Χρειάζεται πολλή φαντασία κι ακόμα περισσότερη υπομονή για να αντιληφθεί κανείς και να διαχειριστεί - πρώτα μέσα του και στη συνέχεια νομικά και πρακτικά - το μέγεθος του ανθρώπινου εγωισμού και της φιλοδοξίας και την έλλειψη ορίων, αφενός, τη βαθιά περιφρόνηση της λαϊκής βούλησης, των θεσμών και των αρχών του κράτους δικαίου, αφετέρου.
Έκπληκτοι διαβάσαμε πρόσφατα... «ερμηνευτική εγκύκλιο» με εκδότη τον αναπληρωτή υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, η οποία ουσιαστικά περιλαμβάνει όσα δεν κατάφερε να περάσει με νομοσχέδιο τον περασμένο Μάρτιο ο Γιάννης Τσιρώνης. Κι ακόμα πιο έκπληκτοι μείναμε όταν διαπιστώσαμε πως υπήρξε και προηγούμενη εγκύκλιος τον Μάρτιο του 2018 η οποία εκδόθηκε αμέσως μετά την απόσυρση του νομοσχεδίου και την πολιτική ήττα του αναπληρωτή υπουργού, με την οποία επίσης καταπατήθηκαν βασικές αρχές της χρηστής διοίκησης και του κράτους δικαίου.
Όσο πιο απλά γίνεται, ας εξηγήσουμε τι ακριβώς έχει συμβεί, με μια αναγκαία εισαγωγή: Η Διοίκηση κατά τη λειτουργία της και για τη λειτουργία της, έχει τη δυνατότητα να εκδίδει εσωτερικές πράξεις, οδηγίες ή και να ερμηνεύει την κείμενη νομοθεσία προκειμένου να εφαρμόζεται σωστά.
Παρόλα αυτά υπήρξαν πολλές περιπτώσεις διοικητικής αυθαιρεσίας όπου η Διοίκηση εξέδιδε κατ' επίφαση «ερμηνευτικές εγκυκλίους» οι οποίες δεν ερμήνευαν απλώς τη νομοθεσία αλλά εισήγαγαν... καινούργιες ρυθμίσεις... που δεν προέβλεπε ο νόμος τον οποίο ερμήνευαν. Προφανέστατα η πρακτική αυτή θίγει την αρχή του κοινοβουλευτισμού, αφού στις δημοκρατίες δε νομιμοποιείται να νομοθετεί κάθε όργανο της Διοίκησης, απλός υπάλληλος ή και μέλος της κυβέρνησης, δηλαδή υπουργός... Αυτονόητα, νομοθετεί μόνο το Κοινοβούλιο, με τις απαιτούμενες πλειοψηφίες που προβλέπει το Σύνταγμα της χώρας και ο Κανονισμός της Βουλής.
Έτσι οι παραπάνω αυθαίρετες διοικητικές ενέργειες χαρακτηρίστηκαν από τη νομολογία των Διοικητικών Δικαστηρίων αλλά και κατά τη θεωρία του Διοικητικού Δικαίου ως ψευδοερμηνευτικές και καταφανώς παράνομες πράξεις της διοίκησης. Μάλιστα ενώ γενικά οι εγκύκλιοι και οι εσωτερικές πράξεις της Διοίκησης δεν προσβάλλονται δικαστικά με ακυρωτικό έλεγχο καθώς δε θεωρούνται εκτελεστές διοικητικές πράξεις, ειδικά οι ψευδοερμηνευτικοί εγκύκλιοι προσβάλλονται δικαστικά με Αίτηση Ακυρώσεως. Επισείουν δε, πειθαρχική και ποινική ευθύνη των οργάνων της Διοίκησης που τις εκδίδουν… και ναι και στους υπουργούς, που εν προκειμένω δρουν ως όργανα της Διοίκησης.
Ήδη εδώ και δεκαετίες, η Διοίκηση και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι υπουργοί, παρά τα όποια προβλήματα εντοπίζονται στη διοικητική διαδικασία και στην «Καλή Νομοθέτηση», έχει αποφύγει με μεγάλη προσοχή να προβαίνει πλέον σε τέτοιες αυθαιρεσίες που αν μη τι άλλο θέτουν σε κίνδυνο διαδικασίες, πρόσωπα αλλά και την ίδια την αξιοπιστία του κράτους.
Μέχρι τώρα που άφωνοι διαπιστώνουμε ότι κάποιος ο οποίος δε μπόρεσε να διαχειριστεί την πολιτική του ήττα, που δε μπόρεσε να σεβαστεί τους αγώνες των κοινωνικών εταίρων - φιλόζωων ακτιβιστών και οργανώσεων αλλά και την πολιτική βούληση της κυβέρνησης στην οποία ανήκει, επέλεξε αυτό τον αδιανόητο, παράνομο, άτεχνο, αυθαίρετο και προκλητικό τρόπο να επιβάλει εντελώς προσωπική βούληση, δήθεν ερμηνεύοντας νομοθεσία.
Με λίγο προσεκτική ανάγνωση των δύο «ερμηνευτικών εγκυκλίων» σε αντιπαραβολή με την κείμενη νομοθεσία, ένας μη νομικός, ο οποιοσδήποτε διαπιστώνει ότι όλα όσα διατυπώνονται σε αυτές ως ερμηνεία της νομοθεσίας, δεν προβλέπονται πουθενά στη νομοθεσία.
Μετά το σοκ (όρος του θυμικού αταίριαστος με τη ξύλινη νομική γλώσσα που πλέον απαιτεί η περίσταση, αλλά το θυμικό μας είναι που μας έκανε να αφιερώσουμε μεγάλο μέρος της ζωής μας στα πλάσματα που μας χρειάζονται) προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τι ακριβώς υποτίθεται ότι ισχύει ξαφνικά και οι αρμόδιοι φορείς θα πρέπει να εφαρμόζουν αλλά και πώς θα πρέπει να διαχειριστούμε όλο αυτό και να το ανατρέψουμε.
Διαπιστώσαμε λοιπόν με την ανάγνωση των… πονημάτων, μεταξύ άλλων, ότι όσα ζώα μας δεν έχουν αγοραστεί ή δεν έχουν αποκτηθεί μέσω υπηρεσιών των δήμων (που σε ελάχιστους δήμους λειτουργούν) δε μας ανήκουν... κι ας είναι τσιπαρισμένα στο όνομα μας... Και φυσικά δε μεταβιβάζονται, κι ας θεωρούνται, κατά τον αστικό κώδικα, ιδιοκτησία (όσο σπισιστικό κι αν είναι αυτό).
Διαπιστώσαμε ακόμα ότι καταργείται η πληρεξουσιότητα ...και μόνο με αυτοπρόσωπη παρουσία μπορεί κανείς να λειτουργήσει προκειμένου για υιοθεσίες εξωτερικού ή με apostille (σφραγίδα της Χάγης, ενώ δε μετέχουν όλες οι χώρες στη Σύμβαση της Χάγης).
Διαπιστώσαμε βαθιά περιφρόνηση προς την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, αφού η σύζευξη βάσεων δεδομένων με ανάλογες πλατφόρμες άλλων χωρών θα έλυνε οποιαδήποτε αμφισβήτηση.
Διαπιστώσαμε βαθιά περιφρόνηση γενικά προς τους πολίτες, τις συλλογικότητες, τους θεσμούς, το κράτος δικαίου, την ίδια τη δημοκρατία.
Όπως αναφέρθηκε ήδη, όλη αυτή η αυθαιρεσία μας εξαναγκάζει σε δικαστικό αγώνα προκειμένου να ακυρωθούν οι παράνομες πράξεις - ψευδοερμηνευτικές εγκύκλιοι.
Αναγκάζει όμως και την κυβέρνηση να μην εθελοτυφλεί πλέον στην αυθαιρεσία και στις εμμονές όσων νομίζουν ότι μπορούν να υποκαθιστούν τους θεσμούς και την κοινωνία.
*Η Νικολέττα Μπιτούνη είναι νομικός και εργάζεται στο Υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου