Οι εισηγήσεις και η συζήτηση που ακολούθησε έδωσαν μια πρώτη γεύση για την προσπάθεια που ξεκινάει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με πρώτο σταθμό την κεντρική πολιτική της εκδήλωση στην Αθήνα, την Τετάρτη 11 Ιούνη, στην πλατεία Αυδή. Μια προσπάθεια ανοίγματος και διαλόγου με όλον τον κόσμο της Αριστεράς που θα συνεχιστεί σε όλες τις μάχες που ανοίγονται και θα κορυφωθεί με την 6η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τον Οκτώβρη.
Στη συνέχεια δημοσιεύουμε βασικά σημεία των εισηγήσεων των ομιλητών στην εκδήλωση.
Γιάννης Σηφακάκης
Ο Μητσοτάκης αυτή τη στιγμή είναι απομονωμένος, η πιο μισητή κυβέρνηση. Αλλά ταυτόχρονα η κοινοβουλευτική Αριστερά δεν αξιοποιεί αυτή την απομόνωση. Έτσι, σε όλον τον κόσμο της Αριστεράς ανοίγει η συζήτηση: Ποια Αριστερά μπορεί, τι ρόλο έχει να παίξει μια άλλη Αριστερά, αντικαπιταλιστική. Αυτή η συζήτηση ξεκινάει από καλύτερη αφετηρία σε σχέση με ένα προηγούμενο διάστημα γιατί εκατομμύρια άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους και παλεύουν.
Σε αυτές τις συνθήκες, η αντικαπιταλιστική Αριστερά και το μέτωπό της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το πρώτο πράγμα που έχει να κάνει, είναι να μπει μπροστά στην κλιμάκωση και τη στήριξη των αγώνων για να ανατρέψουμε την κυβέρνηση της ΝΔ. Έχουμε αυτή τη δυνατότητα. Τα Τέμπη και ο Φλεβάρης δεν ήταν στιγμιαίο ξέσπασμα. Είχαμε την 8 Μάρτη, τις 22 Μάρτη, το συλλαλητήριο για το έγκλημα της Πύλου, είχαμε την πανεργατική της 9 Απρίλη είχαμε την Πρωτομαγιά και στην Ελλάδα και διεθνώς, τις διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη. Άρα, νούμερο ένα καθήκον για την αντικαπιταλιστική Αριστερά είναι να πει: δεν θα περιμένουμε πότε θα γίνουν εκλογές, να στηριχτούμε στη δύναμη την απεργιακή, τη δύναμη της τάξης μας.
Το δεύτερο καθήκον είναι η κλιμάκωση των αιτημάτων. Γιατί μπαίνει το ζήτημα, μέχρι που μπορεί να φτάσει το κίνημα και ποια είναι η εναλλακτική. Για παράδειγμα, η κρατικοποίηση των σιδηροδρόμων χωρίς αποζημίωση, για να πληρώσει η Hellenic Train, για να περάσει ο έλεγχός τους στην εργατική τάξη, στα σωματεία που προειδοποιούσαν. Και αυτό δεν αφορά μόνο τις συγκοινωνίες και τα τρένα. Αφορά το νερό, τα λιμάνια, τα νοσοκομεία, τα σχολεία. Όσο για το που θα βρεθούν τα λεφτά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την εποχή των μνημονίων, έβαζε στο μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα τα αιτήματα για διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση των τραπεζών. Ρήξη με την Ε.Ε.
Και δεν είναι «μόνο» αυτά. Είναι η σύνδεση των αγώνων: Τέμπη-Πύλος. Να βγούμε μπροστά και να πούμε ανοιχτά σύνορα ενάντια στη ρατσιστική ατζέντα της ΝΔ. Είναι οι μάχες ενάντια στον σεξισμό. Ενάντια στον πόλεμο και τους εξοπλισμούς.
Δεν θα γίνουν αυτόματα όλα αυτά. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά με κορμό την ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να «ανοίξει», να κερδίσει ευρύτερο κόσμο όχι να περιοριστεί σε ένα μικρό ακροατήριο των «πεισμένων». Θυμηθείτε τον ρόλο που έπαιξε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη μάχη του δημοψηφίσματος το 2015. Σήμερα έχουμε ακόμα μεγαλύτερες δυνατότητες από τότε γιατί υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που δεν τους καλύπτουν οι ηγεσίες της Αριστεράς. Τις βλέπουμε τις δυνατότητες, π.χ. στις εκλογές της ΕΙΝΑΠ.
Οι δυνατότητες υπάρχουν, πρέπει να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να βγει κεντρικά, πολιτικά απευθυνόμενη σε όλον αυτόν τον κόσμο. Γι’ αυτό κάνουμε κεντρική πολιτική εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Αθήνα στις 11 Ιούνη, και στη συνέχεια σε άλλες πόλεις και σε γειτονιές. Είναι ένα βήμα που θα ανοίξει την πορεία για την 6η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την οποία εξαγγέλλουμε για τον Οκτώβρη. Με τη διαδικασία της Συνδιάσκεψης της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι σε καλύτερη θέση για να μπει μπροστά στις μάχες. Ενωτικά και αντικαπιταλιστικά έχουμε να κερδίσουμε έναν ολόκληρο κόσμο, όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη.
Αντώνης Δραγανίγος
Από την σκοπιά της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης θέλω να θίξω κάποια ζητήματα που νομίζουμε ότι απασχολούν τον κόσμο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ζούμε σε μια πρωτοφανή διεθνή συγκυρία διαφορετική από το άμεσο παρελθόν. Είμαστε σε καμπή ιστορική και πολιτική αντίστοιχη με του 2008 και την έλευση της καπιταλιστικής κρίσης.
Ζητείται ένα εργατικό κίνημα και Αριστερά που να μπορεί να προκαλέσει ρωγμές, ανατροπές και συνολικά ανατροπή. Προφανώς της αντιδραστικής κυβέρνησης της ΝΔ και του αστικού πολιτικού συστήματος. Απαιτείται μια προγραμματική ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και σε αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει να συνεισφέρει.
Το πολιτικό σκηνικό και ιδιαίτερα της Αριστεράς χαρακτηρίζεται από μεγάλη ρευστότητα. Κι αυτό αφορά κυρίως τον λαό της Αριστεράς. Το ευρύ ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ και οι διάφορες διασπάσεις του, το οποίο δεν βλέπει προοπτική στα κόμματα που έχουν εμφανιστεί. Το καινούργιο, είναι η ρευστότητα που δημιουργείται και στον κόσμο του ΚΚΕ. Αυτές οι διαφοροποιήσεις είναι σε μεγάλο βαθμό από τα αριστερά, από ταξικές θέσεις.
Εμείς σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυτήν τη στιγμή δεν έχουμε δείξει ότι διαθέτουμε τη δυνατότητα να αποτελέσουμε πόλο αναφοράς και σημείο συσπείρωσης αυτού του πλατιού δυναμικού. Υπάρχουν διάφορες αιτίες για αυτό. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως έχει δείξει η πορεία της, ανάμεσα στις δυνάμεις που την αποτελούν υπάρχουν διαφορές. Ο δεύτερος γύρος των δημοτικών εκλογών. Κάναμε κριτική σαν Κομμουνιστική Απελευθέρωση. Φοιτητικές εκλογές, δεν συμφωνούμε. Στο εργατικό κίνημα, παρά τις διαφορές που μας εμποδίζουν σε κοινά κατεβάσματα, έγιναν βήματα στο χώρο της Υγείας. Στο αντιφασιστικό αντιρατσιστικό κίνημα έγιναν λάθη που και μεις έχουμε ευθύνη.
Απόψεις που μιλάνε για «διάλυση» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «συναινετικό διαζύγιο», οδηγούν απλά και καθαρά στον τοίχο, στη διάλυση ενός ιστορικού ρεύματος. Όμως, δεν μπορούμε να μείνουμε όπως είμαστε. Χρειάζεται να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Εδώ πρέπει να ριχτεί το κέντρο βάρους και σε αυτό το κλίμα πρέπει να γίνει η 6η Συνδιάσκεψη. Πρέπει να στοχεύσουμε στην ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και του μετώπου, με αφετηρία το κεκτημένο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και με αποφασιστική, ηγεμονική, δική της συμβολή.
Ο δρόμος της «από τα πάνω» ανασυγκρότησης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είναι αν όχι κλειστός, τότε ημίκλειστος. Ο συσχετισμός δυνάμεων πρέπει να αλλάξει «από τα κάτω». Επομένως, η 6η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρέπει να συζητήσει και να αντιμετωπίσει τις διαφορές που υπάρχουν, χωρίς τη φιλοδοξία και την απαίτηση ότι θα λυθούν όλες. Και πρέπει να αποτελέσει ένα πολιτικό σταθμό για όλη την πολιτική και κοινωνική ανατρεπτική Αριστερά.
Πρέπει να βρούμε τις μορφές, τόσο κεντρικά όσο και τοπικά να ανοίξουμε μια πλατιά συζήτηση, για το αναγκαίο πρόγραμμα της ανατρεπτικής Αριστεράς, τις μορφές συγκρότησης της, για τη γραμμή στο κίνημα.
Κώστας Παπαδάκης
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμπληρώνει 16 χρόνια ζωής και στη διάρκειά τους, βλέπει τα τρένα να περνάνε και τις ευκαιρίες να χάνονται. Τη μεγαλύτερη μάχη την έδωσε τα τρία πρώτα χρόνια, μέχρι το 2012. Ήταν μάχη η οποία την εγκατέστησε στους συσχετισμούς που θα μπορούσαν να προοιωνίσουν την ένταξή της στην κεντρική πολιτική σκηνή ώστε να παρέμβει στην αναδιάταξη των συσχετισμών στην Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Από τότε με όλα που έχουν γίνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει καταφέρει να κερδίσει κάτι, αντίθετα αποδυναμώνεται.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι το αντιφασιστικό κίνημα δεν είναι η αντιφασιστική όψη του αντικαπιταλιστικού κινήματος. Το περιβαλλοντικό κίνημα δεν είναι η περιβαλλοντική όψη του αντικαπιταλιστικού κινήματος. Το εργατικό κίνημα δεν είναι η συνδικαλιστική όψη του αντικαπιταλιστικού κινήματος. Οι κομμουνιστές βεβαίως υποχρεούνται να είναι και αντιφασίστες και οικολόγοι και όλα τα άλλα. Οι αντιφασίστες και οι οικολόγοι δεν υποχρεούνται να είναι κομμουνιστές.
Και δεν προσφέρουμε υπηρεσίες αξιώνοντας περισσότερους πολιτικούς όρους απ’ όσους θέλουμε να έχουμε μαζί στα κινήματα. Γιατί αν το κάναμε αυτό δεν θα είχαμε πετύχει ποτέ τίποτα. Αν αξιώναμε τέτοιους όρους δεν θα είχε γεμίσει η Αθήνα στις 28 Φεβρουαρίου. Δεν διδασκόμαστε από τις αποτυχίες μας, μα δεν διδασκόμαστε και από τις επιτυχίες μας. Ποια ήταν η διαχείριση της επιτυχίας του 6% στο δήμο της Αθήνας.
Από το 2009 έλεγα ότι ο χώρος αυτός για να πάει μπροστά χρειάζονται τέσσερις λέξεις: ενότητα, υπέρβαση, συγκρότηση, προοπτική. Η κοινωνία χρειάζεται κάτι καινούργιο. Το έδειξε με τα Τέμπη. Να σταματήσουμε να κλείνουμε τα μάτια και στις αποτυχίες και στις επιτυχίες, να διδασκόμαστε για να πάμε μπροστά.
ergatiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου