Τα βήματα ενός αγώνα που δεν τελείωσε
Τα βήματα ενός αγώνα που πρέπει να γενικευτούν
Στις 3 Φεβρουαρίου τελείωσε η δίκη σε βαθμό πλημμελήματος, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες, των τριών από τους έξι βασανιστές του Βασίλη Μάγγου στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Βόλου. Οι 3 κατηγορούμενοι αστυνομικοί της ΟΠΚΕ (Θ. Μπακογιάννης, Ι. Σκρίμπας, Σ. Μπαλαμώτης) κρίθηκαν ένοχοι με ποινή δύο χρόνιων και τριετή αναστολή. Η ποινή τους είναι εφέσιμη
Το τέλος αυτής της δίκης δεν κλείνει την υπόθεση του βασανισμού του Βασίλη Μάγγου και τη δικαστική εξέλιξη αυτής. Αναμένεται το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών για να επικυρώσει την εισαγγελική πρόταση της παραπομπής των έξι αστυνομικών με την κατηγορία των βασανιστηρίων για κακουργήματα στο Εφετείο Λάρισας.
Η δίκη που ολοκληρώθηκε στις 3 Φεβρουαρίου αποτέλεσε εν πολλοίς μια υποβαθμισμένη εκδοχή της υπόθεσης του βασανισμού του Βασίλη Μάγγου, όπως σχεδιάστηκε από τα διωκτικά κέντρα εξουσίας. Ένα ακόμα στιγμιότυπο από το μακρόσυρτο σκηνικό συγκάλυψης του δολοφονικού βασανισμού του Βασίλη Μάγγου που ενορχηστρώθηκε από τις διωκτικές αρχές, κυβερνητικά κέντρα, τοπικούς και επιχειρηματικούς παράγοντες. Μια συγκαληπτική διαδικασία που με σκληρό αγώνα ο αγωνιζόμενος κόσμος της πόλης του Βόλου και το πλατύ κύμα αλληλεγγύης συνέτριψαν σε μεγάλο βαθμό.
Η καταδικαστική απόφαση αποτελεί ένα ακόμη ρήγμα στη διαδικασία συγκάλυψης του βασανισμού του Βασίλη Μάγγου. Αυτή η καταδικαστική απόφαση δε θα υπήρχε αν για τεσσεράμισι χρόνια τώρα δεν συγκροτούνταν ένα κίνημα που δε βασίστηκε στην επαιτεία της δικαιοσύνης και στην επίδειξη πιστοποιητικών εμπιστοσύνης στην αστική δικαιοσύνη αλλά απαιτούσε με κοινωνικούς όρους και αγώνα στο δρόμο το δίκιο για μια ολόκληρη πόλη και έναν ολόκληρο αγώνα.
Σε αυτή τη διαδρομή οι γονείς του Βασίλη, Γιάννης και η Ντάτη, και η οικογένεια του Βασίλη, δεν έμειναν μόνοι. Μια συλλογική προσπάθεια αγωνιζόμενων συλλογικοτήτων ήρθε να κάνει το βασανισμό του Βασίλη Μάγγου κεντρικό πολιτικό ζήτημα, που ως αφετηρία του είχε ευρύτερους επιχειρηματικούς και κρατικούς σχεδιασμούς που υλοποιούνται στην πόλη του Βόλου. Ένα κίνημα που δεν αντιμετώπισε το ζήτημα σαν ένα ακόμη περιστατικό αστυνομικής βίας, αλλά ως την κορύφωση μιας κατασταλτικής διαδικασίας που στόχο της είχε την επιβολή σιγής νεκροταφείου στην πόλη του Βόλου για τα περιβαλλοντικά και κοινωνικά εγκλήματα του επιχειρηματικού κράτους. Τα όσα διαδραματίστηκαν στις 13 και 14 Ιούνη 2020 μέχρι και σήμερα είναι ένας αγώνας διαρκείας των καταπιεσμένων ενάντια στο επιτελικό, επιχειρηματικό κράτος.
Η καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου στις 3 Φεβρουαρίου αποτελεί μια σημαντική καμπή του αγώνα για το ξεσκέπασμα του ρόλου του “νόμου και της τάξης” και των οργάνων του, των βασανιστών του Βασίλη Μάγγου και για την επανεκκίνηση μιας κινηματικής διαδικασίας που θα επιχειρήσει να ξεσκεπάσει και να νικήσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα που σκοτώνουν έμμεσα και άμεσα τη ζωή στην πόλη του Βόλου. Το πλαίσιο του αγώνα που περιέβαλλε όλη την υπόθεση αποτελεί όμως και μια ζωντανή κατεύθυνση, μια πρόταση αγώνα ενάντια στα διαρκή κρατικά εγκλήματα και τις δολοφονίες του κοινωνικού πολέμου του κεφαλαίου.
Κοιτάζοντας το παρελθόν σκεφτόμαστε το μέλλον των απαιτητικών αγώνων που έχουμε στο δρόμο μας, οφείλουμε να ορίσουμε ποιοι ήταν οι παράγοντες που μας επιτρέπουν σήμερα να μιλάμε όλοι για την υπόθεση του Βασίλη με όρους μιας διεκδικητικής και αγωνιστικής ελπίδας.
Α) Βασανισμός και κρατική δολοφονία
Από τα πρώτα βήματα της ανάδειξης της υπόθεσης ο Συντονισμός Συλλογικοτήτων μίλησε ανοιχτά για το χαρακτήρα της κρατικής δολοφονίας που είχε η υπόθεση του βασανισμού του Βασίλη. Ο βασανισμός του Βασίλη Μάγγου δεν αποτελεί ένα τυχαίο περιστατικό της ούτως η άλλως ασύδοτης αστυνομικής βίας. Ο βασανισμός του ήταν μια μεθοδευμένη στοχοποίηση ενός κοινωνικού αγωνιστή μιας ευάλωτης κοινωνικής ομάδας προκειμένου να καμφθεί το κίνημα ενάντια στην καύση σκουπιδιών που το καλοκαίρι του 2020 πίεζε ασφυκτικά τα κυβερνητικά και επιχειρηματικά κέντρα.
Ο βασανισμός του ήταν η «δίκη» που έστησαν στο δρόμο οι «δικαστές» αστυνομικοί για να «αποδώσουν δικαιοσύνη» για τα μικρής έντασης γεγονότα στην προσέγγιση χιλιάδων πολιτών στο εργοστάσιο της ΑΓΕΤ στις 13/6/2020. Οι κρατικές αρχές σε συνεργασία με την πολυεθνική της ΑΓΕΤ – Lafarge ζητούσαν να μπει ένα τέλος για την «αυθάδεια» των κατοίκων του Βόλου να αμφισβητήσουν τα σχέδιά της για νέες επεκτάσεις στη καύση σκουπιδιών και οι κρατικοί μηχανισμοί διενέργησαν μια εκτεταμένη καταστολή σε όλη τη πόλη που οδήγησε σε μια ακόμη κρατική δολοφονία.
Με αυτό τον τρόπο το ζήτημα της στοχοποίησης του Βασίλη πήρε τις πολιτικές διαστάσεις που του αντιστοιχούσαν και ταυτόχρονα ανατράπηκε ο κοινωνικός ρατσισμός που υποβάθμιζε το Βασίλη ως άνθρωπο δεύτερης κατηγορίας.
Β) Η πανελλαδική και διεθνής εμβέλεια και αγώνα
Η εμπλοκή του Συντονισμού Συλλογικοτήτων στην υπόθεση του αγώνα ενάντια στην καύση σκουπιδιών επιχείρησε να συμβάλει στο ξεπέρασμα της τοπικής διάστασης του αγώνα, αναδεικνύοντας την ενιαία επενδυτική στρατηγική, μεθοδολογία και τακτική που διαπερνά ως κατεύθυνση την καταστροφική αναπτυξιακή σταυροφορία του σύγχρονου καπιταλισμού. Από αυτή την άποψη η κατασταλτική εκστρατεία που δέχτηκε το κίνημα το καλοκαίρι του 2020 αποτέλεσε την υλοποίηση ενός πολεμικού χαρακτήρα δόγματος των πλέον συγκροτημένων κρατικών και επιχειρηματικών μηχανισμών. Ο βασανισμός του Βασίλη που τον οδήγησε στο θάνατο ήταν εξάλλου μια προσπάθεια εντύπωσης ενός είδους συλλογικής τιμωρίας για τον αγωνιζόμενο λαό της πόλης του Βόλου που τόλμησε να αμφισβητήσει το επιχειρηματικό κράτος της ΑΓΕΤ- Lafarge με κεντρικό σύνθημα “Να φύγει η Lafarge, να ζήσουμε εμείς”.
Η υπόθεση του Βασίλη συνδέθηκε με όλες εκείνες τις περιπτώσεις όπου η αστυνομική καταστολή και βία οδήγησε στο θάνατο νέων ανθρώπων (Φύσσας, Ζακ, Σιαμπάνης, Μανιουδάκης κ.α) έτσι ώστε ο βασανισμός του Βασίλη και ο θάνατός του να συνδεθεί με τον αγώνα των καταπιεσμένων ενάντια στους καταπιεστές, να συσχετιστούν όλες εκείνες οι υποθέσεις με τη διαδικασία συγκάλυψης που καλύπτουν την αστυνομική βία και την ατιμωρησία και τελικά η υπόθεση να εγγραφεί ως ένα πολιτικό γεγονός και όχι ως ένα “τυχαίο περιστατικό”.
Ο αγώνας κέρδισε την υποστήριξη από αγωνιστές/στριες και συλλογικότητες του εξωτερικού ανοίγοντας την υπόθεση πέραν των ορίων της ελληνικής επικράτειας.
Η αντιμετώπιση του κινήματος στο Βόλο από τους κρατικούς μηχανισμούς, αποδείχτηκε από τα πράγματα ότι δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Σε αυτή τη βάση η επιλογή να διευρύνουμε τα πλαίσια της αντιπαράθεσης δίνοντας πανελλαδική διάσταση τόσο στην υπόθεση του Βασίλη, όσο και στην υπόθεση της καύσης σκουπιδιών, έδωσε δύναμη, διαμορφώνοντας τελικά ένα ισχυρό κοινωνικό ρεύμα που κατόρθωνε να ξεπερνά τις εξελίξεις. Ένα ρεύμα που δεν εγκλωβίστηκε ούτε στην αναμονή δικαστικών εξελίξεων, ούτε στην αναζήτηση μιας δικαιοσύνης με θεσμικό τρόπο και περιεχόμενο, αλλά επιχείρησε να σκιαγραφήσει τη δυνατότητα του λαϊκού παράγοντα, της μαζικής και μαχητικής κινητοποίησης να καθορίζει τους όρους της κοινωνικής δικαιοσύνης. Για το δίκιο που δεν γράφεται σε αίθουσες και συμβούλια, σε νόμους και κυβερνητικά φιρμάνια, σε επιχειρηματικές και επενδυτικές συμφωνίες με κρατικούς εταίρους, αλλά για εκείνο που γράφεται στους δρόμους της ανάγκης μέχρι αυτή να γίνει ιστορία. Για τη δικαιοσύνη ως πεδίο κοινωνικής επιβολής της θέλησης των κάτω εναντίων των πάνω. Της δικαιοσύνης ως κοινωνικής ανάγκης και όχι ως αστικό θεσμό κυριαρχίας και ταξικής καταπίεσης.
Γ) Αγωνιστική παρέμβαση στη δικαστική διαδικασία συγκάλυψης
Καθοριστική σημασία έπαιξε το γεγονός πως η συλλογική προσπάθεια σε καμία καμπή δεν άφησε την ομαλή εξέλιξη των προσχεδιασμένων δικαστικών επιλογών που συγκροτούσαν και σημαντική πλευρά της διαδικασίας συγκάλυψης. Η μάχη δόθηκε και στις δικαστικές αίθουσες χρησιμοποιώντας κάθε νομικό μέσο που δίνουν οι αστικοί νόμοι. Τίποτα δεν έμεινε στην τύχη και τη καλή θέληση των δικαστικών αρχών.
Θυμίζουμε ότι η δίκη που ξεκίνησε τον Οκτώβρη 2020 αφορούσε ένα μόνο πλημμέλημα αλλά οι μεν αστυνομικές αρχές είχαν ξεχάσει να αναζητήσουν αυτόπτες μάρτυρες του ξυλοδαρμού του Βασίλη έξω από τα δικαστήρια του Βόλου, οι δεν ανακριτικές αρχές αν και είχαν ένα βίντεο που έδειχνε κόσμο να βιντεοσκοπεί το γεγονός δεν τους αναζήτησαν ποτέ!
Το γεγονός ότι στην πρώτη δικάσιμο επιβλήθηκαν από την πλευρά της οικογένειας αυτόπτες μάρτυρες του περιστατικού αποτέλεσε εκ των πραγμάτων μια καθοριστική εξέλιξη ξηλώματος της διαδικασίας συγκάλυψης.
Η καταδίκη των αστυνομικών έστω και πρωτόδικα αποτελεί μια σπάνια εξαίρεση στο γεγονός παραπομπής αστυνομικών σε δίκη, πολύ περισσότερο στο ότι τελικά επιβλήθηκε ποινή για τις πράξεις τους παρά τις εξαιρετικά δυσμενείς δικονομικές συνθήκες που επιβλήθηκαν.
Δ) Ο αγωνιζόμενος κόσμος έσπασε την τρομοκρατία
Η δίκη των 3ων αστυνομικών ξεκίνησε από τον Οκτώβρη του 2022 ακόμα, με μια προσπάθεια να οριστούν τα πάντα στη βάση των σχεδιασμών των αστυνομικών και δικαστικών αρχών. Ο αγωνιζόμενος κόσμος είχε να αντιμετωπίσει ουσιαστικά από την πρώτη στιγμή τον εκτοπισμό κάθε κινηματικής παρέμβασης από το χώρο των δικαστηρίων, καθώς επιχειρήθηκε να εκδιωχθούν όλοι όσοι δεν εξέφραζαν τους κρατικούς θεσμούς εντός κι εκτός του χώρου των δικαστηρίων. Η κρατική αυτή μεθόδευση αμφισβητήθηκε από την πρώτη στιγμή με μαχητικούς και συγκρουσιακούς όρους. Ο κόσμος του αγώνα κέρδισε την παρουσία του σε όλη τη διαδικασία της δίκης, ακυρώνοντας σε μεγάλο βαθμό την προσπάθεια η δίκη να διεξαχθεί με όρους μαζικής τρομοκρατίας από την πλευρά των κρατικών αρχών.
Μελανό σημείο της πορείας του αγώνα είναι το γεγονός πως αυτός ο μεγάλος αγώνας δεν κέρδισε όλο το φάσμα των ταξικών δυνάμεων του κινήματος. Οι κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις που καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται ή ότι στην επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι αλλά θέλουν να έχουν αναφορά στο μαζικό κίνημα, δε θέλησαν ποτέ να «λερωθούν» με την υπεράσπιση ενός ανθρώπου σαν το Βασίλη Μάγγο, που κατά τη γνώμη τους δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις ενός κόσμου “κανονικών” ανθρώπων που μάλλον υπερασπίζονται.
Καμία δικαστική απόφαση δεν μπορεί να τιμωρήσει τις ενορχηστρωμένες κρατικές δολοφονίες γιατί η τέλεσή τους αποτελούν μέρος της καπιταλιστικής εκμεταλλευτικής διαδικασίας, ενός κόσμου ταξικά διαιρεμένων ανθρώπων με αντίθετα και αντικρουόμενα κοινωνικά συμφέροντα. Η δικιά μας προσπάθεια επιχειρεί να μιλήσει και να επιβάλλει μια δικαιοσύνη που να υπερβαίνει το αστικό νομικό οπλοστάσιο και τελικά να επιβάλλεται με όρους λαϊκής θέλησης.
Γνωρίζουμε πως η αστυνομική βία δε θα τερματιστεί από δικαστικές αποφάσεις γιατί αυτή η βία είναι μέρος της βίαιης πολιτικής που ρημάζει τις ζωές μας. Ο τρόπος που στάθηκε όμως ο μαχόμενος κόσμος απέναντι στην αστυνομική αλητεία όλο αυτό το διάστημα που δίνεται η μάχη ενάντια στη συγκάλυψη του βασανισμού του Βασίλη, δείχνει πως ο τρόμος μπορεί να παλευτεί και να ηττηθεί με όρους αγώνα και αλληλεγγύης.
Ξέρουμε πως ο αγώνας αυτός, ο αγώνας για το δίκιο και την ελευθερία έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους ακόμα. Για αυτό χαιρετίζουμε κάθε συλλογικότητα και αγωνιστή που στάθηκε πλάι σε αυτή την προσπάθεια, όλο αυτό το διάστημα.
Τη συνέχεια του αγώνα που διεξάγουμε, μόνο με πολιτικούς όρους δρόμου μπορούμε να την ορίσουμε, οργάνωση πανελλαδική, στοχεύοντας όλο και πιο ψηλά απαντώντας στο ερώτημα ποιος κάνει κουμάντο στην πόλη μας και σε ολόκληρη τη χώρα.
Αυτός ο δρόμος μπορεί να μας οδηγήσει στη δικαίωση για τα συνεχόμενα κρατικά εγκλήματα στα Τέμπη, στην Πύλο, στις καπιταλιστικές μητροπόλεις για το Βασίλη και χιλιάδες ακόμα γνωστούς και άγνωστους που πέφτουν στον κοινωνικό πόλεμο κατά του κεφαλαίου. Από φύση του ο τοπικός μας αγώνας παραμένει κύρια πολιτικός και διεθνής.
Ο Συντονισμός Συλλογικοτήτων Βόλου επιχειρεί να ενώσει όλο το μαχόμενο δυναμικό της πόλης σε έναν ταξικό, αγωνιστικό, πανελλαδικό και διεθνή δρόμο. Η συζήτηση δεν αφορά μόνο εμάς αλλά δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες που δεν έσκυψαν το κεφάλι στα χρόνια των μνημονίων, δεν εξαπατήθηκαν από τις ροζ κοινοβουλευτικές επιτυχίες αλλά κοιτούν με αισιοδοξία το μέλλον γιατί αυτό μας ανήκει!
Στους δρόμους κατακτιέται η δικαιοσύνη, δε θα ξεχαστεί τι κάναν στο Βασίλη!
15/2/2025
ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΒΟΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου