Η οικολογική κρίση την εποχή της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου αποτελεί ένα πολύμορφο και πολύπλοκο πρόβλημα. Γίνεται αισθητή με:
- την πυρηνική απειλή και τις κλιματολογικές αλλαγές
- την εξάντληση των φυσικών πόρων της γης
- την υποβάθμιση των τροφίμων (μεταλλαγμένων, διοξίνες, «τρελές αγελάδες» κ.λπ.) και γενικότερα της σωματικής και ψυχικής υγείας
- τη συρρίκνωση της υπαίθρου και τα υπαρξιακά αδιέξοδα στις σύγχρονες απάνθρωπες τερατουπόλεις
- την κατάρρευση των περιφερειακών πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων
- τη ρύπανση των ποταμών, των λιμνών και των θαλασσών, του αέρα και του εδάφους
- τη διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας και την καταστροφή της χλωρίδας και της πανίδας.
Όλα τα παραπάνω προβλήματα που είτε συνδέονται στενά μεταξύ τους, είτε αλληλοσυμπληρώνονται, δεν είναι παρά άλλες όψεις του ίδιου πολυδιάστατου κοινωνικού φαινομένου που συνιστά την οικολογική κρίση στη Φύση και την Κοινωνία μας.
Η οικουμενικότητα όμως της οικολογικής κρίσης σηματοδοτείται, πέρα από την καθολική εξάπλωση της ρύπανσης, και από τη εμφάνιση μιας σειράς από περιβαλλοντικά προβλήματα που απειλούν τον πλανήτη μας με βαθιές ποιοτικές αλλαγές στα οικοσυστήματά του, ενώ ταυτόχρονα βάζουν σε ανοικτή κρίση την ίδια τη βιωσιμότητα.
Ο έμβιος φυσικός κόσμος καθημερινά υφίσταται μια δραματική μείωση της ποσότητάς του και μια συνεχή πτώση της ποιότητας και της ποικιλότητάς του. Η αποδάσωση του πλανήτη και η αυξανόμενη εξαφάνιση των σημαντικότερων φυτικών και ζωικών ειδών συνεχίζονται.
Τα εδάφη συνεχώς διαβρώνονται και εκατοντάδες εκατομμύρια στρέμματα ορεινής και καλλιεργήσιμης γης χάνονται κάθε χρόνο οριστικά, από την αλόγιστη χρήση τους. Η όξινη βροχή, προερχόμενη από τις αυξημένες εκπομπές καυσαερίων, καταστρέφει τα δάση του βόρειου ημισφαιρίου, τα υδάτινα οικοσυστήματά του και τα μνημεία της πολιτιστικής κληρονομιάς χιλιάδων ετών. Αέριοι ρύποι καταστρέφουν τη στοιβάδα του όζοντος και προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Τα γλυκά νερά λιγοστεύουν διαρκώς από την αλόγιστη κατανάλωσή τους, ενώ οι θάλασσες εμφανίζουν έναν αυξημένο ευτροφισμό από τη συσσώρευση σ' αυτές μεγάλων ποσοτήτων οργανικών και άλλων ρύπων. Τέλος, η χρήση της πυρηνικής ενέργειας συνεχίζει να απειλεί ολόκληρο τον πλανήτη υποθηκεύοντας το μέλλον του.
Η οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική κρίση
Η οικολογική κρίση είναι το βασικότερο σύμπτωμα της ιδεολογίας της ανάπτυξης, των συνεπειών της δεύτερης βιομηχανικής επανάστασης και το ορόσημο του τέλους της κοινωνίας της αφθονίας, που είναι αφθονία για τους λίγους. Η σημερινή παγκόσμια κοινωνική και οικονομική τάξη χαρακτηρίζονται από μα βαθιά ανισότητα σε βάρος των χωρών του Νότου και του Τρίτου Κόσμου, που αποτελούν το φυσικό τροφοδότη σε πρώτες ύλες και φτωχά εργατικά χέρια του αναπτυγμένου βιομηχανικού κόσμου, ενώ παράλληλα τείνουν όλο και πιο πολύ να παίξουν το ρόλο του «σκουπιδότοπου» για τα προβλήματά του και τις βαριές βιομηχανίες. Ταυτόχρονα η άνιση και αλόγιστη χρησιμοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων του πλανήτη μας από τον εκβιομηχανισμένο καπιταλιστικό Βορρά και την αναπτυγμένη Δύση καταδικάζει οριστικά και αμετάκλητα στην εξαθλίωση τους αναπτυσσόμενους λαούς του Τίτου Κόσμου. Μόνο οι ήδη αναπτυγμένες χώρες μπορούν πλέον να εμφανίζουν ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης, βασιζόμενους κυρίως στην κατοχή υψηλής τεχνολογίας και στις συσσωρευμένες, από την υπερεκμετάλλευση του παρελθόντος, οικονομικές τους δυνατότητες.
Η δεκαετία που μας πέρασε σφραγίζει αμετάκλητα έναν κόσμο δυο ταχυτήτων, αποτελούμενο από εκείνους που πρόλαβαν να αναπτυχθούν και από εκείνους που έχασαν οριστικά αυτή τη δυνατότητα, ακριβώς επειδή αγγίξαμε και ξεπεράσαμε τα ποσοτικά όρια της οικονομικής ανάπτυξής μας και επειδή κάθε παραπέρα βήμα μιας τέτοιας ανάπτυξης ενέχει τον κίνδυνο της ανοικτής καταστροφής. Αποτέλεσμα της άνισης αυτής ανάπτυξης είναι η κοινωνική και πολιτιστική κατάρρευση των χωρών του Τρίτου κόσμου και η τουριστικοποίηση των υπολειμμάτων της πολιτιστικής ζωής στις χώρες αυτές προς όφελος και αναψυχή των πλούσιων επισκεπτών της.
Η αντίθεση Κοινωνίας - Φύσης
Η οικολογική κρίση, με την έξαρση που την χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια, σηματοδοτεί πλέον ανοικτά την αντίθεση Κοινωνίας - Φύσης ως τη μείζονα φυσική, κοινωνική και οικονομική αντίθεση του καιρού μας. Με την παραπάνω επισήμανση, η οικολογική σκέψη, αναδεικνύει μέσα από την εξελισσόμενη οικολογική κρίση, την κεντρική αντίθεση Κοινωνίας - Φύσης, που είναι η συνισταμένη όλων των άλλων κοινωνικών αντιθέσεων.
Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ
Η χώρα μας, βρίσκεται κι αυτή μέσα στη δίνη μιας πληθώρας οξύτατων οικολογικών προβλημάτων που σ' ορισμένες περιπτώσεις θέτουν σε κίνδυνο την ίδια την επιβίωση των κατοίκων της. Η επιβολή ενός απάνθρωπου αναπτυξιακού μοντέλου, σαν έκφραση της κυρίαρχης πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής επιλογής της ελληνικής κοινωνίας, είχε ως συνέπεια την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής και την καταστροφή της ελληνικής φύσης.
Το χωροταξικό χάος
Από τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες κυριαρχεί η αστυφιλία με αποτέλεσμα την υπερσυγκέντρωση του πληθυσμού και της κοινωνικής - οικονομικής ζωής αρχικά στην Αθήνα, αργότερα στη Θεσσαλονίκη, καθώς και σε άλλες επαρχιακές πόλεις. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η διατάραξη των λειτουργιών και η καταστροφή του πολεοδομικού αλλά και του κοινωνικού ιστού των πόλεων. Ένα χωροταξικό χάος ανέκυψε συνοδευόμενο από την εμφάνιση μιας έντονης ρύπανσης του περιβάλλοντος των πόλεων αυτών, από την υπέρμετρη παραγωγή των πάσης φύσεως στερεών, υγρών και αέριων αποβλήτων. Οι χρήσεις γης αλληλοσυγκρούονται και αλληλοαναιρούνται, το ενδοαστικό και περιαστικό πράσινο καταπατιέται από την επέλαση της «νόμιμης» ή παράνομης δόμησης, ενώ η πολιτιστική κληρονομιά συρρικνώνεται σε ελάχιστα «διατηρητέα». Δεν είναι ίσως υπερβολή να ειπωθεί ότι ζούμε κυριολεκτικά μέσα σ' ένα αστικό θερμοκήπιο χωρίς δυνατότητα ενδοαστικής ή περιαστικής διεξόδου, περιτριγυρισμένο από πλήθος προβλήματα δυσλειτουργίας των πόλεων. Η άνοιξη πλέον στις πόλεις είναι σιωπηλή, τα χελιδόνια πια δεν έρχονται και τα δέντρα είναι πιο αναιμικά, ενώ οι κάτοικοί τους ζουν σ' ένα αλλοτριωμένο περιβάλλον με αποδιαρθρωμένες τις ανθρώπινες σχέσεις και αυξανόμενο άγχος και μοναξιά. Απ' την άλλη μεριά, δεν έχει γίνει τίποτα για να αντιστραφούν οι συνέπειες της ερήμωσης της υπαίθρου, που συντελέστηκε στις προηγούμενες δεκαετίες. Αντίθετα, φαίνεται ότι εγκαταλείπονται πλέον τα ορεινά μέρη και τα νησιά, η ύπαιθρος εξακολουθεί να μαραίνεται πληθυσμιακά, αλλά και πολιτιστικά, ενώ το φυσικό της περιβάλλον προσφέρεται σαν εύκολη λεία στους λίγους παλιννοστούντες, καθώς και στους κάθε λογής κερδοσκόπους και καταπατητές. Η «νομιμοποίηση» των αυθαιρέτων και η «ένταξη στα σχέδια πόλεως» εκατομμυρίων στρεμμάτων, κάτω από δυσμενέστατους περιβαλλοντικά όρους, σφραγίζει και παγιώνει το χωροταξικό χάος.
Βιομηχανία
Χαρακτηριστικά της βιομηχανίας στην Ελλάδα είναι η αυθαίρετη χωροθέτησή της και η σημαντική ρύπανση του γύρω περιβάλλοντός της από κάθε λογής απόβλητα. Ο χαμηλός - σε σχέση με τον ευρωπαϊκό Βορρά - βαθμός εκβιομηχάνισης στη χώρα μας και η σημαντική κάμψη επί μέρους δραστηριοτήτων της, δεν αναιρούν το γεγονός της κατά τόπους πρόκλησης έντονης ρύπανσης του περιβάλλοντος, λόγω κακής χωροταξίας και παντελούς έλλειψης φροντίδας για την επεξεργασία των αποβλήτων της. Τα στερεά απόβλητα ρίχνονται ανεξέλεγκτα σε χωματερές, χωράφια, ποτάμια ή τη θάλασσα και ανακατεύονται συχνά με άλλα απορρίμματα ή πετάγονται σε ορυχεία και ρέματα χωρίς περιβαλλοντική μελέτη. Τα υγρά απόβλητα; δεν ακολουθούν σχεδόν καμιά επεξεργασία, συνεισφέροντας έτσι στη ρύπανση και ιδιαίτερα σε κλειστούς κόλπους (Θερμαϊκός, Κορινθιακός, Ευβοϊκός κ.λπ.). Οι μεταποιητικές βιομηχανίες τροφίμων ρίχνουν ανεξέλεγκτα στους υδάτινους πόρους μεγάλες ποσότητες οργανικών υλικών που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν. Οι αέριες εκπομπές ρύπων είναι σημαντικές μια και δεν υπάρχουν στοιχειώδη μέτρα απορρύπανσης, πολύ δε περισσότερο ριζικές λύσεις. Η βιομηχανία συνεισφέρει κατά μέσο όρο 30% στην παραγωγή ρύπων στο σύνολο της χώρας, με μεγάλη όμως επιβάρυνση κατά περίπτωση σε ορισμένες περιοχές.
Γεωργία
Η γεωργική παραγωγή γνωρίζει μια χωρίς προηγούμενο εντατικοποίηση. H κατανάλωσή της σε λιπάσματα αυξάνει κάθε χρόνο με ρυθμό άνω του 2% με αποτέλεσμα να καταναλώνονται σήμερα άνω των 2.000.000 τόνων λιπάσματα το χρόνο. Η χρήση φυτοφαρμάκων αυξάνεται με ακόμα μεγαλύτερους ρυθμούς 3-4% με αποτέλεσμα η σημερινή ετήσια κατανάλωσή τους να ανέρχεται σε 20.000 τόνους, ενώ η χρήση τους είναι συνήθως υπερβολική και ανεξέλεγκτη. Η κατανάλωση νερού, που αυξάνεται με ρυθμούς ανάλογους με τους παραπάνω, εκτιμιέται σήμερα σ' ένα ύψος μεταξύ 15 και 25 δισεκατομμυρίων κυβ. μέτρων το χρόνο, δηλαδή το 93-96% των συνολικών αναγκών σε νερό, με αποτέλεσμα την πλήρη ανατροπή του υδρολογικού ισοζυγίου της χώρας και ην εμφάνιση σοβαρών συμπτωμάτων έλλειψης νερού. Ο υδροφόρος ορίζοντας σ' όλες τις λεκάνες απορροής έχει χαμηλώσει κατά πολλές δεκάδες μέτρα, στη Θεσσαλία μάλιστα ξεπέρασαν τα 100 μέτρα. Σημαντικά ποτάμια όπως ο Αξιός, ο Νέστος, ο Σπερχειός, ο Αλφειός, ο Πηνειός, απορροφούνται πλέον κυριολεκτικά κάθε χρόνο, κατά τους καλοκαιρινούς και φθινοπωρινούς μήνες, από τα εκτεταμένα αρδευτικά δίκτυα, εκθέτοντας σε θανάσιμο κίνδυνο τα παραποτάμια οικοσυστήματά τους, που παρ' όλα αυτά θεωρούνται προστατευόμενοι υγροβιότοποι. Αν δεν ληφθούν κατεπείγοντα μέτρα, κατά τα επόμενα χρόνια μέσα στην επόμενη δεκαετία η γεωργία θα περάσει μια τέτοια κρίση παραγωγικότητας, ώστε κυριολεκτικά θα πεινάσουμε. Τα εδάφη θα διαβρωθούν πλήρως και θα μετατραπούν σε αδρανείς μάζες.
Οικολογική Γεωργία
Το σημερινό σύστημα της αγροτικής πολιτικής προβάλλει την εντατική γεωργία, με την εικόνα του «επιχειρηματία», να διευθύνει μια γεωργική εκμετάλλευση, με στόχο την επίτευξη του υψηλότερου δυνατού κέρδους, από την παραγωγή «φυτικών και ζωϊκών ουσιών». Απ' τη μια, έχουμε εντατική εκμετάλλευση της γης, βαριά γεωργικά μηχανήματα, μονοκαλλιέργειες, τεράστιες ποσότητες χημικών (φυτοφάρμακα, συνθετικά λιπάσματα, κ.λπ.) εξάντληση και δηλητηρίαση του εδάφους, καταστροφή του Περιβάλλοντος και προσβολή της υγείας των γεωργών και των καταναλωτών και την υποβάθμιση της ποιότητας των τροφίμων. Απ' την άλλη, τεράστιες ποσότητες αγροτικών προϊόντων καταλήγουν στις χωματερές, μικρά και μεσαία αγροκτήματα δεν αντέχουν τον ανταγωνισμό και εξαφανίζονται. Αυτό έχει σαν επακόλουθο την αύξηση της εξάρτησης των αγροτικών περιοχών από τα χημικά που γίνονται όλο και λιγότερο αποτελεσματικά αν και χρησιμοποιούνται όλο και μεγαλύτερες και ισχυρότερες ποσότητες. Ο αγρότης πνίγεται στα έξοδα για δάνεια, καύσιμα και ζωοτροφές, υφίσταται εκμετάλλευση από τις μεγάλες πολυεθνικές (μηχανήματα, σπόροι, φυτοφάρμακα, ποικιλίες. κ.λπ.) και δεν εξασφαλίζει ακόμα ούτε τη δική του διατροφή.
Τα μεγάλα ποσοστά του εθνικού προϋπολογισμού (με τη μορφή επιδοτήσεων, χαρίσματα χρεών, κ.λπ.) καθώς και του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης (70%) δεν πηγαίνουν στον αγρότη, αλλά στις εταιρείες που αποθηκεύουν, διακινούν και μεταποιούν τα πλεονάσματα της εντατικής γεωργίας. Κάτω από το φως των νέων τεχνολογικών εξελίξεων (γενετική μηχανική, κ.λπ.) η γεωργία πρόκειται να αλλάξει εντελώς μορφή: η γεωργία θα παράγει πρώτες ύλες για τη βιομηχανία και τα τρόφιμα θα παράγονται από γενετικά μεταλλαγμένους οργανισμούς. Το δόγμα «ανάπτυξη - ανταγωνιστικότητα ή εξαφάνιση» δεν μπορεί να αποτελεί τη βάση της αγροτικής πολιτικής που σέβεται τη φύση, το γεωργό και την υγεία.
Κτηνοτροφία
Η ελεύθερη κτηνοτροφία αιγοπροβάτων γνωρίζει τελευταία μια αλματώδη ετήσια αύξηση, χάρη κυρίως στις αφειδώς προσφερόμενες επιδοτήσεις της Ε.Ε., αποτελώντας έτσι έναν, ανυπολόγιστα επιβαρυντικό παράγοντα για δεκάδες εκατομμύρια στρέμματα χορτολίβαδων και δασικής γης.
Ολόκληρες οροσειρές σ' όλη την Ελλάδα είναι αποψιλωμένες και με σαφέστατα σημάδια έντονης διάβρωσης, εξαιτίας της παντελούς κυριαρχίας σ' αυτές της ελεύθερης κτηνοτροφίας. Παράλληλα, δεν πρέπει να λησμονείται ότι η κυριότερη αιτία των πυρκαγιών είναι η επιθυμία δημιουργίας χορτολίβαδων με νεαρά βλαστάρια για τις ανάγκες της βοσκής. Η κτηνοτροφία, κατά τις μεταπολεμικές δεκαετίες, έχασε βαθμηδόν το συμβιωτικό χαρακτήρα της με το φυσικό περιβάλλον και συμπεριφέρεται ληστρικά απέναντι και στα ελάχιστα ακόμα ίχνη βρώσιμης χλωρίδας μιας περιοχής, αποτελώντας ταυτόχρονα και τη σημαντικότερη αιτία των πυρκαγιών.
Ο άνθρωπος για την εξασφάλιση της διατροφής του εκμεταλλεύτηκε πάντα τα ζώα, αλλά σήμερα αυτή η εκμετάλλευση ξεπέρασε κάθε όριο οικολογικής λογικής. Τα κρούσματα της νόσου των «τρελών αγελάδων», των διοξινών και των μεταλλαγμένων τροφίμων είναι χαρακτηριστικά της εποχής μας!
Δασικός πλούτος
Τα δάση στην Ελλάδα υφίστανται μια συνεχή μείωση από τις εκτεταμένες πυρκαγιές. Οι αναδασώσεις κατά τα τελευταία χρόνια περιορίστηκαν κυρίως στα δάση και δεν ξεπέρασαν το 10% του συνόλου των δασικών εκτάσεων. Με τον τρόπο αυτό, το μέλλον των ημιορεινών και πεδινών δασών της Ελλάδας φαίνεται ζοφερό, ιδιαίτερα εκείνων που συγκρούονται με τις αυξανόμενες γεωργικές και αστικές χρήσεις. Η πιθανότερη εξέλιξη είναι η μετατροπή τους μετά την πυρκαγιά σε αναδασωτέες, αλλά μηδέποτε αναδασωμένες εκτάσεις. Παράλληλα ο νόμος για τους βοσκότοπους και το άρθρο 24 του Συντάγματος, που επιτρέπουν την αλλαγή των χρήσεων των δασικών εκτάσεων, σβήνουν και την τελευταία ελπίδα αναδάσωσης. Τέλος, η κακοδιαχείριση γίνεται αιτία εμφάνισης σοβαρών φαινομένων υποβάθμισης, όπως ασθενειών, κ.ά.
Αλιεία, θάλασσες και ακτές
Η αλιεία πραγματοποιείται ληστρικά με συστήματα που καταστρέφουν το γόνο του ψαριού ή τα λιβάδια της θάλασσας, με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να καλύψουμε πάνω από 70% των 150.000 τόνων αλιευμάτων που αποτελούν την εγχώρια κατανάλωση στο είδος. Η πρόσφατη δε εφαρμογή εντατικών ιχθυοκαλλιεργειών, με τη συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποδίδει ποσότητα ρύπανσης μεγαλύτερη ίσως από εκείνη του συνόλου των υγρών βιομηχανικών αποβλήτων της; χώρας. Το οργανικό φορτίο των ελληνικών θαλασσών έχει αυξηθεί σημαντικά εξαιτίας κυρίως των απορροών λιπασμάτων από τη γεωργία και τοπικά, εξαιτίας της συνεχιζόμενης ανεξέλεγκτης απόρριψης αστικών λυμάτων των πόλεων. Γενικότερα, οι ακτές υποφέρουν από την υπέρμετρη αστικοποίηση που προκαλεί τεράστιες πιέσεις στα παραθαλάσσια οικοσυστήματα, καθώς και από την ανεξέλεγκτη απόρριψη των σκουπιδιών και την έντονη τουριστικοποίηση.
Τουρισμός
Ο τουρισμός, ο οποίος αυξάνεται με ρυθμούς έως και 5% το χρόνο, φέρνει σήμερα 10 εκατομμύρια τουρίστες, και αποτελεί σοβαρότατο κίνητρο καταπάτησης και καταστροφής των ακτών εκ μέρους των τοπικών κοινωνιών. Τα δε δολάρια που «φέρνει» ως εισόδημα στην ελληνική οικονομία, τροφοδοτούν αφειδώς την υπερβάλλουσα αγοραστική δύναμη των κατοίκων των τουριστικών περιοχών, τείνοντας έτσι να αποδιαρθρώσουν τον κοινωνικό ιστό και τα πολιτιστικά ήθη των περιοχών αυτών και να υποβάλλουν τις τυπικές κοινωνίες σ' ένα βίαιο και καταστροφικό «εξευρωπαϊσμό». Η μέση αύξηση του πληθυσμού της χώρας κατά 30% περίπου, στους καλοκαιρινούς μήνες, που σε πολλές τουριστικές περιοχές φτάνει και το 1.000%, αποτελεί παράγοντα ανάλογης αύξησης των αστικών λυμάτων και των σκουπιδιών, ιδίως στις παράκτιες πόλεις και οικισμούς.
Καταναλωτικός τομέας
Ο καταναλωτικός τομέας παρουσιάζει αλματώδη αύξηση. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι αν τα 4 δισ. κατοίκων των χωρών του Τρίτου Κόσμου, κατανάλωναν όπως οι Έλληνες κατά την τελευταία δεκαετία, τα όρια αντοχής του πλανήτη μας θα είχαν τιναχτεί στον αέρα!! Οι επιπτώσεις του καταναλωτικού τομέα στη ρύπανση του Περιβάλλοντος είναι σημαντικότατος. Τα οικιακά απορρίμματα, διατίθενται ανεξέλεγκτα σε χωματερές με αποτέλεσμα να απορρέει, μακροχρόνια, προς τους υδάτινους αποδέκτες ένα οργανικό φορτίο ισοδύναμο με το διπλάσιο ή τριπλάσιο εκείνου του συνόλου των αστικών λυμάτων. Παράλληλα εκατοντάδες χιλιάδες τόνοι αδρανών υλικών και μετάλλων ρυπαίνουν ανεπανόρθωτα το έδαφος. Σήμερα στη χώρα μας υπάρχουν πάνω από 4.800 χωματερές, νόμιμες και παράνομες. Τα αστικά απόβλητα που σήμερα ο όγκος τους εκτιμιέται γύρω στα 1.800.00-2.000.000 κυβικά μέτρα την ημέρα, υπολογίζεται ότι αυξάνονται με ρυθμό 5% το χρόνο, ρυπαίνοντας και καταστρέφοντας, ίσως ανεπανόρθωτα, θαλάσσιες περιοχές με μεγάλη ιστορία χρήσεων αναψυχής και κολύμβησης.
Η παραγωγή καυσαερίων από τις κάθε λογής αστικές χρήσεις (μεταφορές - κατοικία), είναι υπεύθυνη για το 70% της συνολικής αέριας ρύπανσης στον ελλαδικό χώρο και για το 80-90% της αέριας ρύπανσης των πόλεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η συμμετοχή των αστικών χρήσεων και ιδίως των οχημάτων στη συνολική κατανάλωση καυσίμων, αυξάνεται με ρυθμούς άνω του 2% το χρόνο, υποσκελίζοντας έτσι τις άλλες πηγές (βιομηχανία-ενέργεια) και επιφέροντας μια δραματική αύξηση στη συγκέντρωση αερίων ρύπων στις πόλεις, η οποία μάλιστα για ορισμένους από αυτούς (π.χ. όζον) φτάνει σε ετήσιους ρυθμούς αύξησης μέχρι και 15%. Η αλλαγή μάλιστα του καυσίμου των αυτοκινήτων με βασικό στόχο τη μείωση του μολύβδου, είχε σαν αποτέλεσμα τη ραγδαία αύξηση της φωτοχημικής ρύπανσης (π.χ. βενζόλιο) σε αντίθεση με το παρελθόν, όπου βασικοί ρύποι ήταν ο καπνός και το διοξείδιο του θείου.
Το Περιβάλλον σαν «παροχή»
Από τη μεριά του κράτους, το Περιβάλλον παραχωρήθηκε ως ανεπίσημο μεν αλλά σαφές κίνητρο για την οικονομική ανάπτυξη, είτε με τη μορφή της ανοχής προς τα αυθαίρετα και την καταπάτηση υγροβιότοπων και δασικών εκτάσεων, είτε προς τις υπόλοιπες οικονομικές δραστηριότητες με την εύνοια της απουσίας των περιβαλλοντικών περιορισμών.
Το ξεπούλημα αυτό του Περιβάλλοντος από όλες τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις, βρισκόταν και βρίσκεται σε αρμονία με τις επιλογές της ελληνικής κοινωνίας, η οποία επιδοκιμάζει κατά κανόνα κάθε προεκλογική κυβερνητική πράξη που εκποιεί παραπέρα το Περιβάλλον, ως εξατομικευμένες παροχές (νομιμοποίηση αυθαιρέτων, άδειες καταπάτησης δασών και υγροβιότοπων, αγροτικές επιδοτήσεις, φτηνά ΙΧ, ανοχή στα απόβλητα κ.λπ.).
ΘΕΣΕΙΣ - ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
1. Το Περιβάλλον στον τόπο μας έχει τραγικά υποβαθμιστεί από την αλόγιστη και απρογραμμάτιστη ανάπτυξη στην οποία έχουμε υποβληθεί τα τελευταία χρόνια. Κατά συνέπεια είναι απαραίτητη μια άμεση και επείγουσα αναβάθμισή του. Παράλληλα θα πρέπει να επανεξετάσουμε τον τρόπο ζωής μας, το σύνολο των οικονομικών, κοινωνικών, πολιτιστικών, αλλά και των πολιτικών λειτουργιών μας, υποβάλλοντάς τες κατ' αρχήν στο κριτήριο των επιπτώσεών τους στο Περιβάλλον και στη συνέχεια σε ένα ευρύτερο σύνολο αρχών - των αρχών της Οικολογίας - που επιθυμούμε να διέπουν στο μέλλον τη ζωή μας.
2. Ως βασικές αρχές που θα πρέπει να διέπουν μια οικολογική ανάπλαση στον τόπο μας προτείνουμε τις παρακάτω:
(α) την ανάδειξη της Φύσης ως αξίας ανεκτίμητης και του Περιβάλλοντος ως ανεπανάληπτου κεφαλαίου προς διαφύλαξη και όχι ως μέσου εξυπηρέτησης των ανθρωπίνων επιδιώξεων.
(β) την αρχή του μακροχρόνια διατηρούμενου κέρδους για όλεςτις φυσικές, οικονομικές και κοινωνικές διαδικασίες. Η αρχή αυτή δηλώνει ότι θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η οικολογική ισορροπία και να τίθενται όρια, ποσοτικά και ποιοτικά, στην ανάπτυξη κάθε διαδικασίας και διαχειριστικής πρακτικής.
(γ) την προτίμηση για τη χρήση ήπιων και προσαρμοσμένων τεχνολογιών που παράγουν μειωμένα «κατάλοιπα» προς το Περιβάλλον.
(δ) την αποκέντρωση και η μικρή κλίμακα στις εκμεταλλεύσεις.
3. Ως βασικές κατευθύνσεις μέτρων πολιτικής για την αναβάθμιση του υποβαθμισμένου περιβάλλοντος προτείνουμε:
(α) Μέτρα αντιρρύπανσης: Είναι απολύτως επείγουσα και εφικτή η εγκατάσταση συστημάτων αντιρρύπανσης, για όλα τα είδη υγρών και αερίων αποβλήτων. Η ρύπανση πρέπει να καταπολεμιέται στην πηγή της, παρά στα αποτελέσματά της. Θα πρέπει δε να δίνεται προτεραιότητα στη μείωση του όγκου των αποβλήτων.
(β) Ανακύκλωση: Πολλές κατηγορίες αποβλήτων, που με τον τρόπο που διατίθενται ρυπαίνουν το περιβάλλον, θα μπορούσαν στα πλαίσια της επεξεργασίας τους να ανακυκλωθούν, αποτελώντας έτσι πηγή πρώτων υλών. Στην περίπτωση αυτή το κέρδος από τα ανακτώμενα υλικά αντισταθμίζει σε μεγάλο βαθμό ή και υπερβαίνει το κόστος επεξεργασίας τους. Για τα υλικά που δεν ανακυκλώνονται ή που εμποδίζουν την ανακύκλωση, θα πρέπει να απαγορευθεί η χρήση τους.
(γ) Μείωση της κατανάλωσης των ανανεώσιμων πόρων, σε ρυθμούς χαμηλότερους του ρυθμού φυσικής τους ανανέωσης: Το νερό, το έδαφος, τα δάση και η πανίδα τους, είναι παραδείγματα φυσικών πόρων των οποίων η χρήση πρέπει να έχει ως ανώτατο όριο τους ρυθμούς ανανέωσής τους. Μεγαλύτερη χρήση οδηγεί σε κατάχρηση και εμφάνιση φαινομένων έλλειψης ή υποβάθμισής τους.
(δ) Περιοχές που το φυσικό τους περιβάλλον έχει σημαντικά υποβαθμιστεί θα πρέπει να κηρύσσονται «περιβαλλοντικά κεκορεσμένες».
(ε) Οι μη ανανεώσιμοι πόροι των οποίων η ανάλωση είναι απαραίτητη για τη ζωή (π.χ. πετρέλαιο) θα πρέπει να χρησιμοποιούνται με τη μεγαλύτερη δυνατή φειδώ και να καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια υποκατάστασής τους από άλλους ανανεώσιμους..
(στ) Η ποικιλία των ειδών ως ανεπανάληπτο και μη ανανεώσιμο φυσικό κεφάλαιο, θα πρέπει να υπάγεται σε μέτρα που εξασφαλίζουν την απόλυτη προστασία.
4. Ως βασικές κατευθύνσεις μιας οικολογικής πολιτικής που θα μπορούσαν να διέπουν τους επί μέρους τομείς της ζωής μας, προτείνουμε:
# στο πεδίο της οικονομίας
- μια ριζική ισοκατανομή του πλούτου ανάμεσα στις ηπείρους και ανάμεσα στις γενιές και όχι μόνο ανάμεσα στις τάξεις. Αυτό σημαίνει μετατόπιση των οικονομικών προτεραιοτήτων από την κατανάλωση στη διατήρηση των οικολογικών ισορροπιών του Περιβάλλοντος. Απώτερος στόχος μας η ανατροπή των σημερινών παραγωγικών σχέσεων, με τον έλεγχο της απεριόριστης «Ανάπτυξης» και η αποκέντρωση της παραγωγής και της κατανάλωσης σε μικρές και αυτοδύναμες μονάδες.
# στο πεδίο της τεχνικής
- ήπιες και προσαρμοσμένες τεχνολογίες, κατάλληλες για μικρής κλίμακας παραγωγή, νέες αξιολογήσεις των φυσικών πόρων, χαμηλές ενεργειακές καταναλώσεις, προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και προϊόντα μεγάλου χρόνου ζωής.
- απαγόρευση της χρήσης πυρηνικής ενέργειας για «ειρηνικούς» ή στρατιωτικούς σκοπούς και της εξαγωγής κάθε είδους αποβλήτων στις φτωχότερες χώρες.
# στο πεδίο της πολιτικής
- βελτίωση της ανθρώπινης επικοινωνίας και προώθηση της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά. Υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπου διαπιστώνεται κάθε είδους παραβίαση (π.χ. Τουρκία).
- προώθηση των ήπιων μορφών πολιτικής παρέμβασης, αποφυγής της βίας ως μέσου επίλυσης των ανθρωπίνων και κοινωνικών διαφορών
- υποστήριξη του αγώνα των λαών για αυτοδιάθεση στη βάση της διεθνούς δημοκρατικής αλληλεγγύης.
# στο κοινωνικό πεδίο
- επιστροφή στις βασικές και ουσιαστικές ανάγκες, με προτεραιότητα στην ικανοποίηση των φτωχότερων και πιο αδικημένων στρωμάτων της κοινωνίας και του κόσμου
- μείωση της αλλοτριωμένης εργασίας, καθώς και του υπερβολικού καταμερισμού της και μετατροπή της από πηγή μόχθου και αλλοτρίωσης σε πηγή αυτοπραγμάτωσης και αξιοπρέπειας
- διάθεση του ελεύθερου χρόνου για μεγαλύτερη επαφή με τη Φύση και γενικά σε «ήπιες» καταναλωτικές δραστηριότητες και προώθηση μορφών κοινωνικής οργάνωσης και τρόπων ζωής, βασισμένων στη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη κ.λπ.
# στο πολιτιστικό πεδίο
- αποστασιοποίηση από τα πρότυπα απόδοσης και κατανάλωσης της σύγχρονης βιομηχανικής κοινωνίας και διαμόρφωση μιας αντίληψης βασισμένης στη σχέση με τη Φύση και στα τοπικά έθιμα.
Ευρωπαϊκή Ένωση και Ελλάδα
Οι εργαζόμενοι και οι λαοί της Ευρώπης ζουν, εδώ και πάνω από μια δεκαετία μια πρωτοφανή αντιδραστική λαίλαπα ενάντια στο βιοτικό τους επίπεδο, καθώς και στο σύνολο των κοινωνικών και πολιτικών τους δικαιωμάτων και κατακτήσεων (βλ. Μάαστριχτ, ΟΝΕ, Λευκή Βίβλος κ.λπ.). Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι: η πλήρης κατεδάφιση του «κοινωνικού κράτους», λεγόμενη «ενεργός γήρανση» για δουλειά και μετά τα 65, ο τζόγος με τα λεφτά των ταμείων στα χρηματιστήρια. Τα 25 εκατομμύρια άνεργοι και τα 80 εκατομμύρια φτωχοί, καθώς και η διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων ανάμεσα στις πλούσιες και τις φτωχές περιφέρειες της λεγόμενης ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης», η τεράστια συγκεντρωποίηση του κεφαλαίου σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, καθώς και η όξυνση του ανταγωνισμού με ΗΠΑ - Ιαπωνία στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής - καπιταλιστικής «νέας Τάξης».
Αντίστοιχα στη χώρα μας, με σημαία την ένταξη στην ΟΝΕ και με αποτέλεσμα την ιλιγγιώδη αύξηση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, το «εκσυγχρονιστικό» μένος της κυβέρνησης εκτίναξε την ανεργία στο 12% του ενεργού πληθυσμού, μείωσε κατά 20% μέσα σε μια δεκαετία τους εργατικούς μισθούς και τις κοινωνικές δαπάνες, μετέτρεψε τους χώρους δουλειάς σε κάτεργα ελαστικής εργασίας και υπερεκμετάλλευσης. Ξεκλήρισε δεκάδες χιλιάδες αγρότες (23.000 μόνο μέσα στο 1998). Έτσι έχει μεθοδεύσει το ξεπούλημα του συνόλου των μεγάλων ΔΕΚΟ, έχει σπρώξει 2,5 εκατομμύρια(!) ανθρώπους κάτω απ' το όριο της φτώχειας, τους έχει καταστήσει όμηρους της αγοράς και των ταξικών φραγμών και έχει μετατρέψει τους χώρους εκπαίδευσης σε εξεταστικά σφαγεία και χώρους παραγωγής των αυριανών ανέργων και «απασχολήσιμων».
Η πολιτική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιδιώκει, σύμφωνα με τη θέληση των ισχυρότερων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων και ειδικότερα:
- Την ανασύνθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για μια εκ περιτροπής εκπροσώπηση των μικρότερων πληθυσμιακά χωρών και τη μόνιμη συμμετοχή μόνο των μεγάλων.
- Τη «νέα στάθμιση» της ψήφου κάθε χώρας με πληθυσμιακά κριτήρια, πράγμα που θα δίνει την πλειοψηφία στους «πέντε μεγάλους», την «κατάργηση του βέτο» και η λήψη αποφάσεων με «ειδικές πλειοψηφίες».
- Την «ενισχυμένη συνεργασία - ευελιξία», που θα επιτρέπει την ανάδειξη ενός «σκληρού πυρήνα» πέντε κρατών, που θα μπορεί να υλοποιεί τις δικές του πολιτικές, με την πιθανή διεύρυνση των εξουσιών του Προέδρου της Επιτροπής και την ανάθεση του αξιώματος μόνο στους μεγαλύτερους των εταίρων.
Η λεγόμενη «Χάρτα των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ε.Ε.» φιλοδοξεί, ν' αποκτήσει «συνταγματική» ισχύ. Την επεξεργάστηκε μια χούφτα «ειδικών», πίσω απ' τις πλάτες των 300 εκατομμυρίων πολιτών της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα επιχειρηθεί να επιβληθεί με αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Θα γίνει στο πνεύμα των λιγότερων εργασιακών, ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και της μετατροπής των εργαζομένων σε «απασχολήσιμους», «ασφαλίσιμους» και «εκπαιδεύσιμους».
- Καταργεί στην ουσία το δικαίωμα στη δουλειά και τη στέγη, μειώνει τα ποσά των συντάξεων και αυξάνει τα όρια ηλικίας.
- Περιορίζεται σε γενικόλογες διατυπώσεις για τα δικαιώματα στην εκπαίδευση, στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, στην κοινωνική προστασία, στην υγεία κ.λ.
- Και τέλος αναφέρεται μόνο στους «πολίτες της Ένωσης» αποκλείοντας από κάθε ίση μεταχείριση δεκάδες εκατομμύρια μεταναστών εργαζομένων που αποτελούν σήμερα τη στρατηγική εφεδρεία του κεφαλαίου για την κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους. Ήδη η κυβέρνηση Σημίτη άρχισε την υλοποίησή της στους τομείς του Ασφαλιστικού, της Παιδείας και της Υγείας.
Βαλκάνια
Δοκιμή τοπικού πυρηνικού πολέμου την εποχή της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου
Με τον πόλεμο εκείνο οι χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ (συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Ελλάδας) διέπραξαν σωρεία διεθνών εγκλημάτων (γενοκτονία, ένοπλη επίθεση, οικολογική καταστροφή) εις βάρος των λαών της Γιουγκοσλαβίας. Δολοφόνησαν ανθρώπους, κατέστρεψαν πολιτιστικά μνημεία, παραδοσιακούς οικισμούς, την οικονομική και κοινωνική υποδομή μιας ανεξάρτητης και κυρίαρχης χώρας. Προξένησαν τεράστια καταστροφή στο Περιβάλλον, όχι μόνον στη συγκεκριμένη χώρα, αλλά και στις γειτονικές χώρες της Βαλκανικής χερσονήσου και της Κεντρικής Ευρώπης.
Με τον πόλεμο εκείνο:
- Παραβιάστηκε κατάφωρα ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ, και το καταστατικό του ΝΑΤΟ.
- Παραποιήθηκαν και διακωμωδήθηκαν οι κανόνες του διεθνούς δικαίου και εγκαινιάστηκε μια νέα περίοδος ανομίας στις διεθνείς σχέσεις με αποτέλεσμα να επιστρέψουμε στην εποχή της «Ιεράς Συμμαχίας» και του «Άξονος», εναντίον των οποίων έχει αγωνιστεί σκληρά η Ανθρωπότητα και ιδιαίτερα οι Έλληνες και οι Σέρβοι.
Η εμπλοκή της Ελλάδας σ' αυτόν τον βρώμικο επιθετικό πόλεμο ήταν ανεπίτρεπτη τόσο ηθικά όσο και νομικά. Με το σερβικό λαό μας συνδέουν στενοί δεσμοί παραδοσιακής συμμαχίας και φιλίας. Το Ελληνικό Σύνταγμα δεν επιτρέπει τη χρήση ένοπλων δυνάμεων για επιθετικούς σκοπούς, αλλά μόνον για αμυντικούς. Απεναντίας η Ελλάδα:
- Παρείχε διευκολύνσεις για τη διέλευση ξένων στρατευμάτων, οι οποίες εξυπηρετούν τα επιθετικά σχέδια της Νατοϊκής Συμμαχίας.
- Εξακολουθεί να συμμετέχει στο στρατιωτικό μηχανισμό του NATO το οποίο όμως έχει «μετεξελιχθεί» μετά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής της Ατλαντικής Συμμαχίας στην Ουάσινγκτον και από Οργανισμός άμυνας έχει μετατραπεί σε «Παγκόσμιο Χωροφύλακα» στην υπηρεσία των ΗΠΑ και των ευρωπαίων συμμάχων τους.
Η επέκταση και ο αναπροσανατολισμός του NATO χαράσσουν τη νέα στρατηγική της «Πολιτικής παγκοσμιοποίησης», η οποία έρχεται την κατάλληλη στιγμή να συμπληρώσει την «οικονομική παγκοσμιοποίηση» μετά την κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας, η οποία βρίσκεται ουσιαστικά σε κατάσταση χρεωκοπίας και είναι πλήρως εξαρτημένη από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δηλαδή τις ΗΠΑ. Η στρατηγική της «πολιτικής παγκοσμιοποίησης» που εγκαινίασαν οι ΗΠΑ με το σιδερένιο βραχίονα του ΝΑΤΟ, τον πολιτικό βραχίονα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πεδίο δοκιμών τα Βαλκάνια, έφεραν τον πόλεμο στην περιοχή μας. Η στρατηγική αυτή σηματοδοτεί μια νέα κατεύθυνση στην Ιστορία της Ανθρωπότητας. Οδεύουμε προς την κατάργηση ή τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας των αδύναμων κρατών και την κατάργηση ή την αλλαγή των συνόρων.
Η Νατοϊκή Συμμαχία ήθελε ν' ανατρέψει ένα καθεστώς επειδή δεν ήταν υποταγμένο σ' αυτήν.
Δίπλα στο «νέο ΝΑΤΟ» έχουμε το «νέο διεθνισμό» της λεγόμενης Κεντροαριστεράς των Τόνυ Μπλερ, Ντ' Αλέμα, Σρέντερ, Ζοσπέν, Σημίτη. Έχει ως όραμά της την Οικονομική Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ), συνέπραξε με τον Κλίντον στη χάραξη της νέας στρατηγικής του ΝΑΤΟ και βομβάρδισε τους άμαχους στη Γιουγκοσλαβία. Στο όραμα της δήθεν προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων, εξαπόλυσε βόμβες που δολοφόνησαν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ως συμμάχους της αυτή η Κεντροαριστερά έχει κάποιους διανοούμενους - τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα - ορισμένοι από τους οποίους έφτασαν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι «θα εγκαλούσαμε το ΝΑΤΟ εάν δεν είχε επέμβει στο Κοσσυφοπέδιο»!!! (δήλωση του Bertrand Poirot - Delpech της Γαλλικής Ακαδημίας). Αυτή η Κεντροαριστερά ανακάλυψε επίσης μερικούς αποστάτες του ειρηνιστικού οικολογικού κινήματος (π.χ. τον Υπ. Εξωτερικών της Γερμανίας) τους οποίους καταγγείλαμε ως νεο-ναζί και ψευδοοικολόγους, γιατί προκαλούν ζημιά το διεθνές οικολογικό κίνημα. Η συμβολική και παραδειγματική τιμωρία του νεοναζί και ψευδοοικολόγου υπουργού των εξωτερικών της Γερμανίας, που τον έλουσαν με το «άλικο αίμα» των αμάχων των λαών της Γιουγκοσλαβίας, ανακούφισε το διεθνές μαχόμενο ειρηνιστικό οικολογικό κίνημα! Αυτή είναι η Κεντροαριστερά, η οποία έχει γίνει πλέον ένα με την Κεντροδεξιά. Κοινό τους όραμα είναι η καπιταλιστική οικονομική και πολιτική παγκοσμιοποίηση. Στο βωμό αυτό εξοντώνουν ανθρώπους, αποδυναμώνουν κράτη και κοινωνίες, καταστρέφουν το Περιβάλλον.
Καταγγείλαμε την Ελληνική Κοινή Γνώμη ότι η δολοφονική επίθεση της Νατοϊκής Συμμαχίας δεν είχε μόνο ως στόχο την εξόντωση ενός ηρωικού λαού ο οποίος έχει δρέψει δάφνες στον αντιστασιακό αγώνα του κατά του Ναζισμού (ενώ ο Σρέντερ, ο Φίσερ και οι λοιποί, είναι οι σύγχρονοι μιμητές του), αλλά και την ολοκληρωτική καταστροφή του Περιβάλλοντος τόσο τη Γιουγκοσλαβία όσο και στις γειτονικές κεντροευρωπαϊκές και βαλκανικές χώρες. Μετά την καταστροφή δεκάδων εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και άλλων παραγωγικών μονάδων, δημιουργήθηκαν στρατιές ανέργων. Οι άνθρωποι όχι μόνο δεν έχουν εργασία, αλλά σε λίγο δεν θα μπορούν να καλλιεργούν ούτε τη γη τους, λόγω του τοξικού νέφους και της όξινης βροχής που προκλήθηκε από τις βομβιστικές επιθέσεις στα διυλιστήρια και τα πετροχημικά εργοστάσια. Ήδη και για πολλά χρόνια όλοι οι Ευρωπαίοι θα έχουν «τον πόλεμο στο πιάτο τους». Τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα χρησιμοποίησαν οπλικά συστήματα εκτόξευσης βομβών, στο περίβλημα των οποίων υπάρχει απεμπλουτισμένο ουράνιο!! Μετά την έκρηξη της βόμβας προκαλείται έκλυση ραδιενέργειας στην ατμόσφαιρα, με τις γνωστές, από εποχής Τσέρνομπιλ, συνέπειες. Υπενθυμίζουμε ακόμη ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει οργανωμένο σύστημα μέτρησης της ουσίας κλοφέν και των διοξινών κι επομένως υπάρχει αδυναμία έγκαιρης μέτρησής τους, ώστε να ενημερωθούν οι Έλληνες πολίτες.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 2004
Ένα διαρκές έγκλημα για μια στιγμιαία απόλαυση που μπορεί να κληροδοτήσει ένα τεράστιο χρέος
Ο ολυμπισμός της αρχαιότητας ποτέ στην πραγματικότητα δεν ξαναγεννήθηκε, γιατί ήταν αδύνατο να γίνει κάτι τέτοιο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ως σημαντικός θεσμός του ελληνικού κόσμου με επίκεντρο τη λατρεία του Διός και παράλληλη τέλεση αθλητικών αγώνων και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων μέσα σε κλίμα ειρήνευσης και ευγενούς άμιλλας, είναι για η σύγχρονη εποχή μια ουτοπία. Όταν η ευγενής άμιλλα γίνεται απάνθρωπος ανταγωνισμός, ο «κότινος» ως βραβείο αντικαθίσταται με δισεκατομμύρια και αιματοβαμμένες πολυεθνικές αναλαμβάνουν την επιχορήγηση των αγώνων, ενώ κυριαρχούν οι πόλεμοι, το νόημα του ολυμπισμού αυτοαναιρείται. Από πού προέκυψε όμως αυτή η χοντροκομμένη «Μεγάλη Ιδέα» της αναβίωσης και ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί;
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1896 ήταν γέννημα των κοινωνιών που έκαναν δυνατή την εκμετάλλευση του ανθρώπινου σώματος. Τα ρεκόρ, σκληρός πυρήνας του σύγχρονου ολυμπισμού, αποτελούν ακριβώς την κορύφωση μιας τέτοιας επιδίωξης. Απέκτησαν την απόλυτη αξία τους στις σύγχρονες μόνο κοινωνίες και θα ήταν αδιανόητα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρχαιότητας. Τα αναβολικά, ο επαγγελματισμός των αθλητών, ο πρωταθλητισμός, συντελούν στη φθορά του σύγχρονου ολυμπισμού, ο οποίος πάντα ώθησε και θα ωθεί την αποκρουστική τους ανάπτυξη. Ένας τέτοιος απάνθρωπος θεσμός σαν τους σύγχρονους ολυμπιακούς, φιλόξενα υποδέχτηκε εξ' αρχής κάθε αντικοινωνική ιδέα η οποία είναι γέννημα των σύγχρονων κοινωνιών. Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η περιφρόνηση της δημοκρατίας, εξ αρχής διασφαλίστηκαν απ' την οργάνωση και την αριστοκρατική σύνθεση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) στον προηγούμενο αιώνα και συνδυάστηκαν αρμονικά και «δημιουργικά» με ναζιστικά ή δικτατορικά καθεστώτα, διασφαλίζοντας μια «αμοιβαία υποστήριξη». Οι κύριοι Σάμαρανκ και Γλύξμπουργκ αναπαριστούν, με εύγλωττο τρόπο, αυτήν την αμοιβαιότητα: Ο «μαύρος βαρώνος», εθελοντής και αξιωματούχος του Φράνκο, δεν πρόσφερε ανυστερόβουλα την προτίμησή του στην Αθήνα.
Είναι βέβαια δύσκολο να αποσιωπηθεί πλέον η άθλια πραγματικότητα του σύγχρονου ολυμπισμού. Εμφανίζεται ως δήθεν ουδέτερος ενώ στην πραγματικότητα ενθαρρύνει τις πολεμικές συγκρούσεις. Είναι γνωστή η εμβάπτισή του στα ναζιστικά νάματα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Βερολίνο το 1936. Όπως επίσης είναι γνωστή και η υποστήριξη των δικτατόρων της Ν. Κορέας με την ευκαιρία της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων στη Σεούλ το 1988. Η πολυεθνική adidas, πάτρονας της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) και ηγεμόνας μιας ολοκληρωτικής εμπορευματοποίησης, το εξοντωτικό «ντοπάρισμα», ο απροκάλυπτος εθνικισμός, ο ρατσισμός, οι πολιτικές σκοπιμότητες αποκαλύπτουν ότι μοναδική επιδίωξη του σύγχρονου ολυμπισμού είναι η σύγχυση και η απώλεια της εθνικής ιστορικής μνήμης, η κολακεία του πλήθους και ο αποπροσανατολισμός της ελληνικής κοινής γνώμης.
Το οικονομικό κόστος είναι ια πραγματική θηλιά στο λαιμό μας. Ενώ η αρμόδια Επιτροπή, όταν ανέλαβε τη διοργάνωση των αγώνων, ισχυριζόταν ότι το κόστος των ολυμπιακών έργων ανερχόταν στα 400 δισ. δραχμές και το κόστος των παράλληλων έργων που συνδέονται με τα ολυμπιακά έργα στα 370 δισ. δραχμές, ο υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας δήλωσε ότι «τα αναγκαία έργα για να διευκολυνθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα κοστίσουν 2,5 τρισ. δραχμές»!!! Αν και δεν υπάρχει έως σήμερα σίγουρη και ασφαλής εκτίμηση για την πηγή χρηματοδότησης των έργων τα οποία συνδέονται, άμεσα ή έμμεσα, με τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, η παραπάνω εκτίμηση αποτελεί μια σαφή ένδειξη ότι θα ξεκινήσουμε από το 2,5 τρισ. δραχμές και βλέπουμε που θα φτάσουμε!!!
Ας σημειωθεί ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες τα τελευταία σαράντα χρόνια έγιναν 150 φορές ακριβότεροι! Στη Ρώμη ο 1960 είχαν κοστίσει 200 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα, στο Μόναχο το 1972 δυο δισ. μάρκα, στη Βαρκελώνη το 1992 12,4 δισ. μάρκα, ενώ στο Σίδνεϋ ξεπέρασε τα 30 δισ. μάρκα. Όλοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες των τελευταίων δεκαετιών (με εξαίρεση λόγω ιδικής περίπτωσης εκείνους της Σεούλ στην Ν. Κορέα) είχαν σημαντικό παθητικό. Ειδικότερα, στη Βαρκελώνη το 1992 είχαν παθητικό 4,5 δισ. μάρκα δηλαδή 765 δισ. δραχμές με σημερινή ισοτιμία!!! Για να πειστεί και ο πιο δύσπιστος συνομιλητής ας διαβάσει τι είπε το 1997 ο Έλληνας Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων Παναγιώτης Γεννηματάς: «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα στιγμιαίο αδίκημα, μια στιγμιαία απόλαυση, που μπορεί όμως να κληροδοτήσει ένα διαρκές χρέος»!!! Ο προϋπολογισμός των Ολυμπιακών Αγώνων θα επιβαρυνθεί ακόμη με το ποσό των 150 δισ. δραχμών λόγω της δημιουργίας Ειδικής Επιτροπής για θέματα που συνδέονται με την ασφάλεια των αγώνων. Υπολογίζεται λοιπόν ότι θα χρειασθούν περίπου 50.000 αστυνομικοί! Επειδή, όμως, δεν επαρκούν οι άνδρες της ΕΛΑΣ θα χρησιμοποιηθούν εθελοντές και στρατιώτες. Αυτό όμως προϋποθέτει οργάνωση και εκπαίδευση των υποψήφιων. Το «φιλέτο» αυτό λοιπόν άνοιξε την όρεξη διάφορων ιδιωτικών και δημόσιων υπηρεσιών ασφαλείας άλλων χωρών (π.χ. ΗΠΑ, Ισραήλ, Αυστραλίας), οι οποίες έκαναν σχετικές προτάσεις προς την Ελληνική Κυβέρνηση για την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό αυτού του σώματος.
Να γονιμοποιήσουμε το δημοκρατικό, εργατικό και διεθνιστικό κίνημα αλληλεγγύης
Να συγκροτήσουμε τον Ανεξάρτητο Αντικαπιταλιστικό Πόλο της Αντικαπιταλιστικής Οικολογίας και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς
Οικολόγοι Εναλλακτικοί. Δυο συνεχόμενες λέξεις, χωρίς παύλα που συμβολίζουν τους οικολόγους των εναλλακτικών λύσεων και προτάσεων το Περιβάλλον, την Οικονομία και γενικότερα στην Κοινωνία και στη ζωή μας. Οι οικολογικές εναλλακτικές αξίες, αρχές, ιδέες, θέσεις και προτάσεις που συγκροτούν το κίνημα της Αντικαπιταλιστικής Οικολογίας καλλιεργούνται, αναπτύσσονται και ανθίζουν στα ίδια χωράφια, δίπλα στις αξίες και τις αρχές της Ανεξάρτητης, Αντικαπιταλιστικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που εκφράζει, κατά κύριο λόγο, το εργατικό κίνημα.
Η υπερεντατική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Πλανήτη μας, με τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας, σε συνδυασμό με την άγρια εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και της ανθρώπινης βιολογίας γενικότερα, οδηγεί σε πρώτη φάση στη συνεργασία των δυνάμεων, που δρουν στα πλαίσια του οικολογικού και εργατικού κινήματος. Σε δεύτερη φάση αναμένεται η σύμπτυξη αυτών των δυνάμεων σε ένα ισχυρό διεθνές δημοκρατικό, κοινωνικό κίνημα αλληλεγγύης, το οποίο θα τεθεί εμπόδιο στις επιδιώξεις του κεφαλαίου να μειώσει το χρόνο παραγωγής και κυκλοφορίας του. Οι επιδιώξεις αυτές, όπως είναι γνωστό, έχουν ως τελικό αποτέλεσμα την καταστροφή του Περιβάλλοντος.
Από το γυναικείο κίνημα του Σικάγου το 1896, έως σήμερα, η εκμετάλλευση της εργασίας δημιούργησε το εργατικό κίνημα. Το ίδιο, εδώ και λίγες δεκαετίες, η εκμετάλλευση της Φύσης δημιούργησε σε διάφορες χώρες το οικολογικό κίνημα το οποίο συμπεριλαμβάνει το Περιβαλλοντικό, το κίνημα για τη δημόσια υγεία ή για την ασφάλεια και την υγιεινή στους χώρους εργασίας, το πολιτικό οικολογικό κίνημα (κατά της παγκοσμιοποίησης, κατά των μεταλλαγμένων, φεμινιστικό, αντιπυρηνικό, αντιμιλιταριστικό, αντικαταναλωτικό κ.λπ.).
Δυστυχώς στις μέρες μας, ζούμε μια πολιτική και κοινωνική αποδιοργάνωση της εργατικής τάξης από τις επιθέσεις του κεφαλαίου, των ΜΜΕ και της υπερκατανάλωσης. Άλλου είδους επιθέσεις δέχεται και το κίνημα της Αντικαπιταλιστικής Οικολογίας και πιο οργανωμένη, από το 1989, πολιτική του έκφραση στην Ελλάδα, οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΙ. Διορισμός πρώην στελεχών μας (π.χ. πρώην υποψήφιος βουλευτής μας τοποθετήθηκε στη θέση υφυπουργού στο ΥΠΕΧΩΔΕ, πρώην βουλευτής μας 1990-92 εντάχθηκε στο ΣΥΝ και εκλέχτηκε νομαρχιακός σύμβουλος), είτε σε θέσεις που προσφέρει αφειδώς το κυβερνών κόμμα και ο μηχανισμός του είτε σε άλλα κόμματα όπως ο ΣΥΝ που θεωρεί το οικολογικό εναλλακτικό κίνημα ως προνομιακό χώρο επέμβασης και εκμετάλλευσης. Απόπειρες σφετερισμού και καπηλείας του ονόματός μας και του συμβόλου μας από πρώην στελέχη μας, οι οποίες έγιναν με την κάλυψη, τη συνεργασία, τη συμπαράσταση ή την ανοχή στελεχών άλλων κομμάτων και ορισμένων κομματικών δημοσιογράφων.
Όλοι αυτοί όμως μετατοπίζονται όλο και πιο δεξιά και συντηρητικά στην υπηρεσία είτε της περιβαλλοντοκτόνας κυβέρνησης του κεφαλαίου, είτε των διαπλεκόμενων μικροκομματικών συμφερόντων. Ναι μεν μιλούν στο όνομα της Πολιτικής Οικολογίας στην Ελλάδα, αλλά έχουν ήδη χρεωθεί τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και την προγραμματιζόμενη καταστροφή του ευρύτερου Περιβάλλοντος στην Αττική (Μαραθώνας, παραλία Σαρωνικού, Άλσος Βεΐκου, Γουδί). Ήδη υπάρχει τεράστιο πολιτικό και ιδεολογικό χάσμα μεταξύ αυτών και των δυνάμεων της Αντικαπιταλιστικής Οικολογίας. Εδώ και καιρό έχει αρχίσει μεταξύ μας ένας πολιτικός και ιδεολογικός «πόλεμος». Είναι αναγκαίο να κερδίσουμε αυτόν τον «πόλεμο» προς όφελος του Περιβάλλοντος, της Κοινωνίας, του κόσμου της Εργασίας και της Οικολογίας.
Ποιος όμως θα σηκώσει το βάρος αυτού του «πολέμου»; Δυστυχώς (ή ευτυχώς) καμμιά οργανωμένη δύναμη στο χώρο της Πολιτικής Οικολογίας, δεν είναi ικανή να τον διεξάγει μόνη της και μ' επιτυχία ως το τέλος. Το καθήκον αυτό πέφτει στους ώμους των δυνάμεων της Αντικαπιταλιστικής Οικολογίας και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, στις οποίες εντάσσονται και οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΙ. Ήδη ένα σημαντικό τμήμα αυτών των δυνάμεων κατέθεσε αναλυτική πρόταση με σκοπό τη συγκρότηση και διακριτή εμφάνιση στην Ελληνική Κοινωνία του Ανεξάρτητου Αντικαπιταλιστικού Πόλου και απηύθυνε «ενωτικό κάλεσμα διαλόγου και κοινής δράσης σε κάθε ανένταχτο αγωνιστή, σε κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται στα κινήματα, στην Πολιτική, στη Θεωρία στον Πολιτισμό, στην Οικολογία, σε κάθε ανήσυχο νέο, σε κάθε σχήμα και οργάνωση, σε κάθε συσπείρωση και συλλογικότητα, στους αγωνιστές της Αντικαπιταλιστικής Οικολογίας».
Μελετήσαμε αυτήν την πρόταση και εκφράσαμε δημόσια την άποψή μας, επισημαίνοντας ότι μας φορά, διότι έτσι:
α) Εξασφαλίζουμε την ισότιμη συμμετοχή μας στον Ανεξάρτητο Αντικαπιταλιστικό Πόλο, διατηρώντας την οργανωτική αυτοτέλειά μας, χωρίς να γινόμαστε πολιτικοί δορυφόροι κάποιου κόμματος ή να συγκροτούμε κάποια οικολογική τάση (σαν τον απαραίτητο μαϊντανό) μέσα σε κάποιο άλλο κόμμα.
β) Μπολιάζουμε το δέντρο της Ανεξάρτητης, Αντικαπιταλιστικής, Ριζοσπαστικής, Αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς, με το οικολογικό όραμα, τις παραδόσεις των αντιπυρηνικών αγώνων μας και την αντικαταναλωτική μας συμπεριφορά.
γ) Συμβάλλουμε στην ανάπτυξη και στην αποτελεσματικότητα της μετωπικής δράσης των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, απορρίπτοντας την αυτοπεριχαράκωση, τις ψευδαισθήσεις της «μικρομέγαλης» πολιτικής και τις «μοναχικές» διαδρομές.
δ) Επιβεβαιώνουμε στην πράξη, ότι η θέση μας βρίσκεται στον πόλο των δυνάμεων αυτών, που είναι ικανές να σηκώσουν το βάρος και να διεξαγάγουν τον πολιτικό, οικολογικό και ιδεολογικό «πόλεμο» κατά οποιασδήποτε νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης και των συμμάχων της, με σκοπό να ανατρέψουμε και ν' ακυρώσουμε τα πολιτικά τους σχέδια, εν όψει της κρίσιμης τριετίας ως το 2004.
ε) Διακηρύσσουμε ότι η θέση της Οικολογίας, ως εναλλακτικής πρότασης στην Πολιτική, στην Κοινωνία και γενικότερα στη Ζωή, ή θα είναι Αντικαπιταλιστική, Ριζοσπαστική και Αντιιμπεριαλιστική ή θα εκφυλιστεί προς δύο κατευθύνσεις. Δηλαδή, είτε προς την ένταξη των παραγόντων και των στελεχών που μιλούν στ' όνομά της, σε κυβερνητικές και κρατικές θέσεις του μηχανισμού που ελέγχει και προσφέρει ήδη αφειδώς τόσο ο «σημιτισμός» όσο και άλλα κόμματα όπως ο ΣΥΝ, είτε προς την ένταξη σε πολιτικά ουδέτερες, «αθώες» και «εγωιστικές» περιβαλλοντικές οργανώσεις που ενδιαφέρονται μόνο για την προστασία της ελληνικής πανίδας και της χλωρίδας.
στ) Δείχνουμε, με το δικό μας τρόπο στην Ελληνική κοινωνία, ότι εμπνεόμαστε από τις αρχές και τις αξίες της Δημοκρατίας, της Αλληλεγγύης και του Διεθνισμού, οι οποίες έχουν και την οικολογική τους διάσταση.
Ο οικολογικός αγώνας -με την ευρύτερη έννοιά του- για την επιβίωση στον Πλανήτη μας, είναι ταυτόχρονα Δημοκρατικός, Διεθνιστικός και Αλληλέγγυος με τον αγώνα που διεξάγει το εργατικό ή το απελευθερωτικό κίνημα, στα οποία επιδεικνύουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας. Το οικολογικό όραμα μπορεί να τα γονιμοποιήσει προς όφελος της Κοινωνίας μας και του Πλανήτη μας.