων για την από-ανθρακοποίηση της παραγόμενης ενέργειας, αλλά της θεμελιώδους μεταπήδησης ακόμα και των μεγάλων παραγωγών των χωρών του Κόλπου σε ορυκτά καύσιμα, σε τεχνολογίες αιχμής τόσο στις ΑΠΕ και στο "πράσινο υδρογόνο", όσο και στα mega projects, των ηλεκτρικών - ενεργειακών διασυνδέσεων Ανατολής με Δύση. Διατηρώντας την δυναμική των υδρογονανθράκων, αλλά και επενδύοντας στο νέο ντηλ για την Ενέργεια, που αποτελεί το σύγχρονο πεδίο ανταγωνισμού της ισχύος. Σημειώνοντας ότι στο πλαίσιο αυτού του Φόρουμ, ακόμα και χώρες με περιφερειακή ισχύ, Ινδία , Βραζιλία, Νότια Αφρική, που πρότειναν τις "δίκαιες μεταβάσεις", που θα περιλάμβαναν διαγραφές χρεών και συμπεριληπτικές διακυβερνήσεις, έπεσαν στο κενό, ενώ οι διεθνείς ισορροπίες ουδόλως διαταράχθηκαν διατηρώντας σε ένα ασταθές παγκόσμιο περιβάλλον, τους όρους και τις θέσεις ισχύος.
Οι ισχυροί γίνονται ισχυρότεροι...
Η σημερινή πραγματικότητα στον ενεργειακό τομέα αναδεικνύει, στο πλαίσιο της "πράσινης μετάβασης", την ουσιαστική ισχύ των όπλων των πλανητικών Κυρίαρχων, που δεν είναι άλλη από την κατοχή των σπάνιων γαιών (λίθιο, κοβάλτιο, νικέλιο, γραφίτης,...) και από την δυνατότητα αποθήκευσης και μεταφοράς της παραγόμενης ενέργειας, μέσα από νέα αναβαθμισμένα και σε ισχύ και τεχνολογία, Ηλεκτρικά Δίκτυα.
Η Κίνα, με το σχέδιο: "παγκόσμια σύνδεση της ενέργειας" και την αποικιοκρατική της λογική στην Αφρική και οι ΗΠΑ, με την επεκτατική πολιτική των εξορύξεων τόσο στην Αυστραλία, που είναι η μεγαλύτερη πηγή σπάνιων γαιών, όσο και με την αρπακτική διάθεση για τα κοιτάσματα του λιθίου της Βολιβίας και άλλων χωρών της Λατινικής Αμερικής, (χαρακτηριστική η πρόταση του Έλον Μασκ, στο Twiter το 2020, "να κάνουμε πραξικόπημα σε όποιον θέλουμε"), αλλά και όπου ανά τον κόσμο στην σφαίρα επιρροής της παρουσιάζει ενδιαφέρων ( στην Ελλάδα, Exon Mobil - Chevron, στην Ν. θάλασσα της Κρήτης).
Στην κούρσα αυτού του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού συμμετέχουν, τα ΗΑΕ και η Σαουδική Αραβία το Κατάρ, το Ισραήλ και η ΕΕ, με ενδιάμεσους την Ελλάδα την Αίγυπτο, την Τουρκία με τον ρόλο ισχυρής περιφερειακής δύναμης και δευτερευόντως Συρία και Λιβύη, κτίζοντας τους ενεργειακούς διαδρόμους (Super Grid, GREGY, Great Sea Interconector) και ισχυροποιώντας την περιφερειακή τους ισχύ για τις επεκτατικές επιδιώξεις τους, στο πλαίσιο της "αναδιοργάνωσης" του πεδίου Κυριαρχίας της Μέσης Ανατολής και της Ν.Ανατολικής Μεσογείου, γεωγραφικά, εθνολογικά και οικονομικά.
Όσον αφορά ειδικότερα την ΕΕ, η "πράσινη μετάβαση", αν και φαντάζει προσχηματική πολιτική επιδίωξη, η αποανθρακοποίηση έως το 2050 (κλιματική κρίση..), αποτελεί το στρατηγικό πεδίο, απεξάρτησης από το φυσικό αέριο της Ρωσίας, εν μέσω μιας διαφαινόμενης πολεμικής σύρραξης διάρκειας και αυξητικής κλιμάκωσης στην Ουκρανία, των χωρών του σε αποδρομή" ΝΑΤΟ, ενώ έχει πετύχει να δημιουργήσει και τον "μηχανισμό προσαρμογής συνόρων άνθρακα" (CBAM), μετατρέποντας σε επιχειρηματική αξία τους ρύπους "καθαρίζοντας" έτσι τις ρυπογόνες Ευρωπαϊκές βιομηχανίες, αυξάνοντας τα κέρδη από τους δήθεν ρυθμιστικούς μηχανισμούς, ενώ παράγει ή προτείνει συνεχώς ασφαλή οικονομικά, θεσμικά και νομικά πλαίσια και πεδία για την "πράσινη μετάβαση με αύξηση των Ευρωπαϊκών επενδύσεων τόσο στην παραγωγή και αποθήκευση όσο και στα ηλεκτρικά δίκτυα, (ειδκά στα τελευταία η αύξηση από το 2024 παγκοσμίως φθάνει στο 20%, 447 δισ ευρώ έως το 2040 σε δίκτυα για την Ευρώπη), προτείνοντας και θεσμοθετώντας σειρά "διευκολυντικών" για τις επενδύσεις, μεταρρυθμίσεων.
Πόλεμος και Ενέργεια...
Στο ανταγωνιστικό πλαίσιο των Επικυρίαρχων, ήδη πέρα από τους οικονομικούς πολέμους (πόλεμος δασμών Τραμπ), οικονομική αποικιοκρατία και εδαφοποίηση Ισχύος (real estate Κίνας, Ισραήλ,..), εξορυκτικές λεηλασίες των πολυεθνικών των ορυκτών καυσίμων και των σπάνιων γαιών, σε φύση και κοινωνίες (Λ. Δημοκρατία του Κογκό, Λατινική Αμερική, Κύπρος, Κρήτη, ενδεικτικά αναφέροντας...), συμβαίνουν και οι δυο πολεμικές μακρόχρονες πλέον πολεμικές συρράξεις, σε Ουκρανία και Παλαιστίνη, με την δεύτερη να αποτελεί και τον απόλυτο ορισμό της γενοκτονικής πολιτικής από το κράτος του Ισραήλ και ενδεικτική της τρομοκρατικής φύσης του πολέμου στην σύγχρονη εποχή, όπου η ιδεολογία της "Αποανθρωποποίησης", είναι ένας "ξαναδοκιμασμένος" μηχανισμός αφανισμού κοινωνιών, από τη εποχή του Ναζισμού των οποίων η Κυριαρχία επιλέγει ως στόχο.
Ειδικότερα η πολεμική αυτή κρεατομηχανή του Ισραήλ, πέρα από το ιδεολογικό φάσμα του Σιωνισμού, που είναι η καρδιά του στρατοκρατικού συστήματος, που κανονικοποιεί την φρίκη, όχι μόνον στους ίδιους τους υπηκόους του κράτους τους, αλλά και στους επικυρίαρχους του Δυτικού κόσμου, όπως και στους οσφυοκάμπτες υποτελείς της Ευρώπης και των ΗΠΑ και αποτελεί τον άξονα της δικαιολόγησης του "υπάρχω εφ΄ όσον δεν υπάρχεις...". Έτσι το Ισραήλ γίνεται ο εξαγωγέας τεχνογνωσίας πανοπτικού και απόλυτου ελέγχου των κοινωνιών, αλλά και μεθόδων αφανισμού και ισοπέδωσης τόσο του κατασκευασμένου εξωτερικού όσο και "εσωτερικού εχθρού", όπου γης, παραδίδοντας μαθήματα ισχύος στους επικυρίαρχους αυτού του κόσμου. Όμως η ζωή, προσδιορισμένη, ως ένα απέραντο, "δούναι και λαβείν" από το πανάρχαιο εκμεταλλευτικό σύστημα έως και σήμερα, που μας επιβάλλεται να το εγγράψουμε ως βεβαιότητα, επιτρέπει στο κράτος του Ισραήλ για την διεξαγωγή του "ιερού του πολέμου" του, να απαιτεί και να λαμβάνει από την κοινότητα των φίλα προσκείμενων χωρών (Ελλάδα, Κύπρος, Αίγυπτος...) και της πλειοψηφίας των κυβερνήσεων της ΕΕ και με την στήριξη των ΗΠΑ, την απαραίτητη για αυτήν Ενέργεια, για την διεξαγωγή του «Ιερού του πολέμου» και την γεωστρατηγική πολιτική του επεκτατισμού και της ηγεμόνευσης στην Μέση Ανατολή, την Νοτιοανατολική Μεσόγειο αλλά και ευρύτερα, εδραιώνοντας την θέση του στον πυρήνα της Παγκόσμιας Κυριαρχίας.
Στην βασική αυτή αξίωση του μηχανισμού πολέμου του Ισραήλ, για την επίτευξη των στόχων που έχει για την διάνοιξη του Ανατολικού διαδρόμου και την διακίνηση Ενέργειας, πόρων και αγαθών (ο νέος δρόμος του μεταξιού...) και μιας σειράς πολιτικοστρατηγικών επιδιώξεων τόσο των εμπλεκόμενων χωρών της νοτιοανατολικής Μεσογείου όσο και της ΕΕ και των ΗΠΑ, στον χώρο της παραγωγής "πράσινης ενέργειας" και εξόρυξης υδρογονανθράκων και σπάνιων γαιών όσο και στις τεχνολογίες αποθήκευσης και Ηλεκτρικών Δικτύων (αγωγοί μεταφοράς), αναδύεται ο μηχανισμός της παραγωγής και διακίνησης ενέργειας, ως ο κύριος και βασικός μοχλός στην αποκαλούμενη "Οικονομία Πολέμου". Πέρα από το Ισραήλ, που ενισχύει αδιαλείπτως τον στρατοκρατικό του μηχανισμό τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε τεχνολογικό επίπεδο, με βασικό εργαλείο την ψηφιοποίηση , την τεχνητή νοημοσύνη και την καινοτομία ( με τον Ακαδημαϊκό χώρο ΤΩΝ Πανεπιστημίων σε Ισραήλ, Ευρώπη και ΗΠΑ, να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο) και η Ευρώπη επανεξοπλίζεται, μέσω του προγράμματος SAFE (Security Action for Europe, ύψους 150 δις., με απόφαση της Κομισιόν), ενώ διατηρεί ισχυρή την στρατιωτική και τεχνολογική συνεργασία (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Φιλανδία, Τσεχία, Ουγγαρία, Ελλάδα και άλλες) καταφέρνοντας σαρωτική διάλυση της όποιας σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής των δυτικών κοινωνιών, περί "κράτους δικαίου", ειρηνικής συνύπαρξης λαών, αναγνώρισης γενοκτονίας λαών , ανθρώπινων δικαιωμάτων και φυσικά και των επιδοματικών κοινωνικών πολιτικών, εφόσον θα ανακατευθύνουν κοινοτικούς πόρους, από κρίσιμους τομείς της οικονομίας που ενίσχυαν τους ασθενέστερους, την πρωτογενή παραγωγή (αγροτικός τομέας) ή την προστασία του περιβάλλοντος, στην αναδιοργάνωση της Ευρωπαϊκής πολεμικής μηχανής.
Τα καρτέλ χρειάζονται και "βαποράκια"...
Ακριβώς όπως η διεθνής, της διακίνησης των ναρκωτικών, απαιτεί χώρες παραγωγής και δίκτυα διακίνησης, έτσι και στον χώρο της ενέργειας της "οικονομίας του πολέμου", η Ελλάδα, η Κύπρος και η Αίγυπτος, είναι και χώρες παραγωγής, εύκολες στην λεηλασία της Φύσης, αλλά και χώρες "βαποράκια", πρόθυμες δηλαδή να στήσουν απέραντα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας, (δίκτυα υπερυψηλής τάσης) ή όπως τα αποκαλούμε "ηλεκτρικά δίκτυα του θανάτου".
Ειδικότερα η πολιτικοεπιχειρηματική ελίτ, που κυβερνά την χώρα, με Παπασταύρου και Τζάφο στο τιμόνι του ΥΠΕΝ, μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό και τον Μ. Μανουσάκη διαχρονικό τιμονιέρη του ΑΔΜΗΕ, χαράσσει την πολιτική της υποτέλειας έναντι του Ισραήλ όσο και των Ευρωαντλαντικών συμμάχων του, οργανώνοντας τον χώρο των ΑΠΕ, του εξηλεκτρισμού, των διασυνδέσεων και των εξορύξεων και της πυρηνικής ενέργειας από «μικρούς αρθρωτούς αντιδραστήρες»- SMR, (έχουμε αναφερθεί εκτενώς σε προηγούμενα κείμενα, σε αυτά...).
"Οι διασυνδέσεις, ηλεκτρικές και ψηφιακές, είναι οι αρτηρίες των σύγχρονων οικονομιών"..., Κυρ. Μητσοτάκης, στην συνάντησή του με Εμ. Μακρόν, στην διάρκεια της Διάσκεψης για τα έργα και τις επενδύσεις Συνδεσιμότητας, στην Νίκαια, συμβάλλοντας ως νέος Μ. Αλέξανδρος στον σχεδιασμό και υλοποίηση του IMEC, γεωοικονομικού διαδρόμου που θα "ενώνει" Ινδία, Μέση Ανατολή και Ευρώπη, με τον άξονα «ασφάλειας», που επιχειρεί το Ισραήλ να εγκαθιδρύσει στον χώρο της Μέσης Ανατολής , μέσω του πολέμου με το Ιράν και της γενοκτονίας των Παλαιστινίων. Ενώ πλέον πρόσφατα Ο Κυρ. Μητσοτάκης, σε συνέδριο του Economist, ανέφερε ότι η Ελλάδα οφείλει να κάνει στροφή στην Πυρηνική τεχνολογία, ώστε να επιτευχθεί η Ενεργειακή μετάβαση την επόμενη δεκαετία, εισάγοντας μας στο κλαμπ των πυρηνικών δυνάμεων της περιοχής (Ισραήλ, Τουρκία, Βαλκανικές χώρες...), με ότι καταστροφικές συνέπειες μπορεί να έχει στο μέλλον ένα σενάριο σε μια ασταθή ούτως ή άλλως εποχή γεωστρατηγικών πολέμων για την ανακατανομή της Ισχύος και τον έλεγχο της παραγωγής και της διακίνησης της Ενέργειας.
Στις 23 Δεκεμβρίου2024, υπογράφηκε διακυβερνητική συμφωνία για την «προώθηση της περιφερειακής ενεργειακής συνεργασίας» των δυο χωρών μεταξύ των αρμόδιων Υπουργείων. Ο Στ. Παπασταύρου πρόσφατα σε ειδησεογραφικό μέσο για την Ενέργεια, επεσήμανε την σπουδαιότητα των ηλεκτρικών διασυνδέσεων για το Ισραήλ , ανερυθρίαστα και με την ψυχρή λογική του τεχνοκράτη, παρέβλεψε την συνθήκη πολέμου εναντίον ενός λαού και την συνεχιζόμενη γενοκτονία του στην Παλαιστίνη, ενώ σε τηλεδιάσκεψη με τον ομότιμό του Ενέργειας και Υποδομών του Ισραήλ Eli Cohen, τον Μάϊο, συμφώνησαν σε «κοινούς στόχους για Ανάπτυξη και Σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο με την Ενέργεια να παίζει καθοριστικό ρόλο», ενώ ο Στ. Παπασταύρου αποδέχθηκε και πρόσκληση του ομολόγου του να επισκεφθεί σύντομα το Ισραήλ. Στις 10 Μάϊου, επισκεπτόμενος τις ΗΠΑ, συναντήθηκε με τον Υπ. Ενέργειας Chris Wright, για τις «ενεργειακές εξελίξεις» στην Μέση Ανατολή και την διατλαντική συνεργασία για την ενέργεια, ενώ συναντήθηκε και με τις Αμερικάνικες εταιρείες εξόρυξης υδρογονανθράκων Chevron, Exxon Mobil και Cheniere Energy, βάζοντας τα θεμέλια για διμερή συνάντηση τον Νοέμβριο στην Αθήνα. Εξάλλου οι ατέρμονες διαβουλεύσεις της τριμερούς, για τον αγωγό GSI, με εποπτεύουσα τις ΗΠΑ και με τις παλινωδίες από μεριάς Κυπρίων για οικονομικούς λόγους καθώς και τις δυσκολίες λόγω των αξιώσεων της Τουρκίας, δείχνουν ότι αποτελεί προτεραιότητα στην ενεργειακή πολιτική της χώρας και με όλα φυσικά τα συνοδά έργα, η ανάπτυξη των εγχώριων Ηλεκτρικών Διασυνδέσεων.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε φυσικά ότι ο σχεδιασμός της «Ενεργειακής Μετάβασης» ή «Ενεργειακής λαίλαπας», δεν ξεκίνησε από το καθεστώς της Ν.Δ τα τελευταία έξη χρόνια διακυβέρνησής της, αλλά άρχεται από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ (Μανιάτης-ΥΠΕΝ) και συνεχίστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ (Φάμελος- Υφ. ΥΠΕΝ), δίνοντας στην κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη την σκυτάλη, όπου με μια σειρά «εμβληματικών» υπουργών, Χατζηδάκη, Σκρέκα, Σκυλακάκη, οδηγηθήκαμε στην νέα ηγεσία του ΥΠΕΝ και την προσαρμογή της Ενεργειακής πολιτικής στο «δόγμα Τραμπ» και στον ολοκληρωτικό εναγκαλισμό με τις ενεργειακές επιδιώξεις του κράτους του Ισραήλ, για ενεργειακή «ασφάλεια» και ενεργειακή «κυριαρχία».
Η γκαντεμιά...
Το Μπλακ άουτ στην Ισπανία, όπου κατά τον επίσημο φορέα διαχείρισης της ηλεκτρικής ενέργειας της Πορτογαλίας, ήταν το σπάνιο φαινόμενο της "επαγόμενης ατμοσφαιρικής δόνησης", ήρθε σε διχογνωμία με τον Ισπανικό φορέα (Red electrica), που θεώρησε ότι της διακοπής προηγήθηκε η αποσύνδεση δυο ηλιακών πάρκων στα νότια της χώρας, ανέδειξε όμως την τρωτότητα ενός συστήματος, παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας, που λόγω της ίδιας της φύσης των ΑΠΕ, (πνευματικά συστήματα), ασταθή που με την έλλειψη αποθηκευτικών χώρων και ισχυρότερων δικτύων, είναι ικανά να μας επιστρέψουν σε «παλαιότερες εποχές»... Επανεξετάζεται επομένως μετά το «σοκαριστικό» για τις αγορές ενέργειας συμβάν, η διαδικασία παραγωγής από ΑΠΕ ενέργειας, αλλά και οι αντοχές των δικτύων, οδηγώντας σε αναβάθμιση και βελτιστοποίηση των σχετικών τεχνολογιών αιχμής.
Στην Ελλάδα, η ανισορροπία του συστήματος είναι εμφανής, από τις περικοπές της μεσαίας ομάδας των φωτοβολταΪκών, ανά μεγάλα χρονικά διαστήματα, με τον «κόφτη» να έχει οδηγήσει σε απόγνωση τους μεσαίους και μικρούς παραγωγούς και με τις αλλεπάλληλες ανακοινώσεις του ΑΔΜΗΕ, για επικείμενα μπλάκ άουτ, που προετοιμάζουν το κοινό. Η διόρθωσή του, από τους εμπλεκόμενους φορείς, αφενός εστιάζει στην επαναξιολόγηση της πληθώρας των αδειοδοτήσεων ΑΠΕ, μέσω ενός μηχανισμού overbooking από τις Ρυθμιστικές Αρχές, περιορίζοντας έργα, βάζοντας «πάγο» στην χορήγηση νέων όρων σύνδεσης, ή καθιστώντας αυτά σε αναμονή, ανοίγοντας την πόρτα σε περικοπές εξαιτίας «κορεσμού των δικτύων», αλλά και την ματαίωση ατελέσφορων για το ‘Κεφάλαιο’ επενδύσεων, όπως τα Υπεράκτια Αιολικά (έργα έντασης κεφαλαίου), που ακυρώνονται σε Βρετανία και Ολλανδία και αφετέρου στην υψηλότερη επένδυση σε νέα δίκτυα Ηλεκτρικής ενέργειας και ειδικά υπερυψηλής τάσης, (στην Ευρώπη, ο αντίστοιχος σχεδιασμός περιλαμβάνει την αντικατάσταση του γερασμένου δικτύου διανομής ηλεκτρικής ενέργειας, με χιλιάδες χιλιόμετρα γραμμών υπερυψηλής τάσης, που θα διατρέχουν από άκρη σε άκρη την γηραιά Ήπειρο).
Ο σχεδιασμός, για την ενεργειακή αναβάθμιση των Κυκλάδων, των Δωδεκανήσων, της Κρήτης και του Ιουνίου, από τα κεφάλαια του Decarbonisation Fund, 892 εκ. περιλαμβάνει επενδύσεις σε ΑΠΕ (51%). 717 εκ. στις ηλεκτρικές διασυνδέσεις (41%) και 157 εκ. σε συμπληρωματικές τεχνολογίες (9%).
Ο Ανατολικός διάδρομος (ΚΥΤ Κουμουνδούρου - ΚΥΤ Κορίνθου), γραμμή υπερυψηλής τάσης 400kv.,έργο συγχρηματοδοτούμενο από το Ταμείο Ανάκαμψης (700 εκ.) και υλοποιούμενο από τον ΑΔΜΗΕ και την TERNA EΝΕΡΓΕΙΑΚΗ, που καταλήγει στο ΚΥΤ Μεγαλόπολης έχει ως στόχο να συνδέσει όλες τις ΑΠΕ, εν λειτουργία και σε αναμονή, στο Ανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου, ξεπερνώντας το ζήτημα της αστάθειας του Δικτύου και «ανοίγοντας την όρεξη» για την μεγαλύτερη και ασφαλέστερη «πράσινη λεηλασία» και στην περιφέρειά μας και στα νησιά του Αιγαίου, όπου θα καταλήξει, ποντισμένο καλώδιο. Με μια τέτοια προοπτική θα ενισχυθεί και ο «υπερτουρισμός» των νήσων, με μια σειρά εκσυγχρονισμών σε υποδομές, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για την Φύση και τις κοινωνίες («πρασίνισμα των νησιών»). Για την διασύνδεση των νησιών Κως – Ρόδος – Κάρπαθος, που αφορά και τον «Ανατολικό διάδρομο» της Πελοποννήσου, το χρονοδιάγραμμα είναι έως το 2028-2029 και εφόσον έχει ολοκληρωθεί το τμήμα της ηλεκτρικής γραμμής των 400kv, στην περιοχή του Ισθμού και της Κορίνθου, που ως Κορινθιακός SOS και λίγοι θιγόμενοι κάτοικοι το έχουμε σταματήσει εδώ και ένα χρόνο περίπου, για κακή τους τύχη...
Η ενεργειακή πραγματικότητα στην μικρή εικόνα...
Η Κορινθία, λόγω γεωγραφικής και γεωμορφολογικής θέσης, για το Κεφάλαιο και το Κράτος ήταν είναι και θα είναι, εφόσον το επιτρέψουμε, προνομιακός τόπος, τόσο για τα τεράστια επιχειρηματικά σχέδια, όσο και για κοινωνικούς πειραματισμούς καθυπόταξης κι ελέγχου πληθυσμών. Η πατρίδα του περίφημου Μανιαδάκη, που διέπρεψε σε βασανιστήρια και μεθόδους εξόντωσης των αντιφρονούντων της εποχής του δικτάτορα Μεταξά, τα τάγματα ασφαλείας επί κατοχής και οι δοσίλογοι και ρουφιάνοι, που μέχρι σήμερα πιστοί οι απόγονοί τους, αποτελούσαν και αποτελούν τον «αφρό» της τοπικής κοινωνίας, επέτρεψε και αποδέχθηκε την σταδιακή μετατροπή της, σε δεύτερο Ασπρόπυργο, με την εγκατάσταση προ δεκαετιών, της βαριάς βιομηχανίας της Motor Oil, που έκτοτε επεκτείνεται ασύστολα και ασύδοτα, καθώς και πλήθους άλλων επίσης βαριών βιομηχανιών (ενδεικτικά στην περιοχή του Ισθμού, λειτουργούν τρία εργοστάσια χημικών λιπασμάτων και επιχειρείται και η κατασκευή, παρά τις αντιδράσεις δικές μας και κατοίκων που θίγονται και τέταρτου).
Τα δυο μεγάλα λιμάνια σε Κορινθιακό (Κορίνθου) και Σαρωνικό (Motor Oil), η Εθνική οδός, ο προαστιακός και η επέκτασή του, οι αγωγοί φυσικού αερίου, η «κοιλάδα υδρογόνου» οι τρείς γραμμές υψηλής Τάσης εκ των οποίων η μια θα γίνει γραμμή υπερυψηλής, το ΚΥΤ Κορίνθου, στην περιοχή των Αθικίων, οι εγκατεστημένες ΑΠΕ στο Στεφάνι, το εκτεταμένο περιφερειακό οδικό δίκτυο και η σύνδεση με Πάτρα και Καλαμάτα με ταχείς αυτοκινητόδρομους, αποτελούν τις υποδομές για την περαιτέρω ανάπτυξη, τόσο στον τομέα της Βιομηχανίας όσο και στην υπερμεγένθυση του μέγα-τουρισμού και του Real Estate, στα οποία μερίδα του λέοντος κατέχουν οι Ισραηλινές επενδύσεις.
Η κοινωνική πραγματικότητα στην Κορινθία, δεν είναι απλώς εικόνα των κοινωνιών της υπαίθρου του Ελλαδικού χώρου, που αποδομούνται και αποσαθρώνονται συστηματικά. Είναι μια κοινωνιολογική ιδιαιτερότητα, που χαρακτηρίζει την περιοχή και αφορά, την ενσωμάτωση του μεγαλύτερου τμήματος του πληθυσμού στο συστημικό κόσμο, σε μια σχέση άρρηκτη με την πολιτικοοικονομική αστική τάξη και τα μεγάλα αφεντικά του τόπου, μέσα από ένα τεράστιο δίκτυο διαπλοκής, διορισμών, διαμεσολαβήσεων και εξυπηρετήσεων, που συνθέτουν μια κοινωνία αστικοποιημένη, εξατομικευμένη, αποφυσικοποιημένη και εθελόδουλη, με μηδενικά κοινωνικά αντανακλαστικά, ρατσιστική και φοβική. Σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο και περιβάλλον οι αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση, γίνονται εξαιρετικά δύσκολοι, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους εργατικούς αγώνες για ασφάλεια και συλλογικές συμβάσεις να δίνονται με επίταση από τα πρωτοβάθμια σωματεία σε μια περιοχή που θρηνεί νεκρούς και βαριά τραυματίες από δεκάδες εργατικά ατυχήματα στις εργασιακές γαλέρες (Motor Oil και ΣΙΔΕΝΟΡ, HELLAS CAN...).
Οι δε περιβαλλοντικοί αγώνες, πέραν της συλλογικής νίκης ενάντια στα σχέδια του Μυτιληναίου και της RWE, να κατασκευάσουν στον Κορινθιακό κόλπο (Άσπρα σπίτια Βοιωτίας), το πρώτο από μια σειρά εργοστασίων λιθάνθρακα στην Ελλάδα, (όπου ο τότε Κορινθιακός SOS, έπαιξε σημαντικό ρόλο), πριν δυο δεκαετίες, καθώς και η μαζική αντίσταση στην κατασκευή χημικού εργοστασίου στην περιοχή των Αγ. Θεοδώρων και η αποτροπή τοποθέτησης Ανεμογεννητριών στα Γεράνεια, πριν αρκετά χρόνια, σήμερα οι συνθήκες φαντάζουν και είναι τελείως διαφορετικές, με την κοινωνική διάλυση και την υποταγή να κυριαρχούν σε όλα τα πεδία.
Η περιβαλλοντική κρίση στην Κορινθία απότοκο πολιτικών επιλογών όλων των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης, είχε ως αποτέλεσμα, αφενός την καταστροφή και λεηλασία της Υπαίθρου με την συστηματική, αποδιάρθρωση της Γεωργίας και κτηνοτροφίας μετατρέποντας την ύπαιθρο σε μια αποσαρθρωμένη Γη από ανθρώπινες κοινότητες που ήταν σχεδόν αυτάρκεις στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, σε άγονη Γη. Με τις μονοκαλλιέργειες της επιδοτούμενης γεωργίας, την απομύζηση των εδαφικών και υδάτινων πόρων και την διαρκή νιτρορύπανση και επιμόλυνση των εδαφών με χιλιάδες τόνους ετησίως αγροχημικών, να επιτείνουν το φαινόμενο της ερημοποίησης εκτεταμένων περιοχών της Β.Α Πελοποννήσου και της αλλοίωσης των φυσικών οικοσυστήματων, που ούτως ή άλλως δοκιμάζονται ετησίως από μεγάλες καταστροφικές πυρκαγιές, αλλά και την πολύ μεγάλη και ανεπανόρθωτη επιβάρυνση των θαλάσσιων οικοσυστήματων (Κορινθιακού και Σαρωνικού). Η γη, οι θάλασσες, το νερό και τα δάση, στην Κορινθία όπως και ευρύτερα στην ύπαιθρο γη, μετατρέπονται σε κεφάλαιο για τα επιχειρηματικά τουριστικά και βιομηχανικά συμφέροντα, χάνοντας και τον δημόσιο χαρακτήρα τους και την αυταξία τους ως φυσικά οικοσυστήματα μέρη ενός «αδιαίρετου όλου», αποτελώντας πλέον μέσα εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας.
Η βαριά βιομηχανία (Motor Oil και άλλες...), στην περιοχή μας, επέβαλλε δεκαετίες ως κανονικότητα, την ατμοσφαιρκή ρύπανση του αέρα, του νερού και της γης, με τα προϋπάρχοντα και υπάρχοντα σαθρά κανονιστικά πλαίσια και με τις υποστελεχωμένες ελεγκτικές υπηρεσίες άνευρες και με συστηματική την αδιαφορία έναντι των μικρών και μεγάλων εξακολουθητικών περιβαλλοντικών παραβάσεων, όπου και με την σύμπραξη σειράς εμπλεκόμενων υπηρεσιών της Περιφέρειας και των Αυτοδιοικητικών μηχανισμών, συνέθεσαν και συντηρούν την «συμμορία της ομερτά», που ουσιαστικά ως δια μαγείας «βγάζει λάδι» όλα τα μεγάλα και μικρότερα αφεντικά και τις επενδύσεις τους στους τομείς των κανονιστικών αυθαιρεσιών και των περιβαλλοντικών εγκλημάτων.
Η τοπική Αντίσταση στην Λεηλασία της Φύσης...
Στην Κορινθία το περιβαλλοντικό κίνημα, έχει αφήσει κάποιες παρακαταθήκες από τους παρελθοντικούς αγώνες όπως και μεμονωμένοι αγωνιστές, που έδωσαν έμπνευση και έσπειραν θάρρος για Αντιστάσεις έως και σήμερα, για τα μεγάλα και μικρά εγκλήματα ενάντια στην Φύση. Η κληρονομιά αυτή σήμερα, δύσκολα κεφαλοποιείται, λόγω των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών και των τεράστιων οικονομικών συμφερόντων και γεωστρατηγικών επιδιώξεων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται στην περιοχή μας ή έχουν εφαπτομενικά συμφέροντα, αλλά και λόγω της φύσης και των χαρακτηριστικών των ίδιων των τοπικών περιβαλλοντικών κινημάτων, που αντανακλούν και την ποιότητα της κοινωνίας.
Το χαρακτηριστικότερα στοιχεία των τοπικών αντιστάσεων για το περιβάλλον, είναι: η τοπικοποίηση και η απομονωτική διάσταση των ζητημάτων, οι διαδικασίες λήψης των αποφάσεων, οι μέθοδοι αντίστασης και ο θεσμοκεντρικός χαρακτήρας αυτών, οι οργανωτικές αξίες και δυνατότητες, η εμπλοκή των θεσμικών παραγόντων και η απουσία ουσιαστικής σε βάθος πληροφόρησης και δημόσιας διαβούλευσης, οι σχέσεις με την τοπική εξουσία και οι πολιτικές ισορροπίες των εμπλεκομένων, η συνήθης αποπολιτικοποίηση των τοπικών αγώνων, οι κοινωνικές ισορροπίες και οι σχέσεις διαπλοκής με τους πολιτικοεπιχειρηματικούς παράγοντες ως αστάθμητος πολλές φορές παράγοντας, οι σχέσεις και η φύση των τοπικών ΜΜΕ και τέλος η ίδια η φύση του αποκαλούμενου φυσιολατρισμού και φιλοπεριβαλλοντισμού, που χαρακτηρίζουν τα κινήματα αυτά.
Στην Κορινθία του ορυμαγδού των επιχειρηματικών και αναπτυξιακών έργων του παρελθόντος του παρόντος αλλά και του μέλλοντος, που καταστρέφουν ανεπανόρθωτα την φυσική μας κληρονομιά και διαλύουν τον όποιο εναπομείνοντα κοινωνικό ιστό, φτωχοποιώντας και ρίχνοντας στα κάτεργα της βαριάς βιομηχανίας για ένα κομμάτι ψωμί μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ή στην τουριστική βιομηχανία και στον καζινοτουρισμό, με εξαντλητικά ωράρια και συνθήκες και με επισφαλή την ίδια την ζωή των χιλιάδων εργαζομένων, έχουμε να αντιπαραθέσουμε ένα «αναιμικό» αντι-αιολικό κίνημα, που το σέρνουν κυρίως ορειβατικοί σύλλογοι, δασοπυροσβεστικοί της πολιτικής προστασίας καθώς και σύλλογοι οικιστών, (μέχρι πρότινος και κυνηγών), σύλλογοι απλά σφραγίδα..., ενώ συνεπικουρούν ο Δήμος Λουτρακίου -Αγ. Θεοδώρων. Αυτό ως γεγονός θα ήταν ενδιαφέρων και ως κοινωνιολογική παρατήρηση και ως κοινωνικό πείραμα, εάν δεν γνωρίζαμε τις παραμέτρους εκείνες, που δεν αποκαλύπτονται σε ένα εξωτερικό παρατηρητή, αλλά είναι γνωστές στην τοπική κοινωνία, θέτοντας ζητήματα.
Ζήτημα 1ον: O κοινωνικός και πολιτικός αχταρμάς των συλλόγων, δεν επιτρέπει περεταίρω πολιτική ανάλυση και διάσταση των ζητημάτων, ούτε δύναται να συνδέσει την λεηλασία της Φύσης με την καπιταλιστική Κυριαρχία και την Κρατική αναλγησία, σε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά πεδία, αφαιρώντας συστηματικά και εντέχνως την ταξική φύση των περιβαλλοντικών εγκλημάτων αλλά και σνομπάροντας την όποια ταξική συγκρότηση ευρύτερων συγκλίσεων στο πεδίο των κοινωνικών αντιστάσεων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα ορειβατικό σύλλογο που συμμετέχει στην «αντι-αιολική επιτροπή» και που κανόνισε εκδρομή στα βουνά για τα μέλη του στις 28 Φλεβάρη, όταν μεγάλη συγκέντρωση δονούσε την Κόρινθο για το έγκλημα των Τεμπών και για τα μικρά και μεγάλα εγκλήματα του Κράτους και του Κεφαλαίου, σε Τέμπη, Πύλο, αλλά και για τα εργατικά ατυχήματα στην Motor Oil και την εγκατάσταση της ηλεκτρ. διασύνδεσης των 400 kv.
Ζήτημα 2ον: Διαπλεκόμενοι σύλλογοι με τις εταιρείες, μέσα από το πλέγμα των επιχορηγήσεων ή των αντισταθμιστικών, στο πλαίσιο της «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης», δημιουργούν ένα απαγορευτικό πεδίο ακόμα και για καταγγελτική αντίσταση, στα εγκλήματα των εταιρειών ή και απλή αναφορά σε αυτά, με χαρακτηριστικό παράδειγμα δασοπυροσβεστικούς συλλόγους της περιοχής του Λουτρακίου και των Αγ. Θεοδώρων, που πριμοδοτούνται με πετρέλαιο, από την Motor Oil και εξοπλισμό καθώς και τους οικιστικούς των Αγ. Θεοδώρων που ευεργετούνται συστηματικά από τη εταιρεία, φθάνοντας να στήσουν και προτομή του Β. Βαρδινογιάννη.
Ζήτημα 3ον: H λήψη των αποφάσεων στην τοπική «αντι-αιολικό επιτροπή», για την στρατηγική του αγώνα της και η οργανωτική και επικοινωνιακή πολιτική της τοπικής αυτής επιτροπής, παραπέμπει σε «παρέα ανθρώπων» και όχι σε συλλογικές διαδικασίες που διαβουλεύονται οριζόντια, αμεσοδημοκρατικά, με εκλεγμένα και ανακλητά μέλη, με ανοικτότητα στις πολιτικές δυνάμεις του ταξικού αγώνα της περιοχής ή σε πολιτικές συλλογικότητες, όπως και στα μη εργοδοτικά σωματεία της περιοχής μας, που θα προσέθεταν την αναγκαία διεύρυνση της αμφισβήτησης στα μείζονα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα και που θα έδιναν και την μη θεσμοκεντρική αγωνιστική διάθεση, που είναι απαραίτητη, όταν απέναντί μας έχουμε σειρά επιθετικών επιχειρηματικών σχέδιων του Κεφαλαίου. Η ανάθεση γίνεται η πεμπτουσία και το κύριο χαρακτηριστικό τέτοιων επιτροπών, που θα όφειλαν να διαθέτουν τον αμεσοδημοκρατικό χαρακτήρα αν μη τι άλλο, στην οργάνωση και στην λήψη των αποφάσεων, με την συλλογική δυναμική που δύναται να διαθέτει και η ταξική συγκρότηση συμμαχιών με τις αγωνιστικές δυνάμεις της περιοχής και ευρύτερα. Τέλος η διαφάνεια για τα οικονομικά ζητήματα και την «λογιστική διαχείριση» του αγώνα, είναι θεμελιώδης για την αξιοπιστία των όποιων κινημάτων κα επιτροπών που διαθέτουν συλλογική διάθεση και εναντιώνονται ακόμα και “επιμερισμένα” σε επιχειρηματικά projects.
Ζήτημα 4ον: O θεσμοκεντρικός εναγκαλισμός των τοπικών κινημάτων με τους Δήμους. Ειδικά ο Δήμος Λουτρακίου- Αγ. Θεοδώρων παίρνοντας την απόφαση πριν δυο χρόνια μετά την σθεναρή παρουσία πολιτών και συλλογικοτήτων και μελών της τοπικής επιτροπής και την πίεση που δέχθηκε, έλαβε την απόφαση να στηρίξει τον αγώνα ενάντια στην εγκατάσταση ανεμογεννητριών στα Γεράνεια, με σύσσωμο το Δημοτικό συμβούλιο. Η απόφαση αυτή συνοδεύτηκε και από την δέσμευση να συμβάλλει δικαστικά στον αγώνα σε όποιο νομικό επίπεδο με δικό του δικηγόρο και προς τα μέλη της επιτροπής να διαθέσει πανό και φυλλάδια, για το «όχι ανεμογεννήτριες στα Γεράνεια», η οποία και εν μέρει πραγματοποιήθηκε, με την ανάρτηση γιγαντοπανό με την σφραγίδα του Δήμου. Να σημειώσουμε λοιπόν ότι ο Δήμος Λουτρακίου- Αγ. Θεοδώρων, είναι ένας από τους βασικούς εταίρους, στο πρόγραμμα «TRIERES», της Motor Oil, που αφορά την λειτουργεία μονάδας αποκαλούμενης «Κοιλάδας Υδρογόνου», για την παραγωγή και διάθεση «πράσινου υδρογόνου», με ηλεκτρόλυση και την χρήση μίγματος Αιολικών και Φωτοβολταϊκών (ΑΠΕ), ως ενέργεια. Μονάδα που ολοκληρώνεται το 2026, διαθέτοντας ήδη την δωρεά Δημοτικής έκτασης για την μονάδα των Φωτοβολταϊκών και αναμένοντας την χωροθέτηση των επικείμενων Αιολικών. Η συνταγή των θεσμοκεντρικών διαδικασιών και εναγκαλισμών ειδικά με Δήμο που έχει δώσει «γη και ύδωρ», σε πλήθος μεγαλοεπιχειρηματικών Ισραηλινών συμφερόντων, είναι προβληματική έως και επικίνδυνη, εάν εναποθέτει προσδοκίες.
Ζήτημα 5ον: Η ίδια η φύση των περιβαλλοντικών οργανώσεων, αλλά και των φυσιολατρικών συλλόγων , σπανίως έχει χαρακτηριστικά συνολικής αμφισβήτησης της ίδιας της Κυριαρχίας και του Καπιταλιστικού συστήματος, που παράγει την λεηλασία και την καταστροφή των Φυσικών οικοσυστημάτων και μετατρέπει τις αποανθρωποποιημένες και αποφυσικοποιμένες κοινωνίες, σε παθογενή συστήματα, που αναπαράγουν την αδικία, την φτώχια και την εξαθλίωση. Συνήθως λειτουργούν ρυθμιστικά και διορθωτικά στο σύστημα, προτείνοντας διεξόδους, ανώδυνες για αυτό και μερικά επωφελείς για τους αγώνες.
Οι βασικοί άξονες που εστιάζουν οι περιβαλλοντικές οργανώσεις που εξακολουθητικά αποποιούνται της πολιτικής κριτικής της «καρδιάς» του συστήματος Κυριαρχίας», εστιάζουν στην άποψη περί «κοινωνίας των πολιτών» και «συμμετοχικής δημοκρατίας», ενώ οι Δικαστικοί αγώνες (με τα όποια πενιχρά αποτελέσματα και με την μεγάλη οκονομική αφαίμαξη για τις τοπικές κοινωνίες), παρόλα αυτά αναγκαστικά αναγκαίες σε κάποιες χρονικές στιγμές και συγκυρίες, όπως και οι θεσμικοί αγώνες, είναι οι βασικές «αγωνιστικές επιλογές» που ,αναπαράγουν και ενισχύουν ενίοτε, τον θεσμό της Αστικής Δικαιοσύνης όπως και την πολιτική της «θεσμικής διαμεσολάβησης». Με βάσει την λογική της υπεράσπισης των δικαιωμάτων στα πλαίσια της κοινωνικά «κατασκευασμένης» συνθήκης, ανοίγουν πλείστες φορές διάλογο με τους συστημικούς μηχανισμούς, με απώτερο στόχο την όποια «ευκταία» μεταρρύθμιση ή μεταβολή ως εξισορροπητική, «ήπια» και αποτελεσματική διαδικασία.
Η πρακτική των οργανώσεων αυτώνεξαντλείται ενίοτε από «ευχάριστες» πεζοπορίες στα βουνά «στόχους» των εταιρειών, αλλά και από την απουσία «πιέσεων» στα κέντρα λήψης των αποφάσεων ή ακόμα και στα πεδία των επιχειρηματικών ομίλων (γραφεία, επιχειρησιακά κέντρα...) ή στα πολιτικά κέντρα λήψης των αποφάσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, στην Κορινθία υπήρξε πρόσφατα, η παντελής απουσία των τοπικών αυτών επιτροπών και φυσιολατρών στα διυλιστήρια της Motor Oil, μετά την έκρηξη και την σοβαρότατη μόλυνση για την περιοχή, αλλά και τους σοβαρότατους τραυματισμούς εργαζομένων, (μένοντας μια μικρή ομάδα ανθρώπων να φωνάζουμε για το έγκλημα της εταιρείας και την εμπλοκή της, στον πόλεμο του Ισραήλ).
Η επιλεκτική αφωνία των τοπικών ΜΜΕ, με τα περιβαλλοντικά και εργασιακά εγκλήματα («ατυχήματα») των Βιομηχανικών επιχειρήσεων του τόπου, (αναφέρεται σε επίκαιρη ανακοίνωση για την κινητοποίηση, από Κορινθιακός SOS και σωματείων της περιοχής, για την τελευταία έκρηξη στις εγκαταστάσεις της Motor Oil), όπως και η αποσιώπηση ευρύτερα από την τοπική κοινωνία θεωρείται δεδομένη, στο πλαίσιο του «ουδέν κακόν αμιγές καλού» και της εθελόδουλης στάσης φορέων (εργατικό κέντρο Κορίνθου, εργοδοτικών σωματείων και συλλόγων).
Ως Κορινθιακός SOS, προτείνουμε...
Ο Κορινθιακός SOS, είναι μια ολιγομελής πρωτοβουλία, επομένως δεν είναι ούτε το τοπικό κίνημα, ούτε διαθέτει μεγαλύτερη δυνατότητα προβολής και δράσης στο συνολικότερο αντι-ΑΠΕ κίνημα, από αυτό που της αναλογεί.
Η πρωτοβουλία έχει Αντικυριαρχικές θέσεις και στέκεται απέναντι στις επιταγές του Κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος γενικότερα, που Αποφυσικοποιεί το «υπάρχων», λεηλατώντας την Φύση και Αποανθρωποποιεί τις Κοινωνίες, (μέσα από την Αστικοποίηση, εκβιομηχάνιση , τεχνολογικοποίηση και ολική ψηφιοποίηση της καθημερινότητας), ενώ συμμετέχει στην «Συνέλευση Συντροφισσών–ων Κορινθίας», όπου αντιιεραρχικά και οριζόντια συναντιέται και συναποφασίζει με άτομα και ομαδοποιήσεις του τοπικού αντιεξουσιαστικού κινήματος, αλλά και συμμαχεί με τις ταξικές δυνάμεις και τα μη εργοδοτικά πρωτοβάθμια σωματεία της περιοχής σε αγωνιστικές κινήσεις για το περιβάλλον, τον αντιφασισμό, τις εργατικές διεκδικήσεις και τα κοινωνικοπολιτικά επίδικα, οργανώνοντας ημερίδες, συγκεντρώσεις, πορείες, ελευθεριακά διήμερα (για την ενέργεια, την οικολογική γεωργία και την αυτάρκεια) όπως και διαμαρτυρίες στην περιοχή της Κορινθίας.
Η παρουσία του Κορινθιακός SOS, στην Αθήνα, η συνεργασία και η συνδιοργάνωση ενημερωτικών εκδηλώσεων και δράσεων με ομάδες και συλλογικότητες του Αντικυριαρχικού χώρου, κινείται στην βάση της ανάδυσης στην δοκιμαζόμενη κοινωνία, της μεγάλης εικόνας της Ενεργειακής λαίλαπας, που λεηλατεί την Φύση και τις Ανθρώπινες κοινωνίες, με το Κράτος και το Κεφάλαιο να προετοιμάζουν την αποκαλούμενη «οικονομία πολέμου», συμμαχώντας με τις αποικιοκρατικές κυρίαρχες δυνάμεις, που σχεδιάζουν την ανακατανομή της παγκόσμιας Κυριαρχίας τόσο στην Ν. Ανατολική Μεσόγειο, όσο και στην Μ. Ανατολή, αλλά και ευρύτερα (Ευρασία και Ειρηνικό). Παράλληλα στηρίζουμε έμπρακτα, την προεικόνιση μιας Απελεύθερης κοινωνίας μέσα από «νησίδες ελευθερίας», (Ελευθεριακές οικοκοινότητες, Καταλήψεις, στέκια συλλογικοτήτων, οριζόντια δίκτυα για την αυτονομία και την αυτάρκεια σε τροφή και ενέργεια και απελευθερωμένους δημόσιους χώρους, από κράτος εταιρείες και φασίστες), στο πρόταγμα της «καθολικής άρνησης του υπάρχοντος» και της «Ολικής Απελευθέρωσης» Φύσης και Ανθρώπων.
Ως Κορινθιακός SOS, προτείνουμε στις αγωνιζόμενες δυνάμεις που συστήνουν το αντι-ΑΠΕ κίνημα, να συναντηθούν με τις ευρύτερες αντικυριαρχικές θεωρήσεις, που τοποθετούν το ενεργειακό ζήτημα, στην κορυφή της ατζέντας των γεωστρατηγικών σχεδιασμών, στο πλαίσιο της «οικονομίας πολέμου» και την αποικιοκρατική λογική των Επικυρίαρχων του πλανήτη, πολιτικοποιώντας βαθύτερα το ζήτημα.
Ο «φιλοπεριβαλλοντισμός», τοπικών οργανώσεων και συλλόγων, σε Ελλάδα και Ευρώπη, από το ιστορικό παρελθόν συναντιόνταν με τα ιδεολογικά ρεύματα του Φασισμού και του Ναζισμού, προάγοντας τον «τοπικισμό» και την «σωτηρία της εθνικής μας κληρονομιάς» και συντηρώντας τον Ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της «Φυσιολατρίας» και ουδέποτε στόχευσε σε μια απελευθερωμένη Φυσικοποιημένη κοινωνία, (όπως και η Φιλανθρωπία, δεν οδήγησε σε καλύτερους, ισότιμους και ελεύθερους ανθρώπους), απλά απενοχοποιούσε την καθημερινότητά μας, (που παρέμενε καταναλωτική, υπόδουλη και υπάκουη), διατηρώντας τις ιεραρχικές, θεσμοκεντρικές και βαθιά κρατιστικές αντιλήψεις, «δυϊστικής» διαχείρισης της σχέσης κοινωνίας - Φύσης, εντός ενός άγρια εκμεταλλευτικού συστήματος, που στην καλύτερη των περιπτώσεων δύναται να «ορθολογείται και να «κανονίζεται», αλλά ουδέποτε ανατρέπεται.
Η δημιουργία ενός Αντικυριαρχικού Δικτύου ενάντια στην Ενεργειακή λαίλαπα, που αποτελεί την «αιχμή του δόρατος», του πολέμου των Επικυρίαρχων, στην Μ. Ανατολή, την Νοτιοανατολική Μεσόγειο, μέσω περιφερειακών πολέμων μεγάλης κλίμακας (Ισραήλ – Ιράν) και της γενοκτονίας και διωγμού του Παλαιστινιακού λαού, καθώς και την άγρια λεηλασία της Φύσης και των Ανθρώπινων κοινωνιών στην χώρα μας και ευρύτερα, λόγω της ιστορικής συγκυρίας, είναι περισσότερο από αναγκαία...
Ένα Αντικυριαρχικό Δίκτυο για την Ενέργεια, που με άξονες την αντιπολεμική θέση και στάση έναντι των ενδοανταγωνιστικών πολέμων της Παγκόσμιας Κυριαρχίας, θα προτάξει την αγωνιστική διάθεση για την συνολική ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος, παράγοντας και προεικονίζοντας τις απελευθερωμένες κοινότητες αγώνα, επαναπροσδιορίζοντας τις πραγματικές ανάγκες μιας Φυσικοποιημένης και Απελευθερωμένης κοινωνίας, σε Ενέργεια, Τροφή, Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμό
- Ενάντια στην λεηλασία της Φύσης και των Ανθρώπινων κοινωνιών...
- Ενάντια στην Ενεργειακή λαίλαπα των ΑΠΕ, των Εξορύξεων, της Πυρηνικής τεχνολογίας...
- Ενάντια στον πόλεμο για την Ενέργεια και τις Ηλεκτρικές Διασυνδέσεις των Επικυρίαρχων...
- Για την Ολική Απελευθέρωση Φύσης και Ανθρώπων,
- για την Γη και την Ελευθερία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου