Η πορεία προς την οικοπεδοποίηση των δασών

Η επίθεση κατά του Περιβάλλοντος από τις πολιτικές δυνάμεις που συγκροτούν και εκπροσωπούν τον αστικό συνασπισμό εξουσίας (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), με κύριο σκοπό την εξυπηρέτηση ξένων οικονομικών συμφερόντων και τη θεμελίωση του γνωστού μοντέλου ανάπτυξης με την εμπορευματοποίηση της γης, έχει πάρει τραγικές διαστάσεις. Οι «πονηρές» διατάξεις και διατυπώσεις στα άρθρα του Συντάγματος και των νόμων, είναι αυτές που ανοίγουν το δρόμο στους καταπατητές και οπλίζουν τα χέρια των εμπρηστών οικοπεδοφάγων και των κάθε είδους μικρών και μεγάλων εργολάβων ή της αδηφάγου βιομηχανίας του λεγόμενου «ρίαλ εστέιτ», δηλαδή των ευρωπαϊκών και αμερικανικών κτηματομεσιτικών πολυεθνικών εταιρειών, οι οποίες βλέπουν σε κάθε βουνοπλαγιά και σε κάθε νησί μια νέα επενδυτική ευκαιρία για την οικοδόμηση πολυτελών κατοικιών ή ξενοδοχείων, Όλοι αυτοί παρακολουθούν από κοντά τις διάφορες νομοθετικές αλλαγές και είναι έτοιμοι να «χτυπήσουν» την κατάλληλη στιγμή και κυρίως τα καλοκαίρια των προεκλογικών μελτεμιών ανάβοντας τις αντιλαϊκές πυρκαγιές. Οι ευθύνες αυτών που κυβερνούν τη χώρα δεν είναι απλώς τεράστιες. Είναι εγκληματικές. Να λοιπόν τι έπραξαν κατά την τελευταία δεκαπενταετία.


Το 1994 ο Κ. Λαλιώτης, τότε υπουργός Περιβάλλοντος επί κυβερνήσεως Α. Παπανδρέου εξήγγειλε το πρόγραμμα «Αττική SOS» με σκοπό την αναδάσωση 850.000 στρεμμάτων καμένης γης. Αντί όμως της αναδάσωσης κάηκαν και άλλα 160.000 στρέμματα μόνο στην Πεντέλη, κατά τις πυρκαγιές των ετών 1995 και 1996!!.

Με την αναθεώρηση του 2001 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Κώστα Σημίτη επιχείρησε να καταργήσει το νομικό τεκμήριο υπέρ της δημόσιας δασικής κτήσης, δηλαδή να καταργήσει το αναπαλλοτρίωτο της δημόσιας κτήσης. Επιχείρησε επίσης ταυτόχρονα ν’ αλλάξει, χωρίς όμως πλήρη επιτυχία, τον ορισμό του δάσους, παρόλο που αυτή έχει παγιωθεί, με τη νομολογία του Σ.Τ.Ε κι έχει συμπεριληφθεί σ’ αυτήν ότι «το δάσος επιδέχεται επιστημονικό ορισμό και όχι …πολιτικό … αφού υπάγεται στην κυριαρχική δημόσια κτήση του κράτους και δεν είναι το σύνηθες δικαίωμα ιδιοκτησίας που έχουν οι ιδιώτες».

Έτσι στην πρώτη παράγραφο του άρθρου 24 του Συντάγματος του 2001 αναγράφεται μεν ότι «απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων», αλλά η μεταβολή είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί «αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον». Έτσι λοιπόν η τελευταία κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επεξεργάσθηκε, σύμφωνα με την ερμηνευτική δήλωση που τέθηκε στο τέλος του άρθρου 24, έναν ορισμό του δάσους και της δασικής έκτασης, ανάλογα με τις οικονομικές ανάγκες των ανθρώπων, τις οποίες τα κυρίαρχα αστικά κόμματα προσπαθούν να «ικανοποιήσουν» κυρίως στις προεκλογικές περιόδους, αντιμετωπίζοντας έτσι το Περιβάλλον ως εμπόρευμα προς αγοραπωλησία.

Τον Απρίλη 2003 είδε το φως της δημοσιότητας νομοσχέδιο για την «προστασία των δασικών οικοσυστημάτων, την κατάρτιση δασολογίου και τη ρύθμιση εμπραγμάτων δικαιωμάτων επί δασών και δασικών εν γένει εκτάσεων και άλλες διατάξεις»,  με το οποίο προετοιμαζόταν η λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος προς όφελος των διαφόρων οικονομικών συμφερόντων και του μεγάλου κεφαλαίου. Ήταν κατάσπαρτο από διατάξεις πελατειακού και προεκλογικού χαρακτήρα. Ειδικότερα υπήρχαν διατάξεις για παραχωρήσεις και νομιμοποιήσεις καταπατήσεων σε εποικιστικές και κοινόχρηστες αδιάθετες εκτάσεις, παραχωρήσεις οικοπέδων κ.α. Τελικά το νομοσχέδιο ψηφίστηκε κι έγινε νόμος, παρά την αντίθετη γνωμοδότηση της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής περί αντισυνταγματικότητας. Στο νόμο αυτό υπάρχει διάταξη σύμφωνα με την οποία για να χαρακτηριστεί μια επιφάνεια ως δάσος ή δασική έκταση, πρέπει να έχει επιφάνεια τουλάχιστον τρία στρέμματα και δασοκάλυψη τουλάχιστον 25% (και όχι 15% όπως ίσχυε πριν) από δασοπονικά είδη (χαμηλή βλάστηση, φρύγανα, μικρά φυτά, χορτολίβαδα). Έτσι όποια έκταση είναι κάτω των τριών στρεμμάτων ή έχει δασοκάλυψη κάτω του 25% παραχωρείται, εκποιείται ή οικοδομείται. Όπως προαναφέρθηκε ο νόμος αυτός στηρίχθηκε στην τελευταία αναθεώρηση του Συντάγματος που έγινε το 2001.

Σύμφωνα λοιπόν με το «κλειδί» της αλλαγής της απαιτούμενης δασοκάλυψης από 15% σε 25% και της ελάχιστης έκτασης των τριών (3) στρεμμάτων:

Πρώτον, αποχαρακτηρίζονται 40.000.000 στρέμματα δασικών και χορτολιβαδικών εκτάσεων, καθώς και δασών και απεμπολείται οικειοθελώς από το Ελληνικό Δημόσιο, το δικαίωμά της κυριότητας του σ’ αυτά. Ειδικότερα αποχαρακτηρίζονται 20.000.000 χαρτολιβαδικές εκτάσεις οι οποίες παραχωρούνται ή οικοπεδοποιούνται.

Δεύτερο, νομιμοποιούνται τα αυθαίρετα και οι κάθε είδους αυθαιρεσίες, τόσο λόγω της αλλαγής του συντελεστή της δασοκάλυψης όσο και λόγω της χρόνου νομιμοποίησης κάθε είδους παρανομιών με τη μετατόπιση της χρονολογίας από το 1945 στο 1960.

Τρίτον, ταυτόχρονα, επιτρέπουν στους οικοδομικούς συνεταιρισμούς την οικοδόμηση στις εκτάσεις που αποχαρακτηρίστηκαν.

Έτσι αφενός μεν υποβαθμίζονται τα δασικά οικοσυστήματα, αφετέρου δε αντιμετωπίζεται το Περιβάλλον ως εμπόρευμα, αφού «βγαίνει στο σφυρί» και ξεπουλιέται.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα με τη μεγαλύτερη δημόσια δασική κτήση στην Ευρώπη, στην οποία συμπεριλαμβάνονται τα δάση και οι δασικές εκτάσεις. Είναι ουσιαστικά εθνική κοινοκτησία και είναι αναπόσπαστο τμήμα της εθνικής κυριαρχίας. Ανήκει με δυο λόγια στο Λαό. Δεν είναι το δικαίωμα κυριότητας, όπως αυτό περιγράφεται στον Αστικό Κώδικα. Όλα τα δάση και οι δασικές εκτάσεις θεωρούνται και είναι δημόσιες, εκτός εάν ο ιδιώτης αποδείξει το αντίθετο, αφού η ιδιωτική κτήση είναι η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας στη χώρα μας. Αυτό σημαίνει ότι η κυριαρχική εξουσία του κράτους στη δημόσια κτήση, δε μπορεί να καταλυθεί ούτε με νόμο.

Παρ’ όλα αυτά η επίθεση του ΠΑΣΟΚ εναντίον του Περιβάλλοντος δεν ολοκληρώθηκε με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001, και τη μερική αναθεώρηση του άρθρου 24. Οι αδηφάγες όμως δυνάμεις του κεφαλαίου καιροφυλακτούσαν για να κατασπαράξουν οποιαδήποτε δασική έκταση έχει απομείνει και να τη θυσιάσουν στο βωμό του κέρδους. Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση της Ν.Δ. στο μέσον της θητείας της πέταξε τη «βόμβα» της αναθεώρησης του Συντάγματος 2001, αλλά και της πλήρους αναθεώρησης του άρθρου 24, αφενός μεν για λόγους αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τα επείγοντα καθημερινά προβλήματα αφετέρου δε για να ολοκληρώσει την επίθεση κατά του Περιβάλλοντος προς όφελος των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Ειδικότερα για τα θέματα του Περιβάλλοντος ο Κ. Καραμανλής στην ομιλία του ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ είχε τονίσει ότι: «Η επείγουσα ανάγκη του χωροταξικού σχεδιασμού επιβάλλει τη σύνδεση της χρήσης των δασικών εκτάσεων με το αντίστοιχο σχέδιο και κατ’ επέκταση με τη συνταγματική ρύθμιση της δυνατότητας αυτής». Και ο υπουργός Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης, λίγες ημέρες αργότερα είχε καθησυχάσει τους βιομηχάνους και τους πάσης φύσεως επενδυτές, όταν σε συνέντευξη με δημοσιογράφο της εφημερίδας «Απογευματινή» τόνισε μ’ έμφαση. «Η προστασία του Περιβάλλοντος δεν πρέπει να λειτουργεί ανασταλτικά για τις επενδύσεις».

Το ίδιο κυνικός ήταν και ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος δεν έχασε την ευκαιρία να υπερθεματίσει στην πλήρη αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος. Σε συνέντευξή του στη ΝΕΤ στις 20-5-2006 είχε τονίσει ότι «το δάσος αλλάζει ιδιότητα κι επομένως δε μπορούμε να λέμε άπαξ δάσος = εσαεί δάσος».  Και είχε προσθέσει: «Άλλο πράγμα η προστασία του δάσους και άλλο η προστασία των δασικών εκτάσεων. Αυτό πρέπει να μπει στο στο Σύνταγμα. Το Ελληνικό Δημόσιο διεκδικεί τη δασική έκταση χωρίς όμως να ισχυρίζεται ότι έχει κυριότητα επ’ αυτής»

Τα ψηφιδωτό των «πονηρών» νομοθετικών ρυθμίσεων συμπληρώθηκε με το νόμο 3139/2003 που φέρει τον τίτλο «Ρυθμίσεις για τα καζίνα Πάρνηθας και Κέρκυρας» σύμφωνα με τον οποίο άναψε το «πράσινο φως» για τον εκσυγχρονισμό του ξενοδοχείου Μον Παρνές σε επίπεδο αντίστοιχο με ξενοδοχείο κατηγορίας πολυτελείας, δυναμικότητας τουλάχιστον 170 κλινών, με τις ανάλογες εγκαταστάσεις για διεξαγωγή συνεδρίων και συσκέψεων. Δόθηκε επίσης η άδεια για την αναδιάταξη, την επέκταση και αναβάθμιση των υπαρχόντων χώρων στάθμευσης και του τελεφερίκ με την αύξηση της μεταφορικής του ικανότητας. Όλα αυτά μέσα στην καρδιά του εθνικού δρυμού! Έτσι έδωσαν το δικαίωμα στην ιδιοκτήτρια εταιρία του ξενοδοχείου και του καζίνο να ισχυρίζεται σε ολοσέλιδες διαφημίσεις της στις εφημερίδες, και μάλιστα με «υψηλό αίσθημα περιβαλλοντικής ευθύνης» ότι είναι καθ’ όλα νόμιμη.  Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: τέσσερα χρόνια αργότερα κατέκαψαν την Πάρνηθα!!