Μια σπαρακτική φωνή από τον γιατρό Az E Din ShehavΔεν γράφω αυτά τα λόγια ως γιατρός, ούτε ως γιος, ούτε ως άντρας.
Γράφω ως κάποιος που κατέβηκε στα βάθη της κόλασης και γύρισε πίσω — όχι με προφητεία, αλλά με σιωπή στο λαιμό και αίμα κάτω από τα νύχια.
Αυτό που πρόκειται να διαβάσετε δεν είναι μήνυμα. Είναι ομολογία. Κραυγή. Καταγραφή της πτώσης μας.
Κι αν μου συγχωρήσει ο Θεός — ίσως και μια τελευταία προσευχή.
Είμαστε παγιδευμένοι σε μια δίνη, σε έναν μεγάλο τροχό οδύνης που μας συνθλίβει, και αυτό δεν είναι τυχαίο — είναι έργο ανθρώπων.
Δεν είναι η μοίρα μας να πεινάμε. Δεν είναι ο ουρανός που μας βομβαρδίζει.
Είναι η λογική των ισχυρών, τα τελετουργικά της βίας, ο ψυχρός λογαριασμός της γεωπολιτικής που μετέτρεψαν τους δρόμους μας σε σφαγεία.
Κάθε πρωί ξυπνώ με την ίδια σκέψη: τελείωσε η μπαταρία;
Όχι η δική μου — η δική μου άδειασε προ πολλού — αλλά του κινητού μου.
Τη χρειάζομαι να κρατήσει αρκετά μέχρι να καταφέρω να την ξαναφορτίσω στο νοσοκομείο, για να παραμείνω συνδεδεμένος με κάτι — οτιδήποτε — που να υποδηλώνει πως είμαστε ακόμα μέρος του κόσμου των ζωντανών.