Σε κεντρικό πολιτικό γεγονός βαρύνουσας κοινωνικής σημασίας εξελίσσεται η προώθηση της καύσης σκουπιδιών (RDF και SRF) από την τσιμεντοβιομηχανία της ΑΓΕΤ (ιδιοκτησίας της Lafarge) στο Βόλο. Η διαδήλωση της 5ης Μαΐου που οργανώθηκε από αγωνιστικές συλλογικότητες της πόλης, σωματεία και φορείς, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 5.000 διαδηλωτές, διεκδικώντας την αναστολή των σχεδίων καύσης σκουπιδιών, αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη για τη σύγκρουσή της θέλησης της κοινωνικής πλειοψηφίας και των επιχειρηματικών συμφερόντων των μονοπωλιακών κολοσσών.
Το ζήτημα της καύσης σκουπιδιών από τις τσιμεντοβιομηχανίες (και όχι μόνο) είναι ένα ανοιχτό στοίχημα του καπιταλισμού εδώ και αρκετά χρόνια στο κυνήγι μείωσης του κόστους παραγωγής και αύξησης της κερδοφορίας του. Η πόρτα για την καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ άνοιξε με την αδειοδότηση που ψήφισε κατά πλειοψηφία, το περιφερειακό συμβούλιο της Θεσσαλίας το 2013. Η εν λόγω κατεύθυνση όμως επικυρώθηκε και προωθήθηκε πολλά βήματα παραπέρα με τις Αποφάσεις Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕΠΟ), οι οποίες εκδόθηκαν το 2014 και το 2017 από τις κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αντίστοιχα. Στην ίδια κατεύθυνση εξάλλου κινείται και η δεδηλωμένη πρόθεση της δημοτικής αρχής του δήμου Βόλου για τη δημιουργία εργοστασίου τυποποίησης RDF και SRF (στα πλαίσια των οδηγιών της ΕΕ) που να προμηθεύει την ΑΓΕΤ.
Όπως είναι γνωστό από σχετική μελέτη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου η καύση σκουπιδιών, ειδικά στην τσιμεντοβιομηχανία, σημαίνει ρύπανση του αέρα, των νερών του εδάφους με διοξίνες, φουράνια, πτητικό υδράργυρο και άλλες τοξικές ενώσεις που προκαλούν, πέρα από κάθε αμφιβολία, καρκίνο και άλλες σοβαρές παθήσεις, περνώντας στη συνέχεια και στη διατροφική αλυσίδα
Η σύγκρουση που κλιμακώνεται στην πόλη του Βόλου έχει κοινά χαρακτηριστικά και αφετηρίες με εκείνη των Σκουριών της Χαλκιδικής. Κυβέρνηση, εργοδοσία, ΕΕ και τοπικοί παράγοντες στα πλαίσια της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» και της «προσέλκυσης επενδύσεων» αφού θυσίασαν πρώτα τα εργασιακά δικαιώματα επιλέγουν να βγάλουν στο σφυρί και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη δημιουργώντας πόλεις θαλάμους αερίων προς τέρψιν της κερδοφορίας της Lafarge. Άνθρωπος και περιβάλλον στην κρεατομηχανή της εκμετάλλευσης γιατί αυτό ορίζουν οι όροι ξεπεράσματος της κρίσης από την πλευρά του κεφαλαίου. Κοινωνικοί εταίροι στο διπλό αυτό έγκλημα όλο το αστικό μπλοκ εξουσίας: εκκλησία, γραφειοκρατικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός (Εργατικό Κέντρο Βόλου και διοίκηση σωματείου ΑΓΕΤ), επιχειρηματικοί κύκλοι της περιοχής που επενδύουν στον αργό θάνατο μιας ολόκληρης πόλης.
Το αντίπαλο δέος στα ιερά τέρατα του σύγχρονου καπιταλισμού, δεν μπορεί να είναι η αναζήτηση θεσμικών λύσεων, συμφωνιών με την εργοδοσία στα πλαίσια της «εταιρικής ευθύνης» ή προτάσεις για το «εξορθολογισμό» της καύσης σκουπιδιών. Το αντίπαλο δέος μπορεί να είναι μόνο ένα ανατρεπτικό ριζοσπαστικό κίνημα που θα βάζει στο στόχαστρο από κοινού κυβέρνηση, εργοδοσία και τοπικούς παράγοντες. Που όπλο του θα είναι ο μαζικός πολιτικός εκβιασμός, το μπλόκο των οικονομικών ροών της Lafarge και η σύγκρουση με τα κυβερνητικά επιτελεία και τα σχέδιά τους. Που θα παλεύει αταλάντευτα ενάντια στην καύση σκουπιδιών, θα διεκδικεί τη μετεγκατάσταση του εργοστασίου της ΑΓΕΤ σε μέρος μακριά από τον αστικό ιστό της πόλης του Βόλου και τελικά θα επιδιώκει να επιβάλει μια άλλη φιλοσοφία για την παραγωγή που μπορεί να επιβληθεί μόνο με την κοινωνικοποίησης με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο της ΑΓΕΤ όσο και των άλλων μεγάλων στρατηγικής σημασίας παραγωγικών μονάδων.
Στάθης Ντούρος για την εφημερίδα "Πριν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου