Η μητέρα μου είχε φύγει από την Ουκρανία το ’90, όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, γιατί η κατάσταση εκεί ήταν χάλια και δεν υπήρχαν δουλειές. Γεννήθηκα στην Ελλάδα και 11 χρονών ξαναγύρισα στην Ουκρανία με την οικογένειά μου. Μέναμε στη Λβιβ, στη Δυτική Ουκρανία κοντά στα σύνορα με την Πολωνία. Η κατάσταση δεν ήταν ποτέ καλή για τον απλό κόσμο και πολλοί νόμιζαν ότι θα έφτιαχνε αν πηγαίναμε με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εγώ έλεγα ότι δεν θα πέφτουν λεφτά από τον ουρανό επειδή απλά θα μπαίναμε στην ΕΕ.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ξεκίνησε το κίνημα της πλατείας Μεϊντάν το 2014 και ακολούθησε η κρίση με τη Ρωσία και η κατάληψη της Κριμαίας. Από εκεί ξεκινούν όλα και φτάσαμε στη συμφωνία του Μινσκ ανάμεσα σε Ουκρανία και Ρωσία. Με βάση αυτά που γνωρίζω και οι δύο μεριές δεν τήρησαν τη συμφωνία. Η δικιά μας πλευρά (της Ουκρανίας) λέει ότι χτυπούσαν οι Ρώσοι κι εμείς τους απαντούσαμε. Ποιος ξέρει ποια είναι η αλήθεια; Κι εγώ τώρα πια δεν πιστεύω σε κανέναν. Είναι πόλεμος, όλοι κάνουν ό,τι θέλουν.
Θυμάμαι πολύ καλά το βράδυ που ο Πούτιν ανακοίνωσε την ανεξαρτησία του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Αυτό σήμαινε και ότι θα μπει ρώσικος στρατός σε εκείνες τις περιοχές. Πολύς στρατός, όχι όπως ήταν πριν. Ξέραμε ότι θα αρχίσει ο πόλεμος, αλλά δεν περίμενα να είναι τόσο τρομακτικός. Τρεις μέρες μετά με ξύπνησαν στις έξι το πρωί για να μου πουν ότι ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί. Μαζέψαμε λίγα πράγματα και βγήκαμε έξω να πάμε σούπερ μάρκετ. Γινόταν χαμός με τεράστιες ουρές. Το ίδιο και στις τράπεζες.
Μας έλεγαν να μην βγαίνουμε από τα σπίτια κι όταν βγαίναμε ήμασταν με μια τσάντα με τα απαραίτητα. Κάθε φορά που χτυπούσε η σειρήνα παίρναμε αυτή τη τσάντα για να πάμε στα καταφύγια. Τις μέρες που ήμουν εγώ εκεί χτυπούσε δύο με τρεις φορές την ημέρα, κάθε φορά που έπεφταν ρουκέτες, αλλά τα αντιπυραυλικά συστήματα τις περισσότερες τις ανατίναζαν στον αέρα. Τα καταφύγια ουσιαστικά είναι υπόγεια σε χάλια κατάσταση, που έχουν σχεδόν όλες οι πολυκατοικίες. Αν ήσουν έξω ή η πολυκατοικία σου δεν είχε καταφύγιο, μπορούσες να δεις σε πρόγραμμα στο κινητό που είναι το πιο κοντινό σου. Αυτά φτιάχτηκαν εδώ και οχτώ χρόνια, μετά το 2014, για να είμαστε έτοιμοι σε περίπτωση πολέμου.
Κάποιοι ξεκίνησαν να φεύγουν από το Λβιβ για να πάνε σε χωριά που θα είναι πιο ασφαλής. Πάρα πολλοί πήγαιναν στο σταθμό του τρένου για να φύγουν προς την Πολωνία και επικρατούσε συνωστισμός. Όταν πήγα εγώ, έφτασε γυναίκα να γεννάει μέσα σε αυτόν τον χαμό και έτρεχαν γιατροί που βρίσκονταν εκεί για να βοηθήσουν. Στα σύνορα άνθρωποι κατασκήνωναν τέσσερις και πέντε μέρες για να καταφέρουν να τα περάσουν. Εμείς πήραμε το τρένο για Ουγγαρία για να φτάσουμε Ελλάδα.
Λένε συκοφαντίες ότι στη Δυτική Ουκρανία, ειδικά στο Λβιβ, είμαστε τόσο εθνικιστές που όποιος μιλάει ρώσικα, του επιτιθόμαστε. Δεν ισχύει καθόλου. Στην οικογένειά μου μιλάμε και ρώσικα, γιατί η γυναίκα του αδερφού μου είναι από το Ντονέτσκ και δεν ξέρει ουκρανικά. Κανείς δεν έχει πρόβλημα να μιλάει ρώσικα, όλοι ξέρουν και τις δύο γλώσσες. Στην Ουκρανία έχουμε πολλούς λαούς και όλοι ζούσαμε μαζί μια χαρά. Στη Μαριούπολη ήταν Έλληνες, Εβραίοι, Ρώσοι και Ουκρανοί. Το ειρωνικό είναι ότι οι περισσότεροι που σκοτώνονται από την εισβολή του Πούτιν είναι ρωσόφωνοι. Δεν βλέπουν τους βομβαρδισμούς σαν απελευθέρωση. Υπήρχαν άνθρωποι που έβλεπαν το κράτος της Ρωσίας φιλικά. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό ισχύει πια. Την προπαγάνδα ο Πούτιν τη χρησιμοποιεί κυρίως για τον λαό του, όχι για να πείσει ρωσόφωνους Ουκρανούς.
Εγώ νομίζω ότι πολλοί φταίνε, όχι μόνο η Ρωσία, αλλά και η Αμερική και η ΕΕ, όλοι οι «μεγάλοι». Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι να τελειώσει ο πόλεμος. Το πρόβλημα δεν το έχουν ποτέ οι λαοί, αλλά οι κυβερνήσεις. Κανένας Ρώσος δεν είπε ότι θέλει να πολεμήσει με τους Ουκρανούς ή το αντίστροφο. Το ίδιο και στο Αφγανιστάν, στη Συρία, κτλ. Οι μόνοι που κερδίζουν από τον πόλεμο είναι οι «από πάνω». Το πιο ωραίο πράγμα είναι να μην υπάρχουν σύνορα. Πολλοί είναι μισοί Ρώσοι, μισοί Ουκρανοί. Εγώ είμαι μισή Αιγύπτια από τον πατέρα μου. Γιατί να είναι πρόβλημα; Στο σχολείο στην Ελλάδα με έλεγαν μουσουλμάνα και δεχόμουν ρατσισμό, στην Ουκρανία με έλεγαν Ελληνίδα. Οι ιδέες του μίσους είναι οι χειρότερες. Ο καθένας να μπορεί να αγαπάει όποιον θέλει, ανεξάρτητα από τη θρησκεία του, αν είναι γυναίκα ή άντρας.
Πηγή: ergatiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου