Η ΜΕΓΑΛΗ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΛΗΣΤΕΙΑ

Η Ελλάδα διοργανώνει την πιο ακριβή Ολυμπιάδα δήλωσε αυτή την εβδομάδα η αρμόδια υπουργός Φάνη Πάλλη – Πετραλιά. Ήδη το συνολικό κόστος φτάνει τα 10 δις ευρώ, δηλαδή το εξωπραγματικό ποσό των 3,5 τρισεκατομμυρίων δραχμών! Οι συχνότατες αναθεωρήσεις είναι μόνο προς τα πάνω και κανείς δεν ξέρει ακόμα πόσο πραγματικά θα μας στοιχίσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της υπερεκμετάλλευσης και της αρπαχτής.

Το οικονομικό κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων τελικά έγινε μια πραγματική θηλιά στο λαιμό μας. Ενώ η αρμόδια Επιτροπή, όταν ανέλαβε τη διοργάνωση των αγώνων το Σεπτέμβρη του 1997, ισχυριζόταν ότι το κόστος των ολυμπιακών έργων ανερχόταν στα 400 δις. Δραχμές και το κόστος των παράλληλων έργων που συνδέονται με τα ολυμπιακά στα 370 δις. Δραχμές, τέσσερα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το Φλεβάρη του 2002, ο τότε «άγνωστος» υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας Χρήστος Πάχτας (και μετέπειτα πασίγνωστος ως Αρ-Πάχτας από τη γνωστή τροπολογία για το Πόρτο-Καρράς…) είχε δηλώσει ότι «τα αναγκαία έργα για να διευκολυνθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα κοστίσουν 1,5 τρις. Δραχμές». Στο ποσό αυτό είχε δεσμευθεί δημόσια και ο τότε πρωθυπουργός Κ. Σημίτης. Πέραν όμως του ποσού αυτού η κυβέρνηση Κ. Σημίτη είχε φροντίσει να καλύψει ένα τμήμα των δαπανών του προϋπολογισμού των Ολυμπιακών Αγώνων φορτώνοντας το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ). Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι στο ΠΔΕ έχουν φορτωθεί περισσότερα από 500 δις. Δραχμές. Το ποσό αυτό είναι πόροι του ΠΔΕ που αφορούν στο λεγόμενο «εθνικό σκέλος» του συνολικού προϋπολογισμού. Οι πόροι αυτοί κατευθύνονται σε έργα, τα οποία δε συγχρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από τον εθνικό προϋπολογισμό. Ήταν πλέον σαφές ότι η βάση εκκίνησης του κόστους είχε σταθεροποιηθεί στο παραπάνω ποσό, χωρίς όμως να είναι ορατή η…οροφή του!

Στο ποσό αυτό δεν είχε υπολογιστεί τότε το τεράστιο οικονομικό κόστος των εμπνεύσεων του ισπανού αρχιτέκτονα Σ. Καλατράβα, ο οποίος είναι ένας μεγαλοεπιχειρηματίας (με γραφεία στο Παρίσι, τη Ζυρίχη και το Λονδίνο) και συμπατριώτης του μοναρχικού και πρώην προέδρου της ΔΟΕ Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ. Η εκπόνηση της οριστικής μελέτης που του ανατέθηκε με απευθείας ανάθεση και χωρίς διαγωνισμό μεταξύ αρχιτεκτονικών γραφείων, μας κόστισε ήδη 4 δις. Δραχμές!!! Κανένας όμως δε γνωρίζει το ακριβές ύψος των δαπανών για όσα σχεδίασε και κατασκεύασε ο Σ. Καλατράβα. Στους διαδρόμους του ΥΠΕΧΩΔΕ πάντως, ακούγονται υπολογισμοί που φτάνουν ή και ξεπερνούν τα 120 δις. δραχμές! Όπως για την κατασκευή της Αττικής Οδού απαιτήθηκαν τεράστια πρόσθετα ποσά, τα οποία εκτίναξαν το κόστος ενός εθνικού δρόμου 60 περίπου χιλιομέτρων στο ποσό του ενός τρις. Δραχμών, το ίδιο και για όλα σχεδόν τα ολυμπιακά έργα, οι εργολάβοι κατασκευαστές εκβίασαν την κατάλληλη στιγμή και κατάφεραν να συνάψουν συμπληρωματικές συμβάσεις έργων. Έτσι πέτυχαν να πληρωθούν με χρυσάφι για την… έγκαιρη παράδοσή τους.

Για την αντιμετώπιση όλων αυτών των δήθεν μη προβλέψιμων υπέρογκων δαπανών, για τις φαραωνικού τύπου ολυμπιακές εγκαταστάσεις, είχε φροντίσει έγκαιρα, δηλαδή «πριν από εμάς για εμάς», ο προαναφερθείς κύριος Αρ-Πάχτας!! Έτσι στο πλαίσιο της συνεργασίας της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), η οποία υποστηρίζει την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την παροχή οικονομικής βοήθειας στο συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης που προωθεί (δηλαδή ενίσχυση των υποδομών κυρίως στις μεταφορές και στις τηλεπικοινωνίες), το Δεκέμβρη του 2002 ο πρώην υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας υπέγραψε, εκπροσωπώντας την κυβέρνηση Κ. Σημίτη και για λογαριασμό του Ελληνικού Δημοσίου, δανειακή σύμβαση ύψους 500 εκατ. Ευρώ, για τη μερική χρηματοδότηση του επενδυτικού προγράμματος των Ολυμπιακών Αγώνων. Η πρώτη εκταμίευση ύψους 50 εκατ. Ευρώ, έγινε στις 19 Δεκεμβρίου 2002 και η εκταμίευση του υπόλοιπου ποσού, λίγους μήνες αργότερα. Η σύμβαση εκείνη αποτελεί μέρος της χρηματοδοτικής έγκρισης της ΕΤΕπ προς την Ελλάδα, συνολικού ύψους 1.500 εκατ. Ευρώ. Η διάρκεια του δανείου είναι 25 χρόνια, με πενταετή περίοδο χάριτος. Το δάνειο διατέθηκε για τη χρηματοδότηση της ολοκλήρωσης των ολυμπιακών έργων μεταξύ των οποίων είναι και το Διεθνές Κέντρο Ραδιοτηλεοπτικών Μεταδόσεων, το Κέντρο Τύπου, το Κέντρο Ιστιοπλοΐας στον Άγιο Κοσμά, το Κωπηλατοδρόμιο στο Σχινιά, το Κέντρο Σλάλομ στο Ελληνικό, οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις στο Φαληρικό όρμο και η κατασκευή οδικών αξόνων σύνδεσης στο Ολυμπιακό Χωριό και στο Κέντρο Κωπηλασίας. Το τελευταίο ποσό, των λεγόμενων ολυμπιακών πιστώσεων, ύψους 559 εκατ. Ευρώ, που αφορούν στην κάλυψη όλων των ολυμπιακών δαπανών για το 2004, αλλά και των οφειλών για το 2003, εγκρίθηκε πριν από δύο μήνες από το υπουργείο Οικονομίας. Με αυτό θα καλυφθούν και οι υπερβάσεις στα ολυμπιακά έργα, ευθύνης του υπουργείου Πολιτισμού, ύψους 66 εκατ. Ευρώ, δηλαδή θα καλυφθούν δαπάνες για τις οποίες δεν υπήρχε έως σήμερα ένταξή τους σε κυβερνητικούς λογαριασμούς.

Πρέπει ακόμη να επισημανθεί ότι ξέφυγε από κάθε έλεγχο ο προϋπολογισμός της ανώνυμης εταιρείας Αθήνα 2004. Έγκυρες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο αρχικός προϋπολογισμός της εταιρείας, με τους παχυλούς μισθούς των κάθε είδους στελεχών της, ήταν ύψους 1,7 δις. δολαρίων, ενώ έως σήμερα έχει διαπιστωθεί υπέρβαση κατά 25% τουλάχιστον!

Τέλος ένα σημαντικό κεφάλαιο το οποίο έχει υπερβεί κατά πολύ τον προϋπολογισμό του, είναι αυτό της Ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων. Υπολογίζεται ότι οι δαπάνες που θα απαιτηθούν τελικά για να προστατεύσουμε τους Αγγλοαμερικάνους και τους σιωνιστές του Ισραήλ, θα φτάσουν ή θα ξεπεράσουν τα 3 δις. ευρώ έναντι των 800 εκατ. Ευρώ των αρχικών προβλέψεων. Είναι πασίγνωστο πλέον ότι οι δαπάνες αυτές είναι πενταπλάσιες των δαπανών που χρειάστηκαν για την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Σίδνεϊ το 2000!!! Κατά τα άλλα ισχύει η δήλωση του τότε υφυπουργού Πολιτισμού Ν. Αλευρά, αρμόδιου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ότι δηλαδή «είναι μύθος τα περί πολυδάπανης διοργάνωσης των Αγώνων» (Βλ. Το Βήμα 2-3-2003).

Με όλα αυτά το κόστος των αγώνων έφτασε τα 3.5 τρις. Δραχμές!

Τέλος, ας σημειωθεί ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες τα τελευταία σαράντα χρόνια έγιναν 150 φορές ακριβότεροι! Στη Ρώμη το 1960 είχαν κοστίσει 200 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα, στο Μόναχο το 1972 2 δις. μάρκα, στη Βαρκελώνη το 1992 12,4 δις. μάρκα, ενώ στο Σίδνεϊ ξεπέρασε τα 30 δις. μάρκα.

Όλοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες των τελευταίων δεκαετιών (με εξαίρεση λόγω ειδικής περίπτωσης εκείνους της Σεούλ στη Ν. Κορέα) είχαν σημαντικό παθητικό. Ειδικότερα, η Βαρκελώνη το 1992 είχε παθητικό 4,5 δις. μάρκων, δηλαδή 765 δις. δραχμών με σημερινή ισοτιμία!!! Για να πειστεί και ο πιο δύσπιστος συνομιλητής ας διαβάσει τι είπε το 1997 ο Έλληνας Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων κ. Παναγιώτης Γεννηματάς: «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα στιγμιαίο αδίκημα, μια στιγμιαία απόλαυση, που μπορεί όμως να κληροδοτήσει ένα διαρκές χρέος»!!!

…Όλα αυτά και πολλά άλλα δικαιώνουν το σύνθημα που ο εργαζόμενος φωνάζει: «Τα βάρη του Λαού δεν τα σηκώνει ο Δήμας». (σ. σ. Ούτε τα μονοπώλια φυσικά).

 

Θρίαμβος και τραγωδία της «ισχυρής Ελλάδας»

Αξιοποίηση των Αγώνων για την υποταγή της εργαζόμενης πλειοψηφίας

 

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας αποτελούν μια ευκαιρία να αναδειχθεί το σύγχρονο πρόσωπο της Ελλάδας, γι’ αυτό πρέπει όλοι μαζί και μπλα, μπλα. Αυτό είναι το στίγμα των τελευταίων τοποθετήσεων του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή. Στίγμα στο οποίο δεν έχει καμία αντίρρηση φυσικά το ΠΑΣΟΚ, το οποίο μάλιστα θα επιδιώξει να εμφανισθεί και ως θεμελιωτής και υλοποιητής της ολυμπιακής ιδέας. Η ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό είναι φανερό ότι θα επιδιώξουν να κεφαλαιοποιήσουν τις επενδύσεις των αγώνων τόσο προς τα έξω, όσο και προς τα μέσα. Προς τα έξω προβάλλοντας μια σύγχρονη Ελλάδα και μια μητροπολιτική Αθήνα – κουκουλώνοντας άγαρμπα την αθέατη όψη του κοινωνικού διχασμού – που θα μπορούσε να γίνει τόπος επενδύσεων. Αλλά και προς τα μέσα, πραγματοποιώντας μια επίδειξη δύναμης και χλιδής της «ισχυρής Ελλάδας», για την οποία αξίζει να χαρεί, μα πάνω από όλα να θυσιαστεί ο λαός.

Η περίοδος των αγώνων θα αποτελεί έτσι ένα θρίαμβο της μίας Ελλάδας, της Ελλάδας της γκλαμουριάς, των υπερκερδών και της υπερεκμετάλλευσης, πάνω στην άλλη Ελλάδα, την εργαζόμενη πλειοψηφία, της εντατικής εργασίας, του άγχους και των ολιγοήμερων διακοπών στο χωριό, που θα παλεύει να πάρει μια τζούρα από τη χλιδή.

Η αστική τάξη και τα πολιτικά επιτελεία κυβέρνησης και συμπολίτευσης αφήνουν στην άκρη τις αμφισβητήσεις για το αν έπρεπε ή όχι να πάρουμε τους Αγώνες (τι νόημα έχει αυτό άλλωστε τώρα;) και συνενώνονται στην προσπάθεια να τους «πουλήσουν» στον κόσμο. Εάν περάσει αυτή η τεράστια πλύση εγκεφάλου που δεχόμαστε θα είναι πιο εύκολο να σερβίρουν μετά και το λογαριασμό των χρεών που θα μας αφήσει η Ολυμπιάδα, ρίχνοντας φυσικά ο ένας το φταίξιμο στον άλλο. Οι (μη εκφρασμένες) αμφιβολίες κάποιων θα εμφανιστούν αν χρειαστεί για να ελεγχθεί ο κόσμος.

Μπορεί η δυσπιστία, η απόσταση, η δυσαρέσκεια, ακόμα και η αντίθεση μεγάλου μέρους των εργαζομένων να μην εκφράστηκε τελικά σε κίνημα κατά της Ολυμπιάδας, αλλά είναι εδώ. Όσο κι αν διασκεδαστεί στο 15θήμερο του σόου, θα επανέλθει όταν θα μετρηθούν οι ζημιές. Και μπορεί να αποτελέσει ένα εφαλτήριο για να μην περάσει η μετά-ολυμπιακή επίθεση της κυβέρνησης της ΝΔ και όλου του συνασπισμού εξουσίας του κεφαλαίου.