Και μίλησαν πολύ.
Τώρα μιλούν οι συγγενείς.
Η Μαρία Καρυστιανού ξεφτιλίζει την κυβέρνηση και την προπαγάνδα της:
«Σε κάποιες οικογένειες παραδόθηκαν οι σοροί των θυμάτων τους. Σε άλλες μόνο μέλη. Κάποιες άλλες πήραν μια χούφτα στάχτες. Μια οικογένεια. Απολύτως τίποτα. Και τότε ξεκίνησε η πιο ανάλγητη δοκιμασία. Το κράτος μπαίνει σαν σίφουνας και μπαζώνει τα πάντα στο πεδίο του εγκλήματος των Τεμπών. Εξαφανίζει όλα τα κρίσιμα αποδεικτικά στοιχεία και τα θάβει κάτω από ογκώδη μπάζα που έριξε πάνω τους, ώστε να μη βγει ποτέ η αλήθεια στο φως. Οι συγγενείς άρχισαν να ψάχνουν μόνοι τους σε χωράφια για να βρουν μέλη των αγαπημένων τους, για να τους θάψουν όπως τους αξίζει. Χώματα ανακατεμένα με υπολείμματα ανθρώπων μεταφέρθηκαν και διασκορπίστηκαν σε παρακείμενα οικόπεδα. Κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη. Κανείς δεν τήρησε τη βασική υποχρέωση της Πολιτείας να προστατεύσει, να ερευνήσει, να αποδώσει δικαιοσύνη. Γιατί άραγε; Τον λόγο τον καταλαβαίνουμε όλοι. Είναι ο λόγος για τον οποίο κατεβήκαμε στους δρόμους όλοι μας. Ένας χείμαρρος ανθρώπων που δεν αντέχει να τον θεωρεί το κράτος αφελή και που διψά για δικαιοσύνη. Κι έτσι ξεκίνησε ένας οδυνηρός Γολγοθάς χωρίς τέλος. Ένας αγώνας συγγενών που αναγκάστηκαν να γίνουν ερευνητές, επιστήμονες, νομικοί που έπρεπε πρώτα να μάθουν τι σημαίνει τηλεδιοίκηση, συστήματα ασφαλείας, εκπαίδευση προσωπικού, πρωτόκολλα επικοινωνίας για να μπορέσουν να καταλάβουν τι δεν έγινε.»
«Συνειδητοποιήσαμε πολύ γρήγορα ότι μετά το έγκλημα της έκθεσης των παιδιών μας στο θάνατο και την πραγμάτωσή του, ακολούθησε ένα ακόμα, αυτό της συγκάλυψης, της συνεργασίας, της υπόθαλψης. Το βαθύ κράτος σε πλήρη λειτουργία προς πάσα κατεύθυνση, προσφέρει εδώ και δυο χρόνια υπηρεσίες πλήρους προστασίας στους υψηλά ιστάμενους εμπλεκομένους του εγκλήματος. Έγκλημα ονομάζεται μια τέτοια σύγκρουση, επειδή ο αρμόδιος υπουργός εγγυόταν δημόσια λίγες μέρες πριν την ασφάλεια των σιδηροδρόμων, ενώ αποδείχτηκε ότι η ασφάλεια δεν υπήρχε πουθενά, ούτε τη διοίκηση υπήρχε, παρά την προγραμματισμένη εκδήλωση εγκαινίων της από τον πρωθυπουργό. Δεν υπήρχαν εκπαιδευμένοι σταθμάρχες, ούτε συντονισμός, ούτε τήρηση πρωτοκόλλων. Εκατομμύρια ευρώ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ελλήνων πολιτών διατέθηκαν σε έργα που δεν έγιναν ποτέ. Έργα ζωής που έμειναν στα χαρτιά. Εκατομμύρια ευρώ έχουν καταλήξει να αποτελούν χρέος και πρόστιμο στο ελληνικό κράτος για ό, τι από όλα αυτά δεν είχε γίνει. Στραφήκαμε λοιπόν στη δικαιοσύνη, το καταφύγιο των πολιτών κι εκεί βρήκαμε εμπόδια. Εμπόδια στη διερεύνηση. Σιωπή. Σκόπιμες καθυστερήσεις για να καμφθεί το ηθικό μας. Απόκρυψη στοιχείων. Αναγκαστήκαμε να ψάξουμε μόνοι μας για να αποδείξουμε πως κάηκαν τα παιδιά μας από εύφλεκτες χημικές ουσίες.»
«Να φτάσουμε στα όρια της αντοχής μας για να ακουστεί η φωνή της απόγνωσης μας, για να ακουστεί η αλήθεια. Και σήμερα, δύο χρόνια μετά, βρισκόμαστε θεατές στη μεγαλύτερη προσπάθεια παραπληροφόρησης, παραπλάνησης και επικοινωνιακής εξαπάτησης της κοινωνίας. Εμείς που χωρίς να έχουμε το καθήκον της έρευνας, είμαστε αυτοί που έχουμε λάβει εκούσια επ ώμου και έχουμε αναδείξει όλες τις εγκληματικές πράξεις και παραλείψεις των αρμοδίων αρχών. Κατηγορούμαστε από την κυβέρνηση, αν είναι δυνατόν, για σκόπιμη απόκρυψη της αλήθειας. Εμείς που διαμαρτυρηθήκαμε στους δρόμους μαζί με όλη την Ελλάδα, γιατί οι υπουργοί που ευθύνονται για το έγκλημα βρίσκονται ακόμα μέσα στη Βουλή και προστατεύονται από εκείνη ώστε να αποποιηθούν των ευθυνών τους και των συνεπειών αυτών. Εμείς που αναγκαστήκαμε να προστρέξουμε για αμερόληπτη βοήθεια στο εξωτερικό, εμείς που καταγγείλαμε στις Βρυξέλλες από την αρχή ότι ο ΕΟΔΑΣΑΑΜ, μια θεωρητικά ανεξάρτητη αρχή ως ανεξάρτητη, μπορεί να είναι στο επιτελικό κράτος μας, δεν υπήρχε καν όταν έγινε το δυστύχημα. Ο οργανισμός αυτός συστάθηκε αργότερα, αφού πέταξαν τα παιδιά μας στον ουρανό. Μετά εορτής λέγεται αυτό ή μάλλον καλύτερα μετά θάνατον. Τα μέλη που τοποθετήθηκαν από το Υπουργείο Μεταφορών με σκοπό να ελέγξουν τις ευθύνες του ίδιου του υπουργείου.»
«Οι απόψεις τους καλλιεργούνται από μέσα επικοινωνιακά, καθώς δεν μπορούν να στηριχθούν επιστημονικά. Σύγχυση πάνω στη σύγχυση προσπαθούν ώστε στο τέλος να γίνουμε όλοι θύτες και θύματα ένα κουβάρι. Σπείρουν αμφιβολίες και διχασμό για να εμπλέξουν στο δικό τους έγκλημα. Εσάς, εμάς, όλη την κοινωνία. Να δείξουν και να πείσουν πως όλοι είμαστε ίδιοι και στην τελική όλοι φταίμε. Η πρόθεσή τους είναι ξεκάθαρη και ανήθικη. Υποτιμούν όμως το μυαλό του Έλληνα που βλέπει ότι αυτά τα επικοινωνιακά τερτίπια πλέον δε βγάζουν μάτι και δεν πείθουν. Η αλήθεια είναι πάντα μία. Οι κυβερνώντες της Βουλής των Ελλήνων απαξίωσαν το σιδηρόδρομο. Οι κυβερνώντες κατασπατάλησαν τα χρήματα της 717. Οι κυβερνώντες δεν προστάτευσαν και ακόμα και τώρα εκθέτουν σε κίνδυνο τους επιβάτες. Οι κυβερνώντες διόρισαν σε θέσεις ευθύνης ακατάλληλους ανθρώπους. Οι κυβερνώντες έδωσαν αμέσως εντολή συγκάλυψης. Οι κυβερνώντες όρισαν και διόρισαν πολύτιμα δεκανίκια που εξυπηρετούν το αφήγημά τους. Οι κυβερνώντες ελέγχουν πλήρως την ανάκριση και προς τα πού θα στραφούν οι έρευνες, ώστε το αφήγημα του ανθρώπινου λάθους ως μοναδικό αίτιο να τους γλιτώσει και αυτή τη φορά. Οι κυβερνώντες θάβουν με τόνους ψέματα και λάσπης ανθρώπους, συνειδήσεις και την ίδια τη δικαιοσύνη.»
«Οι γονείς και η κοινωνία δεν έχει καμία σχέση με το σκοτάδι τους. Εμείς αναζητούμε τη λαμπερή αλήθεια. Αντλούμε οξυγόνο και μόνο προσπαθώντας να αναζητούμε ΟΛΟΥΣ τους ενόχους. Αναζητούμε τη δικαιοσύνη για τα 57 θύματα, για όσες και όσους δεν γύρισαν σπίτι, για να μην υπάρξει ποτέ ξανά τέτοια τραγωδία. Γιατί μας λείπει το φως της αληθινής δικαιοσύνης. Γιατί διψάμε για έναν δίκαιο κόσμο γεμάτο οξυγόνο. Και θα το πετύχουμε γιατί έχουμε τη βοήθεια του ουρανού. Γιατί η δικαίωση είναι ήλιος. Και τον ήλιο, όσα χρήματα του κόσμου να ξοδέψει κανείς δεν μπορεί να τον κρύβει για πάντα. Σας ευχαριστώ.»
#Τεμπή
Από τον Χρήστο Αβραμίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου