Της Χριστίνας Φίλιππα, Προέδρου του Συλλόγου «Ροή, Πολίτες υπέρ των ρεμάτων»Σκέψεις για τον Ποδονίφτη που χάνεται… που κινδυνεύει με αφανισμό από ανθρώπους που δε σέβονται την ιστορία και τη σημασία όχι μόνο του ποταμού αλλά και του τόπου.
Τα ποτάμια είναι υδάτινοι δρόμοι. Αποτελούν υδάτινες διαδρομές, γεωφυσικές, ιστορικές και αναμφίβολα κοινωνικές. Είναι στοιχεία φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης. Ορίζουν την πόλη. Είναι το σημείο αναφοράς και ταυτότητας των κατοίκων της. Είναι οι παιδικές και εφηβικές μνήμες που μας ορίζουν και μας καθορίζουν.
Ο Ποδονίφτης δεν είναι ένας αύλακας τσιμεντένιος με νερό. Δεν ήταν ποτέ. Όταν κατοικήθηκε για πρώτη φορά το 1927 ως προσφυγικός συνοικισμός της Νέας Φιλαδέλφειας ανάμεσα στους ποταμούς Κηφισό, Ποδονίφτη και Γιαμπουρλά, ήταν εκείνος που τάισε και ανέθρεψε την πόλη.
Από το ρέμα πήρε αρχικά την ονομασία Ποδονίφτης η ευρύτερη περιοχή, που εθεωρείτο εξοχή και τόπος εκδρομής για τους παλιούς Αθηναίους. Στις όχθες του υπήρχε πυκνή βλάστηση, στην οποία έβρισκαν καταφύγιο χιλιάδες πουλιά. Ήταν καθαρός με πόσιμο νερό μέχρι το 1928, ενώ οι νοικοκυρές έπλεναν τα ρούχα τους μέχρι το 1944. Είναι συνυφασμένος με την ιστορία του Δήμου Ν. Φιλαδέλφειας –Ν. Χαλκηδόνας. Έχει υμνηθεί μέσα από τα τραγούδια της προσφυγιάς.
Δεν του φερθήκαμε πάντα καλά. Είναι αλήθεια. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θα πρέπει να διορθώσουμε τα λάθη και να τον φροντίσουμε, να τον προστατέψουμε.
Κυλάνε τα ποτάμια
Ψάχνουν με υπομονή
Το δρόμο τους
Γυρίζουν σαν τα φίδια
Κρέμονται στους γκρεμούς
Γίνονται καταρράκτες
Κυλάνε τα ποτάμια
Χτυπιόνται στα βράχια
Αφρίζουν στα απότομα φαράγγια
Μπαίνουν σε σπηλιές υπόγειες
Γίνονται νύμφες
Ξανασαίνουν στους κάμπους κάτω από τις ιτιές και τα πλατάνια
Πριν επιστρέψουν ήρεμα στην αλμυρή τους μήτρα (…)
(Γ. Ποταμιάνος, ποιητής).
Να το θυμάστε. Κανένα ποτάμι δεν χάνει τον δρόμο του. Κι αυτό δεν είναι μύθος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου