Ασύστολη δημαγωγία Τσίπρα: Κατεδαφίσεις παράνομων κτισμάτων και μαντρών σε δάση, δασικές εκτάσεις αιγιαλό και ρέματα

Η φονική φωτιά στο Μάτι και στο Νέο Βουτζά, με 97 μέχρι στιγμής θύματα, δεκάδες τραυματίες (αρκετοί από τους οποίους νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση σε ΜΕΘ) και τεράστιες καταστροφές, αντιμετωπίστηκε από τη συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όχι ως μια τεράστια κοινωνική και φυσική καταστροφή, αλλά ως μια πολιτική καταστροφή για τα δύο κόμματα. Γι' αυτό και όλες οι ενέργειες είχαν ως στόχο την επικοινωνιακή διαχείριση για τη μείωση του «πολιτικού κόστους».

Όταν όλα τα προπαγανδιστικά κόλπα (με κορυφαίο τη συνέντευξη Τύπου των Τζανακόπουλου-Τόσκα, μαζί με τους αρχηγούς της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας και άλλα κρατικά στελέχη, στην οποία παρουσίασαν «αποδείξεις» για -ανύπαρκτο- σχέδιο εμπρησμού) απέτυχαν, μπήκε μπροστά η επιχείρηση «θετικό έργο». Το σενάριο αυτό δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κληρονόμησε από το παρελθόν μια κατάσταση, για την οποία δε φέρει την παραμικρή ευθύνη και πλέον ο Τσίπρας, ως άλλος Μεγαλέξαντρος, θα βγάλει το σπαθί και θα κόψει το γόρδιο δεσμό.

Χιροσίμα: Το σχήμα των λουλουδιών στο σώμα τους

Γράφει η Μαριάννα Τζιαντζή

Χιροσίμα, 6 Αυγούστου 1945, λίγο μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας. Εκατοντάδες τραυματίες προσπαθούν να απομακρυνθούν από το φλεγόμενο κέντρο της πόλης και να καταφύγουν σ’ ένα πάρκο. Πολλοί είναι γυμνοί ή μισόγυμνοι, καθώς τα ρούχα τους είχαν πάρει φωτιά. Πάνω στο γυμνό σώμα έχουν μείνει αποτυπώματα από τιράντες καθώς εκεί το δέρμα κάηκε λιγότερο. Ανάμεσα στη στρατιά των «εγκαυματιών» (μια λέξη που την ακούμε συχνά μετά την πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική) ξεχωρίζουν κάποιες γυναίκες που την ώρα της έκρηξης φορούσαν κιμονό με σχέδια λουλουδιών τα οποία έχουν αποτυπωθεί στο σώμα τους, καθώς το λευκό χρώμα αντανακλά τη θερμότητα από τη βόμβα ενώ τα σκούρα χρώματα την απορροφούν και τη μεταφέρουν στο δέρμα – κι εκεί το έγκαυμα είναι πιο βαθύ.

Μετά τις πυρκαγιές: Οι εξαγγελίες δεν αγγίζουν την ουσία του προβλήματος

Γιώργου Σαρηγιάννη, Ομότιμου καθηγητή της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου για την Εφημερίδα των Συντακτών

Το θέμα δεν είναι απλό και φοβάμαι ότι αυτές τις εξαγγελίες τις έχουμε ξανακούσει μετά από κάθε καταστροφή εδώ και δεκαετίες. Φοβάμαι ότι πρώτον δεν αγγίζουν την ουσία του προβλήματος και δεύτερον ότι δεν είναι επιστημονικά σε ορθή κατεύθυνση.

Δειγματοληπτικά, μερικές παρατηρήσεις:

1. Για την εφαρμογή του νόμου Τρίτση (1337/83) για την ενίσχυση και επιτάχυνση των διαδικασιών ελέγχου και κατεδαφίσεων περιφράξεων σε απόσταση 500 μέτρων από τη ζώνη του αιγιαλού σε περιοχές εκτός σχεδίου δόμησης:

Αμφιβάλλω αν αυτό είναι εφαρμόσιμο, δεδομένου ότι πρώτον ο νόμος Τρίτση έχει υποστεί πολλές τροποποιήσεις (προς το χειρότερο) και δεύτερον, διότι ειδικά για τον Αιγιαλό έχουν δημοσιευτεί 2 ή 3 Νόμοι την τελευταία δεκαετία οι οποίοι προφανώς και υπερισχύουν του νόμου 1337/83

Νίκος Αδαμόπουλος: Εγκληματικές ευθύνες κυβέρνησης, δημάρχων και Περιφέρειας

«Δεν μπορεί να βαφτίζονται ως “ασύμμετρα φαινόμενα” οι τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό και οχήματα πυρόσβεσης, η υποστελέχωση σε μονάδες δασοπυρόσβεσης και δασοπροστασίας και η υποχρηματοδότηση των υπηρεσιών πολιτικής προστασίας. Πόσο μάλλον όταν εξακολουθούν να διατίθενται υπέρογκα ποσά σε στρατιωτικές δαπάνες», δηλώνει μεταξύ άλλων στο Πριν ο περιφερειακός σύμβουλος με την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική, Νίκος Αδαμόπουλος.

Είναι καταστροφική για περιβάλλον, φύση και άνθρωπο η πολιτική που εξυπηρετεί την ασύδοτη δράση του κεφαλαίου σε όλα τα επίπεδα για την κερδοφορία του

Πλαστικά καλαμάκια: οικολογία μιας χρήσης

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Αν όλοι προσπαθήσουμε από λίγο, θα πετύχουμε… λίγα πράγματα – Ντέιβιντ Μακάι, πρώην σύμβουλος της βρετανικής κυβέρνησης σε θέματα Ενέργειας

Ο πόλεμος που ξέσπασε απέναντι στα πλαστικά καλαμάκια μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα στη συζήτηση για την κλιματική αλλαγή, προειδοποιούν επιστήμονες. Γιατί οι μικρές πράξεις δεν έφεραν ποτέ μεγάλα αποτελέσματα.

Οταν οι Σουμέριοι παρήγαγαν τα πρώτα καλαμάκια (για να πίνουν την μπίρα τους φυσικά), το 3000 π.Χ., δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι η μετεξέλιξη της εφεύρεσής τους θα απειλούσε, μια μέρα, ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν το είχε σκεφτεί ούτε ο Μάρβιν Στόουν, ο οποίος έδωσε στα καλαμάκια τη σημερινή τους μορφή στις αρχές του 1880 και σίγουρα δεν ασχολήθηκε με το θέμα ο Τζόζεφ Φρίντμαν, ο οποίος παρουσίασε το πρώτο καλαμάκι με ευλύγιστη κεφαλή το 1937.

Οπως φαίνεται, όμως, όλοι αυτοί οι μεγάλοι εφευρέτες είχαν δίκιο να μην ανησυχούν. Γιατί τα πλαστικά καλαμάκια, ακόμη και σήμερα, δεν αποτελούν σοβαρή απειλή για τον πλανήτη μας, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του κινήματος για την κατάργησή τους.