Μεγάλα λόγια χωρίς αντίκρυσμα ήταν, για άλλη μια φορά, τα αποτελέσματα της τελευταίας Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες πάνω στο κρίσιμο θέμα της κλιματικής αλλαγής. Η “πράσινη συμφωνία”, στην οποία οι ηγέτες των “27” κρατών-μελών της ΕΕ υπερηφανεύονται ότι κατέληξαν και η οποία υποτίθεται ότι θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη κλιματικά ουδέτερη ως το 2050, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σειρά ευχολόγια.
«Οι δεσμεύσεις για μηδενισμό των ρύπων το 2050 δεν σημαίνουν τίποτα. Αν συνεχίσουμε έστω και για λίγα χρόνια να εκπέμπουμε ρύπους με τους τωρινούς ρυθμούς, θα εξαντλήσουμε τον προϋπολογισμό άνθρακα που μας απομένει», είπε για τη συμφωνία η Γκρέτα Τούνμπεργκ στη Σύνοδο του ΟΗΕ για το Κλίμα που γινόταν ταυτόχρονα στη Μαδρίτη.
Στο σχέδιο, που παρουσίασε η νέα επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, περισσεύουν οι δηλώσεις για μετάβαση σε μια ευρωπαϊκή οικονομία μηδενικών ρύπων, με δραστικές αλλαγές στο ενεργειακό σύστημα, στις μεταφορές, στις κατασκευές, στην αγροτική παραγωγή σε κάθε χώρα. Όμως, είναι όλα λόγια του αέρα. Ούτε τα χρονοδιαγράμματα ούτε οι τρόποι με τους οποίους θα προχωρήσουν αυτά τα σχέδια είναι συγκεκριμένα, καθώς οι ίδιες οι “στρατηγικές” μετάβασης που θα ακολουθήσει η ΕΕ σε κάθε έναν από αυτούς τους τομείς δεν έχουν ξεκαθαρίσει -όπου “στρατηγικές” βλέπε τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που θα πρέπει να συμμορφωθούν χωρίς φυσικά να χάσουν στα κέρδη τους και στον ανταγωνισμό τους με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα.
“Παράθυρα”
Το γεγονός ότι για παράδειγμα στις δεσμεύσεις περί μείωσης ρύπων των πλούσιων χωρών δεν περιλαμβάνονται οι ρύποι από την κατανάλωση εισαγόμενων ειδών ή ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις ως μείωση των ρύπων λογίζεται η αγορά δικαιωμάτων ρύπων, είναι χαρακτηριστικό για τα “παράθυρα” που αφήνουν κάθε φορά οι συμφωνίες των κυβερνήσεων. Η μόνη τους έγνοια είναι η διάσωση του κεφαλαίου και όχι του πλανήτη. Όσες υποσχέσεις και να δίνουν, συνεχίζουν να στηρίζονται, να προωθούν και να επενδύουν στα ορυκτά καύσιμα που ευθύνονται για την κλιματική αλλαγή.
Γι' αυτό άλλωστε και η συμφωνία δεν ήταν δεσμευτική για όλους. Μπορεί να ψηφίστηκε ομόφωνα, αλλά αυτό έγινε μόνο και μόνο επειδή οι Ευρωπαίοι ηγέτες έκαναν πλάτες στον πρωθυπουργό της Πολωνίας που από την αρχή μέχρι το τέλος διαφωνούσε ακόμα και με το μακρινό στόχο του 2050, καθώς η χώρα του είναι σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένη από τις λιγνιτικές μονάδες και γενικά την καύση άνθρακα. Η Πολωνία έμεινε τελικά εκτός δέσμευσης ή όπως το αναφέρει η διατύπωση στο κείμενο «ένα κράτος μέλος, σε αυτό το στάδιο, δεν μπορεί να δεσμευθεί σε αυτόν τον στόχο σε ό,τι το αφορά και η ΕΕ θα επανέλθει στο ζήτημα τον Ιούνιο του 2020».Ανάλογες αντιρρήσεις είχαν οι πρωθυπουργοί της Τσεχίας και της Ουγγαρίας, που υποστήριζαν επιπλέον ότι από τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας δεν μπορεί να λείπει... η πυρηνική. «Η πυρηνική ενέργεια είναι καθαρή χωρίς εκπομπές», δήλωσε ο πρωθυπουργός της Τσεχίας και από δίπλα ο Μακρόν είπε πως «η πυρηνική ενέργεια μπορεί να είναι μέρος του μείγματος [της μετάβασης]». Όχι βέβαια για να μην κακοκαρδίσει τον Τσέχο πρωθυπουργό, αλλά γιατί η Γαλλία είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη στον κόσμο εξάρτηση από την πυρηνική ενέργεια.
Τα υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας που καταγράφονται κοντά σε πυρηνικούς αντιδραστήρες, οι ανυπολόγιστες επιπτώσεις που έχουν στο περιβάλλον και τη ζωή των ανθρώπων τα πυρηνικά απόβλητα, οι κίνδυνοι των πυρηνικών ατυχημάτων ή απλά το γεγονός ότι η πυρηνική ενέργεια μπορεί να αφανίσει τον πλανήτη, είναι μάλλον μικρές λεπτομέρειες για τους Ευρωπαίους ηγέτες που στηρίζονται σε αυτή, όχι μόνο οικονομικά αλλά και στρατιωτικά. Τελικά η ΕΕ τη συμπεριέλαβε στις αποδεκτές λύσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου