Βαγγέλης Γιακουμάκης: εννιά χρόνια μετά...

«Αυτό είναι ότι απέμεινε από ένα από τα πλέον εμβληματικά γκράφιτι (σε έναν τοίχο των Ιωαννίνων) της πρόσφατης ιστορίας. Είναι η μορφή του Βαγγέλη Γιακουμάκη που αυτοκτόνησε αρνούμενος να συνεχίσει να δέχεται τη βία της ματσίλας των συμφοιτητών του και τη νομιμοποίησή της από το υπόλοιπο μαθητικό και εκπαιδευτικό προσωπικό της Γαλακτοκομικής Σχολής.

Το έβγαλα μια φωτογραφία και το δημοσιεύω γιατί το σοκ της κακοποίησης που υπέστη το γκράφιτι από το πρόσφατο βάψιμο του τοίχου κάπως συνήχησε με το πογκρόμ των 2 Queer στη Θεσσαλονίκη.

Το γκράφιτι του Γιακουμάκη δεν το είχε πειράξει κανένας εδώ και 8 περίπου χρόνια, ήταν μάλλον πολύ ισχυρή ή και αποτροπαϊκή αν θέλετε η μνήμη της βίας που τον καθόρισε. Γύρω, ωστόσο, από τη μορφή του είχαν φτιαχτεί με τα χρόνια και μερικά ταγκαρίσματα κυρίως, χωρίς αυτά να παραβιάζουν το ίδιο το έργο.

Γιατί τα γκράφιτι είναι μια τέχνη όχι απλώς του δημόσιου χώρου αλλά και ανοιχτή στην συνομιλία, την αλλαγή και τη συμβίωση με άλλα γκράφιτι ή διαφορετικές μορφές διαμαρτυρίας και έκφρασης.

Το βάψιμο που τοίχου, αφαίρεσε τα ταγκαρίσματα και ότι άλλο το είχε αγκαλιάσει, μετατρέποντάς το σε ένα είδος νομιμοποιημένου μνημείου. Αφαιρέθηκε ότι κρίθηκε περιττό ή αταίριαστο και έμεινε μια πετσοκομμένη μορφή μέσα στην επιβεβλημένη καθαρότητα μιας δημόσιας τάξης, η οποία πλέον μπορεί να επαίρεται ότι σεβάστηκε αυτή την "καλώς καμωμένη παραβίαση του δημόσιου χώρου", διατηρώντας την μνήμη του αυτόχειρα, αλλά και έχοντας ξεπερνώντας πλέον το πρόβλημα (...).

Κάτι γίνεται πάντα, και μας θυμίζει ότι το παρελθόν είναι εδώ. Πολλά έχουν αλλάξει, όχι η βία. Και κάθε εορτασμός μιας προόδου γίνεται αφού πρώτα μαζευτούν και κρυφτούν τα πτώματα.»

Συμπληρώνονται εννιά χρόνια από τη μέρα που βρέθηκε η σορός του 20χρονου φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη. Η υπόθεση κακοποίησης σε βάρος του Βαγγέλη, έφερε στο φως το φαινόμενο του εκφοβισμού και την βία, που μέχρι τότε, συνήθως αποσιωπούνταν.

Αν είχε αυτοκτονήσει στο δωμάτιό του, δε θα το είχε μάθει κανείς.

Αν δεν τον είχε δείξει η τηλεόραση, θα ήταν ακόμα λεβέντες.

Αν δεν είχες αποφασίσει τον εαυτό σου ως μέτρο κανονικότητας, δε θα είχε περάσει τόσα μαρτύρια.

Στην Ελλάδα ένα ρουσφέτι του Μαρκογιαννάκη ζυγίζει παραπάνω από μια ανθρώπινη ζωή.

Για αυτό είστε έτσι, πατημένες κατσαρίδες από την παντόφλα της κοινωνικής καταπίεσης και της ηθικής εξαθλίωσης κρατώντας μια πεθαμένη ψήφο στα κατσαριδένια δόντια σας σαν τους επιβάτες που βάζουν τις ταυτότητες στο στόμα τους στα αεροπορικά δυστυχήματα.

Αν δεν υπήρχατε εσείς, θα ζούσε απόψε ο Βαγγέλης. Θα έπινε ρακές με τους φίλους του. Θα γελούσε, θα πονούσε, θα καψουρευόταν, θα χαμογελούσε γλυκά.